An eighteen-year-old girl received the excruciating experience that she never imagined with her family. Jade Mellontikos Mantis' father and her only sister were killed by the people working under the Non-Government Society. Her mother put all the bl...
This chapter contains suicidal and depressive themes that some readers might find upsetting.
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
The wintry air that consoles my body isn't enough to pacify my mind. The plight is too strong. It numbs my senses, though I already begged to hear the breeze which serenades hungry souls. Why does the Peacemaker never visited my cavern? Am I that sinful who didn't deserve life so I must keep on agonizing until my last breath? It's just so amazing that the Divinity is having favorites.
Why does he/she keep on favoring the worst kind of creature rather than killing them all instead? Gusto Niya ba talaga ang kabutihan?
As the night sky embraces the entirety of the evening, the moonlight showers its blaze to bless the adventurers of this land. I am riding along with the tempo of my heart beat; tho I'm aware that this is insanely, a suicide.
Mabilis na na-hacked ko ang system kaya nakalabas ako agad at natangay ang motorsiklo ko. Nasaktuhan lang na hindi ako nakita ng mga bantay at tila nag rely lang sila sa security system kaya hindi na sila nagbabantay sa bungad ng gate. Gano'n din ang ginawa ko upang makalabas sa borders ng NGS. Mahigit dalawa't kalahating oras ang tinagal ng biyahe ko bago makapasok sa mansyon ni Mama. Nang makarating ay hindi na ako nag-atubili na bumaba sa sinasakyan ko saka tumakbo na papasok sa loob.
I feel the presence of anxiety who's willing to disturb me anytime pero mabuti at napipigilan ng gamot na ininom ko kanina. Throbbing headache is pursuing its entrance as well. Pero pilit kong iniinda at kinakalimutan sa bawat hakbang na aking ginagawa hanggang matunton ang sala.
"Jade!" Tawag ni Nanay Rosita na tila sabik na sabik ang akap at puno naman ng pag-aalala ang tinig. Sinuklian ko rin naman ngunit napatigil ako nang makita si Mama na nakatayo sa harap ko na may mahigit isang metro ang distansya mula sa kinatatayuan namin. Nakatingin lang ito sa akin at hindi ko mabasa ang ekspresyon na nililikha ng kanyang mukha.
Nang kumawala na si Nanay ay sinakop ng kanyang mga palad ang aking mukha ngunit nagbago ang timpla ng emosyon na pinapakita ng kanyang mukha nang haplusin ang pisngi ko. "Napa'no 'to?" Tukoy niya siguro sa sugat na nasa pisngi ko. "Nadapa lang po." Pagdadahilan ko at bahagya pa akong ngumiti hanggang sa makumbinsi siya. Hinalikan na niya ang aking magkabilang pisngi at pati na rin sa'king ilong. Ramdam ko 'yung ginhawa sa mga mata niya. Tinapik ko naman ang kamay niya saka ngumiti upang mabawasan na ang pag-aalalang nararamdaman niya.
"Aalis na po tayo rito." Panimula kong tugon. "May alam po ba kayong lugar na hindi nila masusundan?" Tanong ko kay Lola.
"Sa France. 'Ando'n sila Kuya Philip---"
"Miah! Sinabi ko na sa'yo na hindi tayo aalis ng bansa!"
"Nay! ANO BA? Buo na ang desisyon ko!---nakabili na ako ng ticket namin ni Nanay, nasa sa iyo kung gusto mong sumama, pero mauuna na kami. Bukas ng umaga ang alis namin---"
