"Alev?!"
"Bulut?! Ne yapıyorsun burada?"
"Bilmiyorum. Sen ne yapıyorsun?"
"Burası benim kulübem salak."
Evi yok muydu yani? Ne!
"Senin.. evin falan yok muydu?"
"Benim evim burası"
"Sen de mi?"
"Kastettiğin buysa evet ben de sokakta yaşıyorum."
Sonra gelip yanıma oturdu.
Ben de kalktım.
"Görüşürüz öyleyse."
"Nereye gidiyorsun?"
"Bilmiyorum"
"Gitme"
Bir kaç saat önce benden kaçıp bana bağıran kız şimdi bana gitme mi diyordu yani.
"Biraz daha kal. Lütfen."
"Peki."
Oturdum.
"Özür dilerim. Aptalca davrandım."
"Kendine bu kadar kötü davranma."
Yalnızca oturuyorduk ama hayatım boyunca hiç bu kadar huzur dolu bir ortamda olmamıştım.
"Beni iyi hissettiriyorsun. Neden bilmiyorum ama öyle" dedi.
"Tuhaf. Sen de bana aynı hissi yaşatıyorsun."
"Yarın da benimle kal. Hep yanımda ol"
"Olacağım"
Bugün tanışmıştık. Bugün benden nefret etmişti ve yine bugün bana hep yanında olmamı söylüyordu.
"Alev"
"Hmm?"
"Bundan sonra beraber olacaksak seni yarın birileriyle tanıştırabilir miyim?"
"Olur"
Sesi boğuk çıkıyordu.
"Bir sorun mu var?"
"Sorun yok ama uykum var"
"Uyu öyleyse"
Sonra başını göğsüme koydu. Eğer elimi sol tarafıma götürseydim kalbimi tutup çıkarabilirdim. Sakin kalmaya çalıştım ama vücudumun sağ bölümü yanıyordu. Alev'e baktım. Uyumuştu. Acıya alışmaya başlarken benim de uykum gelmişti. Yavaşça gözlerimi kapatıp uykunun beni sarmasına izin verdim.
