Schaamteloos verleid

7.

De volgende dag deed Lindy zoals altijd haar werk, hoewel ze er zeker van was dat ze de hele dag zweefde. Ethan was thuis... en ze hadden een afspraakje voor de reünie... én hij ging - zij gingen - de liefde bedrijven.

Bij die omschrijving kwam haar eerlijke inborst een beetje in opstand. Ethan ging haar alles leren over seks. Met liefde had hun overeenkomst niets te maken.

Die gedachte verminderde haar opborrelende verwachtingen en blijdschap een beetje. Doe niet zo dom, vermaande ze zichzelf. Gisteren had je je erbij neergelegd dat je voor altijd een ouwe vrijster zou blijven. Maar gisteren had ze nog gedacht dat Ethan voorgoed weg was uit Bell Gap. Het grootste deel van haar leven had haar hart ingepakt gezeten, omdat ze het nooit aan iemand had willen schenken.

Behalve aan Ethan. De waarheid kwam als een mokerslag. Hoelang had ze dat proberen te ontkennen? Hoelang had ze het nog willen negeren? Waarschijnlijk had ze dat gedaan totdat ze in haar vurenhouten kist werd weggedragen, als hij niet was teruggekomen naar Bell Gap...

"Belinda, er is iemand voor je." Haar jongste assistente stak haar hoofd om de hoek van haar kantoor, waar ze zat te bekijken welke kinderboeken ze het volgende fiscale jaar graag zou willen aanschaffen. "En het is een ongelooflijk stuk."

Onmiddellijk versnelde Lindy"s hartslag. Voor ze echter iets kon zeggen, hoorde ze gebrul. Een harde mannenstem, die niet in een bibliotheek thuishoorde, riep: "Lindy? Help! Kom hier, je moet me redden."

Haastig kwam ze overeind en liep de ruimte achter haar kantoor in. Daar stond Ethan voor de uitleenbalie, met zijn handen netjes voor zich gevouwen, als een kind dat een standje krijgt. Voor hem stond Miss Flora Giddings een knokige vinger voor zijn neus heen en weer te zwaaien.

"Zodra ik je hier binnen zag komen, wist ik dat je die jongen van Wilde was. Vroeger was je de schrik van mijn tomatenplanten. Ik hoop maar dat je bent veranderd, want anders staat je een schot hagel te wachten."

Ethan schonk haar zijn liefste glimlach; de glimlach die de kuiltjes in zijn wangen liet dansen en zijn blauwe ogen deed twinkelen. Al zijn aandacht was op Miss Giddings gericht. Zijn blonde haar, dat net iets langer was dan de mode voorschreef, glom iedere keer als hij knikte als de stralenkrans van een engel in het kunstlicht. Een prachtige engel.

"Miss Giddings. Ik dacht dat ik was veranderd, tot u over uw tomaten begon. Niemand in Bell Gap kweekt lekkerder tomaten dan u."

Hij ging net zo lang door met zijn vleiende woorden, tot Lindy tot haar verbazing de knorrige, ouwe Giddings hoorde zeggen dat ze hem een zak tomaten zou géven, als hij bij haar langs zou komen. Geamuseerd schudde ze haar hoofd, net op het moment dat Ethan opkeek. Hun blikken ontmoetten elkaar en hielden elkaar vast. Ineens leek het vertrek te klein, de lucht te ijl, haar kleding te hinderlijk voor haar overgevoelige huid.

"Lindy." In ieder geval kon Ethan wél praten, daar was zij op dit moment bepaald niet toe in staat. "Ik kwam je ophalen om samen naar huis te lopen, als je hier klaar bent."

Opgelucht zag ze op de klok aan de muur dat het acht uur was. Op dinsdag- en donderdagavond was de bibliotheek "s avonds open, en de dag had ondraaglijk lang geleken. Pas toen drongen zijn woorden tot haar door.

Hij kwam haar ophalen! Glimlachend zei ze: "Ik kom eraan."

Vijf minuten later sloot ze de deur van de bibliotheek af en lachte naar hem. "Aardig van je om helemaal hierheen te komen."