Schaamteloos verleid

11.

Een van de andere bibliotheekmedewerkers begon te giechelen, en Lindy wierp hem een blik toe waaruit duidelijk bleek dat ze nog een appeltje met hem te schillen had. "Het is vijf uur," verkondigde ze. Ze liep achter de laatste bezoekers aan naar de deur en deed die achter hen op slot. "Tot morgen," zei ze tegen haar personeel, toen iedereen zijn spullen pakte en naar de achterdeur liep die ze zelf altijd gebruikten.

Nadat iedereen gedag had gezegd, draaide Lindy zich naar Ethan, die geduldig achter haar stond. "Wat was dat?" wilde ze weten.

"Wat?" vroeg hij onschuldig, op dezelfde toon die hij had gebruikt toen de schooldirecteur hem ervan had beschuldigd kikkervisjes in de waterkoeler van de lerarenkamer te hebben gedaan.

"Je weet heel goed wat." Haar ogen vernauwden zich. "Die kus."

"Te kort," verklaarde hij. "Zullen we het nog eens doen, maar nu drie keer zo lang?"

"Niet hier," zei ze onmiddellijk.

"Waarom niet?"

"Omdat ik morgen niet het onderwerp van alle roddels in dit stadje wil zijn," antwoordde ze.

"Lindy," zei hij geduldig. "Ze hebben heus wel eens eerder iemand zien kussen."

"Ja, maar ze hebben míj nog nooit zien kussen." Was ze nou helemaal gek geworden? Waarom zei ze tegen de man naar wie ze haar hele leven al verlangde, dat ze hem niet wilde kussen?

"Mooi zo." In dat ene woord klonk zijn tevredenheid door. "Mag ik je hand vasthouden?"

Met een zucht zei ze: "Natuurlijk."

"Dus ik neem aan dat je weleens eerder iemands hand hebt vastgehouden in het openbaar?" Hij vlocht zijn vingers door de hare, en ze begonnen te lopen.

"Nee," zei ze. "Maar er is een groot verschil tussen kussen en iemands hand vasthouden."

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Ik dacht dat je verloofd was geweest."

"Dat klopt." Hier wilde ze het eigenlijk niet over hebben. Maar Ethan kennende - en ze kende hem heel goed - zou hij net zo lang blijven aandringen tot ze hem had verteld wat hij wilde horen. "Zijn naam is Ira Morris, en hij is dominee. Vijf jaar geleden kwam hij vanuit Philadelphia hier naartoe om Dominee Quinn van de First Presbyterian-kerk te vervangen. Die ging met pensioen."

"Een dominee."

"Als je gaat lachen, krijg je een dreun."

Met zijn hand veegde hij zijn glimlach weg. "Ik lach niet. Echt niet. Vertel me het hele verhaal."

"We zijn twee jaar met elkaar uitgegaan, en toen vroeg hij me ten huwelijk."

"Lin?" vroeg hij, toen ze even zweeg. "Als je twee jaar lang met hem bent uitgegaan, en je weet zeker dat hij geen homo is, hoe komt het dan dat jullie nooit samen in bed zijn beland?"

"Dat heb ik mezelf al zo vaak afgevraagd," zei ze zuchtend. "Ik geloof niet dat hij ooit echt interesse voor me had - tenminste, niet in de vleselijke zin. Ik denk dat hij mij als de perfecte vrouw voor een dominee zag."

"Dan kende hij je blijkbaar niet erg goed."