Schaamteloos verleid

1.

"Nee maar, Ethan! Ben jij het echt?"

Ethan Wilde richtte zich op van de achterbak van zijn huurauto en sloeg zijn weekendtas over zijn schouder. Nauwelijks had hij haar aanwezigheid opgemerkt, of een warm, vrouwelijk figuurtje stortte zich in vliegende vaart in zijn armen.

In een reflex sloeg hij zijn armen om haar heen en struikelde prompt een paar passen naar achteren. Zijn hart ging sneller kloppen toen hij de unieke geur herkende van de enige vrouw die hij nooit had kunnen vergeten: Lindy Melton. Precies de vrouw die hij wilde zien, en nu lag ze al in zijn armen voor hij zelfs maar zijn vroegere huis had kunnen betreden. Misschien was deze reis toch niet zo"n slecht idee geweest.

"Ik kan niet geloven dat je er echt bent!" zei Lindy. "Ik dacht dat je nooit meer naar huis zou komen."

In plaats van de springerige paardenstaart waarin ze haar haren op de middelbare school had gedragen, had ze nu een strenge knot. Achter haar brillenglazen - kleine glazen zonder montuur, niet meer de grote violetkleurige bril die ze vroeger had gedragen en waardoor haar ogen op die van een insect hadden geleken - hadden haar ogen nog steeds dezelfde veranderlijke tint groengoud. Ook haar huid was niets veranderd, nog steeds glad en satijnzacht, iets wat hij alleen van perziken kende. Haar gezicht was nog altijd hartvormig, hoewel de kaaklijn net iets te sterk was voor het rustige muurbloempje waarvoor iedereen haar aanzag.

"Lindy." Tijdens zijn jeugd was ze altijd zijn buurmeisje geweest. Vanaf de kleuterschool waren ze boezemvrienden geweest, tenminste tot ze naar de middelbare school waren gegaan, toen was ze langzaam wat afstand gaan nemen van de ondeugd van Bell Gap. Zij was de enige geweest die erin was geslaagd hem te weerhouden van een aantal van zijn slechtste ideeën. Maar toch, ze hadden hem niet voor niets Wild Man genoemd.

"Ik heb je gemist," zei hij. Dat was de understatement van het jaar. Omdat hij wist dat hij eerst de belangrijkste vraag beantwoord moest zien, haalde hij diep adem. "Is er ook een echtgenoot die me een dreun komt verkopen als ik je een kus geef?"

Rollend met haar grote ogen, antwoordde ze: "Ben je gek? Ik ben niet getrouwd."

Met Lindy nog steeds in zijn armen, leunde hij een stukje naar achteren om haar goed te kunnen bekijken. Toen boog hij zijn hoofd en drukte een kuis zoentje op haar wang. Lindy. Sinds hij twee maanden geleden de uitnodiging had gekregen voor de tienjarige reünie van hun middelbare schoolklas, had hij aldoor aan haar moeten denken. Daarvoor... had hij te vaak aan haar gedacht. Maar omdat hij de grootste lafaard was aan deze zijde van de Mississippi, had hij nooit contact met haar opgenomen.

"Ben je naar huis gekomen voor de reünie?" vroeg ze. Net als vroeger was ze slank en paste ze precies in zijn armen. Niet dat ze op de middelbare school door hem omhelsd had willen worden. Zo dicht was hij niet meer bij haar geweest sinds... het Valentijnsbal in de tweede klas van de middelbare school. En zes jaar geleden, tijdens de begrafenis van zijn moeder. Toen had ze hem omhelsd. Twee keer.

"Ik woon hier nog steeds." Ze was druk bezig om zich uit zijn armen te bevrijden en haar rok te herschikken. Haar kleine, sierlijke handen bewogen rusteloos toen ze naar het huis achter zich wees. "Ik ben tegenwoordig de bibliothecaresse."

Grinnikend vroeg Ethan zich af wat ze zou hebben gedaan als hij had geweigerd om haar los te laten. Die baan paste precies bij haar. "De bibliothecaresse," herhaalde hij hoofdschuddend. "Daar had ik een weddenschap op moeten afsluiten voor ik de stad verliet."

Pruilend keek ze hem aan. "Was ik dan zo saai?"

Bij het horen van de trilling in haar stem, haastte hij zich zijn ondoordachte woorden te verzachten. "Dat bedoelde ik niet. Je bent de slimste vrouw die ik ooit heb gekend. Je mocht zelfs de afscheidsrede houden tijdens de diploma-uitreiking. Het is alleen maar logisch dat je een beroep hebt gekozen waarin je andere mensen helpt die van boeken houden."

Haar gezicht klaarde op. De plotselinge glimlach die ze hem toewierp, was zo stralend, dat hij haar alleen maar aan kon staren. Hij had haar altijd mooi gevonden, mooi op een vanzelfsprekende manier, en het leek erop dat ze niets was veranderd. Wrang dacht hij dat hetzelfde voor hem gold, aangezien zijn hart prompt sneller begon te slaan.