Sokakta yürüyordum. Her zamanki gibi. Üzerimde her şey gibi nefret ettiğim yırtık bir pantolon ve yine yırtık bir ceket vardı. Bu şehirde o kadar çok mutsuz insan vardı ki kimse kimin ne derdi olduğunu bile umursamazdı. Benim gibi evsizler, ailevi sorunlar yaşayanlar, hayattan nefret edenler... Doğal olarak bu şehirde intiharlar da çok olurdu. Yeni birileri gelmezdi. Gelse de kimsenin önüne bakmadığı, kimsenin masum olmadığı ve günde yaklaşık üç insanın intihar ettiği bir şehre alışamazlardı. Son zamanlarda ben de intihar etmeyi düşünüyordum. Evsizdim, yemeğim veya suyum yoktu. Daha kötüsü, umudum da yoktu. Ağır adımlarla şehirdeki "intihar binası" na yürüdüm. Burası şehirdeki terk edilmiş en yüksek bina olduğundan insanlar intihar etmek için buraya gelirdi. Günlük olarak binanın çevresi temizlenirdi. Temizlikten kastım cesetleri taşımak tabii. Eskiden örtüler falan açılır, insanları kurtarmaya çalışırlardı. Ama kimse gün içinde defalarca buna katlanmak istemedi. Binanın önündeydim. Merdivenleri yavaşça çıkmaya başladım. Kimse yoktu. Eh. İnsanlar günde üç vakit buraya uğramıyorlardı. Çatı katına çıktım. Binanın kenarına yürüdüm.Ölünce bana ne olacaktı bilmiyordum. Sadece Dünya dediğimiz yerde hiç bir zaman şansım olmamıştı. Gideceğim yerde olmasını umuyordum.
