Moon Prophecy

Κεφάλαιο 7

Ο Ανδρέας και το κορίτσι έτρεξαν αμέσως στον λιπόθιμο φίλο τους στο έδαφος αναστατωμένοι, ενώ τα αγόρια με τις κουκούλες μπήκαν σε ένα μαύρο βαν που εμφανίστηκε στο βάθος. Μόλις έφυγε το βαν έτρεξα προς το μέρος τους, ενώ εκείνοι προσπαθούσαν να κάνουν τον φίλο τους να ξαναβρεί τις αισθήσεις τους.

«Αφήστε με να σας βοηθήσω...» είπα πρόθυμη και εκείνοι γύρισαν και με κοίταξαν έντρομοι και ξαφνιασμένοι.

«Αντριάνα τι κάνεις εσύ εδώ; Τι άκουσες και τι είδες;» ρώτησε αυστηρά ο Ανδρέας όταν γονάτισα δίπλα στο κορίτσι και στον ξαπλωμένο φίλο τους.

Δε μπορώ να του πω την αλήθεια...

«Έκανα μια βόλτα και σας είδα που προσπαθούσατε να σηκώσετε το φίλο σας» απάντησα κοιτόντας το αγόρι που ήταν λιπόθυμο και ξεφύσηξαν ανακουφισμένοι.

«Δε χρειάζεται να μας βοηθήσεις...» είπε το κορίτσι και εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Το σπίτι μου είναι κοντά. Όσο πιο γρήγορα πάμε τόσο πιο γρήγορα θα συνέλθει και ο φίλος σας. Ύστερα μπορείτε να φύγετε αν θέλετε. Δε νομίζω να θέλετε να τον πάτε σε νοσοκομείο, σωστά;» είπα και αφού κοιτάχτηκαν έγνεψαν ότι συμφωνούν και σηκώσαμε το αγόρι.

★★★★

Ξαπλώσαμε το αναίσθητο φίλο τους στο κρεβάτι μου και πήγα τρέχοντας στο κοινό μπάνιο για να πάρω το κουτί πρώτων βοηθειών. Το πήρα και έτρεξα ξανά στο δωμάτιο. Η μητέρα μου είχε φύγει στη δουλειά έτσι δε χρειάστηκε να δώσω εξηγήσεις για το ποιοι είναι αυτοί και τι έγινε. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είδα ότι του είχαν ήδη αφαιρέσει τη μπλούζα αφήνοντας εκτεθειμένους τους κοιλιακούς του. Το κορίτσι καθόταν δίπλα του πάνω στο κρεβάτι και του χάιδευε απαλά τα μαλλιά κοιτόντας τον λυπημένη, ενώ ο Ανδρέας περπατούσε πέρα δώθε νευρικά και σκεπτικός.

«Μπορείς να σταματήσεις να περπατάς πέρα δώθε; Μου προκαλείς νευρικότητα!» είπα με τα συναισθήματα ευγένεια και ενόχληση ανακατεμένα στη φωνή μου και σταμάτησε αμέσως κοιτόντας με στα μάτια.

Πήγα και κάθησα δίπλα στο αγόρι από την άλλη πλευρά από ότι ήταν το κορίτσι, της έδωσα ιώδιο και επίδεσμο για να αρχίσει να περιποιήτε τις πληγές, όπως έκανα και εγώ με ένα άλλο επίδεσμο και ιώδιο.

«Είναι λίγο άδικο να ξέρετε το όνομα μου και 'γω να μη ξέρω το δικό σας, δε νομίζετε;» είπα με μια δόση ειρωνείας, αφού εδώ και 20 λεπτά κανένας από τους δύο δεν είχαν μιλήσει ή έστω συστηθεί!