Asansörden çıkıp yine Alev'i takip etmeye devam ettim. Birkaç küçük merdiven çıktık ve sonra bir kapının önüne geldik. Cebinden bir anahtar çıkardı ve kapıyı açtı. Tahmin ettiğim üzere burası binanın çatısıydı. Anında çıktı ve binanın ucuna yürüdü. Bir an yine intihar etmeye çalışacağından şüphelensem de sonra gitti ve beni rahatlatarak binanın ucuna ayaklarını sarkıtarak oturdu. Hala kapıda durduğumu o an farkettim. Ben de çıktım ve yanına oturdum. Manzara güzeldi. Yani benim manzaram. Alev'e bakıyordum. Sonra "Alev" dedim.
"Hmm?"
Bana baktı. Ve zaman yok oldu.
"Ne var?"
"Güzelsin."
Söylemiştim. Birine iltifat etmiştim. Bu kız beni değiştiriyordu.
"Ben mi?"
Havaya girmiştim bir kere. Şuan zorlasam da eski ben olamazdım.
"Yok ya ben bulutlara demiştim ama sen de fena değilsin canım."
Güldü. Bu ben olamazdım. Birileri ruhumu almış ve yerine çiçekler falan koymuş olmalıydı. Ben düşünürken bir anda ayağa kalktı ve hızla koştu. Ne olduğunu bile anlamıyordum. Peşinden koştum. Binanın lobisinde duruyordu. Beni görünce arkasını dönüp hızlı adımlarla yürümeye başladı.
"Hey! Nereye gidiyorsun?"
"Peşimi bırak!"
Anlamıyordum. Ne olmuştu şimdi?
"Bırakmayacağım."
"Beni takip etmeni istemiyorum!"
Kolundan tutup çektim.
"Kızım sen iyi...
"Ben senin kızın falan değilim. Ben kimsenin kızı değilim!"
Lobide herkes bize bakıyordu ve böyle giderse müdahale edeceklerdi. Yanmakta olan elimle onu tutup dışarı çıkardım.
"Dokunma bana!"
Akşam olmuştu ve muhtemelen gitmesi gereken bir evi vardı. Bıraktım. Nasılsa onu bulmak zor olmazdı. Sadece intihar etmemesini diliyordum. Benden koşarak uzaklaşırken onu izledim.
