Uyumsuz | A Divergent Fanfiction 1

Bölüm 6

Benim çok değerli birtanecik okuyucularım. Hepinizi çok seviyorum. Her ne kadar buraya hikayemi yazmaya bayılsamda iki günde bir yeni bölüm ekleyemiyorum çünkü okulum ve yapmam gereken sorumluluklarım var. Tabi ki hikayemi yazmakta bir sorumluluk benim için. Elimden geleni yaparak size yeni bölüm yetiştirmeye çalışıyorum. Gözümden kaçan bazı yerler olabilir onları sonra okuyup düzeltiyorum. Yani herhangi bir yanlışım olursa affola :) .Hikayeme gösterilen ilgi çok hoşuma gidiyor. Ve bugün benim doğum günüm. Acaba vote sayısı  artı onu geçer mi ? Eğer geçerse bana çok güzel bir hediye verirsiniz. Şimdiden teşekkürler :) . Ayrıca bu bölümü Cağlada adlı okuyucuma armağan ediyorum. Uyumsuz'a olan ilgi ve merakı beni çok mutlu etmekle beraber yazma şevkimi arttırıyor. Son olarak şu ana kadar kafamda tasarladığım karakterleri karakterler kısmına yazdım. Ayrıca multimediadaki de Rose Bovart :) . İyi okumlar yorumlarınız bekliyorum :) .

Seçim töreni biter bitmez Fedakarlar hariç  tüm topluluklar merdivenlere doğru yöneliyor. Fedakarlar salonu toplamak için bir süre daha burada olacaklar.

Annem ve babama bakmak istiyorum. Hemde çok istiyorum. Onlara neden gitmek zorunda olduğumu söylemek istiyorum. Her ne olursa olsun onları sevdiğimi ve bunun hangi toplulukta olursam olayım hiç bir zaman  değişmeyeceğini.

Oysa artık bunu yapmam imkansız çünkü ben bundan sonra bir Cesur'um. Bilgelik topluluğundan ayrılmayı seçtim. Onların gözünde topluluğuna ihanet eden bir hainden başka bir şey değilim.

Beni artık bir topluluk haini olarak görecekler. İçlerinde bu zamana kadar Bilge kılıklı bir Cesur taşıdıklarını düşünecekler. Hala bir parçamın buraya ait olduğunu bilmeden arkamdan böyle konuşacaklar : Bilgelik Başkanı Eveleyn Boul'un Cesur kız kardeşi.

Fakat asıl canımı yakan  insanların ne düşündüğü değil. Asıl canımı yakan şey tüm bunların yüzeysel de olsa gerçek olması.

Gözlerimle hala annem ve babamı ararken kolumda bir el hissediyorum. Kalbim öyle bir atıyor ki içgüdüsel olarak elimi çekerken arkamı dönüyorum. Dave bana bakıyor.

Bakışından hiçbir şey anlamıyorum. Ama içimde büyük bir öfke parlıyor. Arkamdan iş çevirdiği için ona hala kızgınım.

Öte yandan benimde ondan aşağı kalır yanım yok. Bende ona bu zamana kadar farklı bir topluluğu seçeceğimi, seçmeyi düşündüğümü, söylemedim.

Yine de tüm bunlar öfkemi azaltmaya yetmiyor.

Dave ağzını açıyor. Fakat ben konuşmasını istemiyorum. Ne söyleyeceğini biliyorum.

"Burada olmaz. Her şey bittikten sonra." diyorum, sesini çıkarmadan yürümeye devam ediyor.

Son bir umutla bakışlarımı insan kalabalığında gezdiriyorum.

Onları bir kez daha görmeliyim.Onları görmeden gidemem.

Oysa Bilgeliktekiler gruplar halinde asansöre binerken Cesurlar ani bir deparla koşmaya başlıyorlar. Afallıyorum. Tam tökezleyip yere düşecekken Dave kolumu tutuyor ve beni rezil olmaktan kurtarıyor. Merdivenleri hızla inerken asansör görüş alanımdan çıkıyor.

Annem ve babamdan hızla uzaklaşırken insan kalabalığı beni içine çekiyor. Nefes almaya çalışıyorum. Güçlü olmam gerek. Oysa şu an tek yapmak istediğim annemle babama yapamayacağımı bilsemde sımsıkı sarılmak ve onlara neden gitmek zorunda olduğumu anlatmak.

 Cesurlar merdivenlerden hızla inmeye devam ederlerken birbirlerine omuz atıyorlar. Kahkahaları koridorlardaki sessizliği delip geçerken biz transferler oldukça şaşkınız. Onların peşinden gitmek ve davranışlarını şaşkınlığımızı göstermeden izlemeye  çalışmaktan başka yaptığımız bir şey yok.