Biraz oturup Alev hakkında düşünmem gerkiyordu ama korkuyordum. Düşünmekten. Ona aşık olmaktan. Terkedilmekten. Alev'den korkuyordum. Sonra gerçekten kaybedeceğim hiç bir şey olmadığını farkettim. Alev benim değildi. Ama olmalıydı. En başından beri istiyordum onu. İlk gördüğüm günden beri. Sadece iki gün önceydi fakat görür görmez benim olması gerektiğini hissetmiştim. Ben onu seviyor muydum? Daha önemlisi o beni seviyor muydu? Belki Alev'den uzak durmam gerekiyordu. Bütün hücrelerim onunla yanmak isterken bu fazla zordu. Peki o gün de neydi? Benden kaçmıştı. Bana bağırdığı zaman kızgın ya da kırgın değildi. Bana gözleriyle onu bırakmam için yalvarmıştı. Tamam. Ben kararımı vermiştim. Alev'i seviyordum. Aslında buna ben karar vermemiştim. Sadece doğduğumuzda nasıl adımız bize fısıldanıyorsa bir ses de bana onu sevdiğimi söylemişti. Alev'le konuşmalıydım. Nasıl yapacaktım ki? Bende kalan Alev'in kulaklığını çıkarttım ve eski telefonuma taktım. Sonra vazgeçip çıkardım. Bu kulaklık sadece ona yakışıyordu. Kahkaha atmak, ağlamak... herşey en çok ona yakışırdı. Sonra içeri bir kafa girdi. Anıl.
"Ne yapıyorsun burada salak gibi?"
"Düşünüyorum mal."
"Kibar konuş"
"Düşünüyorum canım malım benim?"
"Oldu."
"..."
"Ne düşünüyorsun peki?"
"Alev'i..."
"Seviyor musun onu?"
"Sanırım."
Sonra aklıma geldi. Belki Gizem için Anıl'ın ağzını arayabilirdim.
"Sen neden geldin ki buraya?"
"Ne yapıyorsun diye bakacaktım."
"Sana bir soru soracağım ama kızmak yok. Tamam mı?"
"Peki. Sor."
Lafı gevelemeyi sevmezdim. Bu yüzden dimdirek konuya daldım.
"Gizem'i seviyorsun değil mi?"
Şaşırdı. Gözlerini kaçırdı ve telaşla konuşmaya başladı.
"Ha- hayır nereden çı- çıkardın ki?"
"Yalan söyleme lan seviyorsun işte."
"Dürüst olmam gerekiyorsa dibine kadar evet."
Güldüm.
"Seni dinliyorum öyleyse."
"Bir şey anlatmam mı gerekiyor?"
"Tabii ki"
"Ah. Tamam. İlk tanıştığımız zaman onu görünce beynim durdu. Çalışmayı bıraktı ve ben mıhlanmış gibi bekliyordum. Elini sıkınca... bilmiyorum o an hiç bitmesin istedim. Zaten 50 metre yakınında bile yerimde duramazken bir de yanıma oturunca kalp krizi geçiriyorum sandım. Sonra... sonra tesadüfe bak ki aynı çadırda kalmamız gerekiyordu. Uyuyamadım. Tüm gece onu izledim. Onun yanında uyursam zaten o gece ölürdüm sanırım. Sabah olduğunu fark ettiğimde birazdan uyanacağı ve beni böyle göreceği aklıma geldi. Uyuyormuş gibi yapıyordum. Gidince biraz daha bekleyip çıkacaktım ki uyumuşum. Tabii ki sonr...
"Sonra ben geldim ve aşığımızı uyandırdım."
Burak gelmişti.
"Burak!?"
"Buyurun benim"
"Ne zamandır buradasın?"
Güldü.
"Sen dipine kadar aşık olduğunda buradaydım mesela"
Anıl tek bir hamlede iki kişilik çadıra Burak'ı da çekti ve kafasına vurmaya başladı. İkisini durdurmaya çalışırken beni de içlerine aldılar. Bağırarak boğuşuyorduk ve Gizem'in burada olduğunu tamamen unutmuş yastıkları birbirimizin kafasına geçiriyorduk. Tam o sırada Gizem bağırarak çadırı açıp bize baktığında Anıl'ın kıpkırmızı olduğuna emindim.
"Ne yapıyorsunuz burada!?"
"Anıl bizi dövüyor da."
Burak bugün fazla konuşuyordu.
Hem utançtan hem de sinirden kızaran Anıl bu haliyle kocaman bir domatesi andırıyordu. Sonra Gizem bize bakarak bir kahkaha attı. Bunun üzerine biz de gülmeye başladık.
"Çıkın şuradan. Hadi. Yoksa hepiniz oksijensizlikten öleceksiniz"
Ben ve anıl aniden :
"Evet Burak!"diye bağırdık.
Burak kabullenerek yavaşça çıkarken aklıma az önce konuştuğumuz konu geldi. Anıl da hatırlamış olmalı ki
"Bulut"dedi
"Evet?"
"Sence o da beni seviyor mu?"
"Ben de sana bunu anlatacaktım. Evet."
"Ne! Nereden anladın?"
"Gizem sana aşık olduğu için o gece geldik zaten. Yani ona onu sevdiğini söyle. O da seni seviyor çünkü."
"Bilmiyorum... korkuyorum Bulut. Eskisi gibi olsun istemiyorum."
"Olmayacak. Güven bana. Gizem öyle bir kız değil."
"Düşünmeliyim."
"Seni yalnız bırakayım öyleyse. Görüşürüz."
Çadırdan çıktım. Can'a söyleyip kulübeye doğru yürümeye başladım. Yaklaşmıştım ki bir çığlık sesi duydum. Alev. Bu onun sesiydi.
Bu arada medyaya eklediğim veya bölüm içinde geçen şarkılar o bölümü yazarken dinlediğim şarkılardır.
