Anonim: KAYIP

Özel- 0.7

Anonimin ağzından...

Bölüm şarkısı: Redd- Beni Sevdi Benden Çok

   Kafamda büyük bir gürültü  patırtıyla oluşan enkazın izlerini taşıyordum. Gözkapaklarım sanki bin ton ağırlığındaymış gibiydi ve boğazımda koca bir yumru vardı.

    Gözlerimi açmak istiyordum ama tutunacak bir şeye ihtiyaç duyuyordum, boşlukta öylece yuvarlanıyormuş gibi hissediyorum kendimi.

    Keskin hastane kokusu iyice burnuma dolmaya başladığında bayılmadan önce neler olduğunun farkındalığı aniden tüm bedenimi sarstı ve elimin üzerine koyulan bir elin sıcaklığını hissetmemle gözlerimi açmam bir oldu.

   Free, karşımda oturmuş beni izliyordu.

   "Kayıp, iyi misin?" diye sorduğunda gülümseyerek başımı salladım ve eline daha da sıkı tutundum. 

   "Niye böyle oldu?" dedi sonra ve cevabını beklemeden "Benim yüzümden..." diye ekledi yavaşça. Sanki benimle değil de kendiyle konuşuyor gibiydi.

   "Hayır." dedim anında. "Senin yüzünden değil. Sadece... her şey üst üste geldi."

   Başını havaya kaldırarak hızlıca dışarı bir nefes bıraktı ve "Neredeler?" dedi. "Nerede o ailen?"

    Öfkesini canlı bir şekilde görmek beni bozguna uğratırken güçlükle omzumu silktim. "Bilmem, evdelerdir onlar. Haberleri olsa da gelmezler yanıma. Benim dönmemi beklerler."

   "Sonra da bilip bilmeden her şeye bulaşırlar anasını satayım." Sinirle dudaklarını dişlerinin arasına aldı, gözlerimi kırpıştırarak suratına bakmaktan başka bir şey yapamadım.

    Bir an duraksayarak "Kusura bakma, ailene laf söylüyor gibi oluyorum ama düşündükçe tutamıyorum kendimi." dediğinde yine yalnızca yüzüne bakmaktan başka bir şey yapamadım. Onlar benim ailemdi evet, ama ben onların hiçbir şeyi değildim.

   Free, konuşmaya devam etti. "Bugün yanına gelecektim, yemin ederim..." Sustu yeniden.

    Ağzımın ucuna dolanan tüm kelimeleri geriye ittim. 'O zaman niye gelmedin?' diyemedim.

    Gözlerim yanmaya başladığında hafifçe uzandığım yerden doğruldum, sol kolum sızlıyordu. Muhtemelen birkaç iğne yemiş olmalıydım.

   "Şşş, tamam. Ağlama sakın." dediğinde ellerimle yüzümü kapattım ve yaşların gözlerimden boşalmaya başlaması aynı saniyede oldu.

   Kendimi bomboş hissediyordum. Bomboş, çaresiz, sahipsiz... Kaybolmuş gibi hissediyordum.

    Free'nin "Gidiyoruz buradan," dediğini duydum hıçkırıklarımın arasından.

   Ellerimi yüzümden çekmedim. Birkaç tıkırtı doldu kulağıma ve kapının ardından doktor olduğunu düşündüğüm bir adamın "Pekâlâ, ama kendini yormasına izin vermeyin." dediğini işittim.

   Saniyeler sonra, Free'nin o güzel kokusu beni sarhoş etmek ister gibi doğrudan burnuma doldu, ellerimi yavaşça yüzümden çekerken o, bir elini belime ve değerini de bacaklarımın altına yerleştirdi. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken yataktan kaldırıldım. Kalbim patlamaya hazırlanıyormuş gibi hızla çarpmaya başladığında, kendimi heycanlanamayacak kadar bile yorgun hissettiğimi farkettim.

   Kollarımı boynuna dolayarak başımı göğsüne yasladığımda hıçkırıklarım ufak iç çekişlere dönüştü.

   Beni sıkıca tutarken birlikte hastaneden çıktık.

   Hafif bir rüzgar yüzüme çarpmaya başladığında, havadaki egzoz kokusu burnuma doldu, o an Free'nin kokusundan başka her şeyi reddederek ona iyice sokuldum.

    Benim canımdı bu adam. Canımın içiydi. Sevdiğim, belki sevgilim değil ama hep seveceğim...

   Kafasını biraz aşağı eğerek kulağıma yaklaştı ve "Benim küçük kızım..." dedi. Sesindeki şefkat nefesimi kesti, içim daha çok ağlama isteğiyle dolup taştı ve tüm benliğimle ona ait olmanın verdiği huzuru bir kez daha yaşadım.

   "Yanındaydım, hep yanında olacağım. Özür dilerim." diye fısıldarken sesi öyle yumuşaktı ki, o yumuşacık şefkate sarılıp uyumak istedim.

   Başını yüzümden uzaklaştırarak dudaklarını saçlarıma bastırdığında, minnetle "İyi ki yanımdasın." dedim.

   Gülümsedi. Göremedim ama hissettim.

   Gülümsedim.

   Yavaşça yürümeye devam etti. Nereye gittiğimiz hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu.

   Zaten umrumda olduğu da yoktu.

   Daha önce de söylemiştim, o yanımda olduğu sürece, cehennemin dibine bile giderdim.