Schaamteloos verleid

2.

"Dat is het liefste wat je ooit tegen me hebt gezegd," zei ze.

Om zijn reactie te verbergen, deed hij net alsof hij diep geschokt was. "Nou, zeg. Toen je me in de derde achterna zat en viel en je knieën schaafde, heb ik je verteld dat je prachtige korsten had."

Ze lachte, waardoor het kleine kuiltje in haar wang en haar rechte witte tanden zichtbaar werden. "Ik heb jou ook gemist, Ethan. Niemand anders kon me zo aan het lachen maken als jij."

Geweldig, dacht hij. Dat had hij altijd al had willen zijn: de man die haar aan het lachen maakte.

"Hoe gaat het eigenlijk met je vader?" vroeg hij. Lindy"s moeder was overleden toen ze klein was, en ze was grootgebracht door haar vader - een strenge man, die jaren ouder was dan de meeste vaders van haar vriendjes en vriendinnetjes.

Onmiddellijk versomberde haar gezicht. "Pappie is vorig jaar overleden," zei ze.

"Hemel, het spijt me. Als ik dat had geweten, was ik naar huis gekomen." Impulsief pakte hij haar hand beet en gaf er een kneepje in.

Zijn eigen moeder was zes jaar geleden bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Dat was de laatste keer geweest dat hij terug was geweest in Bell Gap, de laatste keer dat hij Lindy had gezien. Omdat hij onbereikbaar was geweest in Brazilië, had zij alle regelingen getroffen, maar zodra hij zelf was aangekomen, had ze zich op de achtergrond gehouden, waar ze zich nuttig had gemaakt met het regelen van talloze details.

Lindy knikte. "Gek hè, dat we allebei wees zijn?"

"Ja," antwoordde hij schouderophalend. "Zo gaan die dingen." Daarna keek hij haar weer glimlachend aan. "Vertel eens iets over de reünie. Wie komen er allemaal?"

Ineens betrok haar gezicht. "Geen idee," zei ze stijfjes. "Ik ben niet van plan om erheen te gaan."

"Waarom niet?" vroeg hij botweg.

"Ik... het maakt niet... O, goed dan," zei ze. "Als je de waarheid wilt horen, zal ik het je wel vertellen. Mijn verloofde heeft me de bons gegeven voor Mandy Briggs, en ik heb weinig zin om erheen te gaan en me de hele avond totaal vernederd te voelen."

Ze was verloofd geweest. Hoewel er aan zijn stem niets te horen viel, had hij moeite dat feit te accepteren. "Mandy Briggs. Cheerleader? Geblondeerd haar? Grote, eh... attributen?"

Ze glimlachte weer, precies zoals zijn bedoeling was geweest. "Ja, ja en absoluut." Ze trok een grimas. "Daar kon ik echt niet tegenop."

Waarschijnlijk bedoelde ze dat mannen liever vrouwen hadden met tieten als watermeloenen. "Dat is ook helemaal niet nodig," zei hij. "Jij bent tien keer zo interessant als Mandy Briggs."

Sceptisch keek ze hem aan. "Daar leek je in de onderbouw heel anders over te denken."

"Je mag een man niet beoordelen op zijn gedrag tijdens zijn tienerjaren," hield hij haar voor. "Het duurt een poosje voor we ontdekken dat onze hersens niet in onze broek zitten."