Anonim: KAYIP

Özel- 0.1

Bölüm şarkısı; Cem Adrian-Hoşgeldin

Free'nin ağzından...

   "N'olur gitme, canımın içi."

    Karışmda küçük bir kız duruyordu.

    Siyah bir tişörtle aynı renk bir kot giymişti, zihnimi kurcalayarak onu daha önce görüp görmediğimi hatırlamaya çalıştım.

   İşte...

   Otobüste arkadaşı yüzünden bana çarpan kızdı, Kayıp.

   Her futbol oynadığımda aynı bankta oturan kızdı.

    Metronun merdivenlerinin sonunda her gün aynı saatte on dakika boyunca bekleyen kızdı.

    Rüyamda gördüğüm, saçları omuzlarına düşen o kızdı.

    Aslında her yerde karşıma çıkan, ama yönünüm hiç ona dönmediği kızdı.

    Haklıydı. Gözlerine gerçekten tek bir kez bile bakmamıştım ben.

    Böylesine temiz seven bir insana, kalbi böyle bir güzelliğe sahip birine nasıl kör olabilmiştim?

    Ona birkaç adım yaklaştım, neden yaptığımı bilmiyordum, sadece istiyordum işte.

   Yaşlarla dolmuş gözlerini benim gözlerime dikerek "Seni seviyorum." dediğinde, yıllardır kalbimin en köşelerine hapsettiğim zırhı paslanmış birkaç askerin yeniden koşturmaya başladığını hissettim. Bu his içimde küçük bir çocuk gibi korkup bir yerlere sinme isteği uyandırsa da, aynı zamanda her zaman soğuk ve ifadesiz duran suratıma da kocaman bir gülümsemenin peyda olmasına neden oldu.

    Ellerimi kaldırarak yüzüne dokunduğumda, gözlerini kapattı. Yüzü... Saçları...

    Öyle kırılgandı ki...

    Parmaklarımı yanaklarında dolaştırarak sildim gözyaşlarını.

    Benim yüzümden ağlamasını istemiyordum.

   Ben onun artık hiç ağlamasını istemiyordum.

    Bana ne olmuştu bilmiyordum ama, şu hep tekdüze atan inatçı kalbime bir şeyler olduğunu hissedebiliyordum.

   Hızlıca aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi de kapatıp onu kendime çektiğimde, kollarımı beline doladım ve aynı saniye içınde başını tam göğsümün üzerine koydu.

    Kalp atışlarını duyabiliyordum. Bu inanılmaz bir şeydi.

    "İyi ki varsın." diye mırıldandığını duydum belli belirsiz.

    Karnımın kasıldığını hissediyordum.

    Kendime güvenebilsem şuracıkta onu dünyanın en mutlu insanı edebilmeyi isterdim. Öyle büyük bir şefkat duyuyordum o an ona karşı.

    Acımak değildi bu. Sadece içimden geliyordu.

   Onunkinin aksine daha güçlü bir sesle "Sende iyi ki ki varsın." dediğimde, birkaç saniyeliğine başını göğsümden ayırarak gözlerime baktı.

   Öyle bir baktı ki...

   Sanki ben dünyanın en güzel varlığıymışım gibi.

    Sanki bu dünyada benden başka hiçkimsesi yokmuş gibi.

    Her şeyiymişim gibi.

   İçimdeki beni yiyip bitiren his büyüdü, onun gözlerinde gördüğüm şeyler beni yaraladı ama aynı zamanda daha önce hiç olmadığım kadar güçlü hissettirdi.

    O an söz verdim kendime,

    Kalbim yeniden atabilsin diye,

    Kayıp beni hiç bırakmaz diye,

    Kendime verdiğim sözü ona da söylemekten çekinmedim.

   Hem ona, hem de kendime güvenmek istedim.

   Onu kendimden yavaşca birazcık uzaklaştırdım yüzünü avuçlarımın arasına alarak alnımı alnına dayadım. Sıcak nefesi tenime değerken gözlerimi kapattım ve dudaklarımı sakince araladım.

   "Hepsi geçti. Seni artık hiç bırakmayacağım."