Anonim: KAYIP

7.2

Anonimin ağzından...

   Mesajlar ardı adına telefonuma gelmeye devam ederken, onlara görüldü atmıyor, kendimi sinsi bir kedi gibi hissettsemde telefonumun yukarısındaki bilgi çubuğundan okumaya devam ediyordum.

    Dakikalar sonra, bildirim sesleri kesildi. Beynimin uğuldamaya başladığını hissediyordum.

    Salı gününden sonra okula gelmeyecekti.

    Onu bir daha göremeyecektim. 

    Hiç başlamayan bir hikayenin başrolü ve figüranıydık biz.

    Hikayeyi ben yazıyordum, ama başrol oydu.

    Şimdi, bir kere bile sarılamadan son bulacaktı. Tek bir kez bile o güzel kokusunu çekemeyecektim içime.

    Eğer her şey bitecekse, hikayemiz bu şekilde finalini yapmak zorundaysa, tek dileğim beni sevmesi değil, onunla sarılabilmekti.

   Elimde öylece tuttuğum telefonu yavaşça yatağa bıraktım ve derin bir nefes almaya çalışarak yatağıma sırt üstü uzandım. Ona ne yazabileceğimi bilmiyordum. Ne yapabileceğimi bilmiyordum.

   Gözlerimi kapattım. Keşke içimdeki beni yiyip bitiren bu korkudan kurtulabilseydim. Canım acıyordu, kendimden kurtulmak istiyordum artık.

   Fazla aceleci olmayan adımlarla yatağımdan kalkarak boş evde banyoya doğru ilerledim.

   Attığım her adımda yalnızlığımın ayaklarımın altında ezilmesini diliyordum.

   Aynanın karşısında durduğumda bir süre çatık kaşlarımla kendimi izledim.

   Midem karıncalanmaya başladığında, birkaç defa yutkundum.

   Ani bir sinirle lavabo mermerinin üzerinde duran sabunluğu elime alarak karşımdaki aynaya hırsla fırlattığımda, cam kırıkları büyük bir gürültüyle etrafa saçıldı.

   Gözlerim yanmaya başladığında hiçbir şey umursamadan kendimi yerdeki kırıkların arasına bıraktım. Kendimi zorladım ve belki de ilk kez ağlamamayı başarabildim.

   Aptalın tekiydim.

   Titreyen ellerimle gözüme kestirdiğim bir cam parçasını elime aldığımda, tüm acılarım önüme döküldü birer birer.

   Gitmesini istemiyordum.

   Onu istiyordum.

   İmkansızlık nefesimi kesiyordu. Tamam, kessindi.

   Ben babamın beni sevmediği kadar çok seviyordum onu.

   Ben onu sevdiğim kadar çok nefret ediyordum kendimden.