Schaamteloos verleid

22.

De volgende ochtend, toen Lindy wakker werd, was Ethan vertrokken.

De hele nacht had ze in zijn armen geslapen. Een keer was ze wakker geworden en had ze gemerkt dat hij al in haar zat, haar been over zijn dij gedrapeerd, een bron van hitte tegen haar rug. Hij had heel kalm bewogen, haar met een hand op haar buik tegen zich aanhoudend.

Vlak voor de dageraad had hij haar een tweede keer wakkergemaakt. Hij was op zijn rug gerold en had hij haar boven op zich getrokken. Met zijn handen om haar borsten had hij haar hees aangemoedigd hem hard te berijden, wat haar begeerte had aangewakkerd, en hen beiden naar een krachtige climax had geleid. Daarna had hij haar haren gestreeld terwijl ze op zijn borst lag.

Toen... moest ze weer in slaap zijn gevallen. En terwijl zij lag te slapen, was hij weggeglipt.

Lindy rolde om en keek op de wekker. Tien uur op zondagochtend. Had ze eigenlijk wel een reden om vandaag op te staan? Weer draaide ze zich om en ze begroef haar gezicht in het kussen toen ze begon te snikken.

***

Maandag. Lindy gaf een harde klap op de wekker en sleepte zichzelf uit bed. Ze moest zich klaarmaken om naar haar werk te gaan. Werk. Dat was alles wat ze nog had.

Terwijl ze zich aankleedde, ontbeet en naar haar werk liep, ontrolde de toekomst zich voor haar als een zwart-wit film; een serie eindeloze scènes waarin ze achter haar bureau in de bibliotheek zat.

Binnen in haar knapte iets. Ze kon het niet. Ze kon niet de rest van haar leven alleen Belinda de bibliothecaresse zijn.

Niet nu ze Lindy de sekspoes was geweest, niet nu ze wist hoe hard ze Ethan Wilde nodig had in haar leven en in haar hart.

Voor de helft was dat waar. Maar hij was uit haar leven verdwenen. Tenzij ze de toekomst in eigen hand zou nemen en ervoor zou zorgen dat ze hem terugkreeg.

Hij wilde dat ze bij hem kwam wonen. Maar zij had nooit gedacht dat ze Bell Gap zou verlaten, dat ze ergens anders zou gaan wonen. Niet dat ze zo bang was voor verandering, ze had er simpelweg nooit aan gedacht dat ze iets kón veranderen. Pas nu Ethan weg was, zag ze hoe leeg dit stadje was. Bell Gap was Ergens Anders geworden. Omdat Ethan er niet was.

Dus hij hield niet van haar? En wat dan nog? Ze kon kiezen tussen hier blijven en hem voor altijd bij haar vandaan laten gaan, of met hem meegaan en genieten van de tijd die ze samen zouden zijn. Wat kon het haar schelen of de mensen zouden roddelen als ze op een dag weer terug zou komen?

Wat maakte het uit als ze geen baan meer had bij de bibliotheek? Dan had ze in ieder geval herinneringen. En ze zou tevreden in de spiegel in kunnen kijken, in de wetenschap dat ze het tenminste had geprobeerd.

Als ze deze gok niet zou wagen, zou ze er de rest van haar leven spijt van hebben. Als ze naar hem toeging, met hem meeging, zou ze in ieder geval die tijd met hem hebben. En tijdens die tijd, zou ze hem laten merken dat ze van hem hield. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Wellicht zou zijn hart haar op een goede dag toelaten.

Abrupt keerde ze zich af van de bibliotheek die voor haar lag en ze liep naar het reisbureau op het plein.

Later die dag stormde de voorzitter van het bibliotheekbestuur de bibliotheek binnen. Lindy ontving hem voor de uitleenbalie. Hij zag er niet erg blij uit. "Ik ben bang dat ik je geen getuigschrift kan geven, Belinda, als je niet minstens een opzegtermijn van twee weken in acht neemt. Het zal niet meevallen om een vervanger voor je te vinden."

"Dat geeft niet. Ik begrijp het wel. Maar ik vertrek hoe dan ook vandaag."

"Dit is ontzettend onverantwoordelijk," mopperde de kalende voorzitter, maar Lindy luisterde niet langer naar hem. Haar aandacht werd getrokken door een lange, breedgeschouderde man met glanzend haar en fel blauwe ogen, die net in de deuropening was verschenen.

Zonder erbij na te denken, stortte Lindy zich in Ethans armen. Net als een week geleden, ving hij haar zonder problemen op. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte haar mond op de zijne. In de bibliotheek klonk een steeds luider wordend gefluister en gemompel. Zijn kus was hemels. Het leek wel... alsof ze thuiskwam.

"Ethan! Wat..." Voor ze haar zin kon afmaken, moest ze even haar keel schrapen. "Wat doe je hier?"

"Ik kwam om jou te zien," antwoordde hij.

"Maar ik ging naar jou toe. In New York." Haastig trok ze haar ticket uit haar zak en zwaaide ermee onder zijn neus. "Ethan -"

"Lindy -" zei hij op hetzelfde moment.

"Jij eerst," zei hij.

"Ik eerst," zei zij.

Een beetje dom lachend keken ze elkaar aan. Toen stierf het gelach weg.