Sonunda bir apartmanın önünde durduk. Kapıyı itip açtı ve beklemeden yürümeye devam etti. Üstüme kapanan kapıyı açıp peşinden gittim. Asansöre yöneldi ve düğmeye bastı. Birkaç saniye sonra asansör geldi ve biner binmez bir düğmeye daha bastı. Yetişip içeri girdim. İçeride sadece biz vardık. Yavaşça ve gıcırdayarak hareket ediyorduk. Ve durduk. Asansör durmuştu. Birbirimize baktık. Gözlerini devirdi:
"Lanet olsun"
"Bence yeterince lanet olmuş"
Kayarak yere oturdum. Alev de yanıma aynı şekilde oturdu ve bana baktı.
"Bulut"
Ben de ona baktım.
"Alev?"
"Bana neden önem veriyorsun?"
Gözlerimi devirdim.
"Yine mi?"
"Yine."
Sırıttım.
"Sen neden sürekli bunu soruyorsun? Yoksa sen de bana mı önem veriyorsun?"
"Bilmiyorum."
"Öyleyse ben de bilmiyorum."
Gülümsedim. O da gülümsedi.
14 yıldır hiç gülümsememiştim ve şimdi, 18 yaşındayken bu kızı gördüğümde sürekli gülesim geliyordu. Yaş demişken; o kaç yaşındaydı? Tam ben yaşını soracaktım ki konuştu:
"Evet"
"Ne evet?"
"Sana değer veriyor muyum diye sormuştun ya. Evet"
"Senin gibi davranacağım. Neden ben?"
Güldü.
"Çünkü sen de bana değer veriyorsun. Sıra sende. Neden bana değer verdiğini söyleyeceksin."
"Bilsem söylerdim."
"Bilmiyor olamazsın."
"Tamam. Sadece birkaç saattir tanışıyoruz ama... Seni ilk gördüğümde -neden bilmiyorum- sadece ölmemeni istedim. Nedeni bu."
Bu sırada aniden asansör çalışmaya başladı ve bizi birkaç saniyede en üst kata çıkardı. Asansör kapısı açıldığında içeri temiz hava doldu ve büyük bir nefes aldım.
