Anonim: KAYIP

2.6

Anonimin ağzından...

Free: Gerçek bir sevgiye ihtiyacım var.

    Mesajı bir kere de sesli okuyarak doğru olup olmadığını bir kez daha kontrol ettim. Heyecandan ve stresten neredeyse tüm bedenim titriyordu.

    Bana ihtiyacı mı vardı?

   Hayır, dedi tüm acımasızlığıyla içimden bir ses. Sana değil, sevgine ihtiyacı var.

   Haklıydı.

   Ama hayatta belki de en çok değer verdiğim insan iyi değildi. Ona kırgındım aslında. En son söylediği şeyleri düşündükçe kalbim ağrıyordu, sanki kan yerine acı taşınıyordu damarlarımda. Ama yine de, her zamanki gibi kendimden çok onu önemsiyordum ve şu an klavyenin üzerinde titreyen parmaklarımla öylece duramazdım.

   Bir şeyler yapmalıydım.

    Neredeyse boğazımda atan kalbimi duymazdan gelmeli ve mantıklı düşünmeliydim.

   Ona numaramı veremezdim, ama onun bende numarası vardı. Geçen sene, bizim okulda okuyan ama daha sonra transfer olan eski bir arkadaşımla tesadüfen aynı ortamda bulunmuştuk. Onun eski arkadaşlarından konuşurken Free ile aynı sınıfta olduklarını öğrenmiştim ve kız masadan kalktığı bir sırada telefonunu biraz kurcalayarak amacıma ulaşmıştım.

   Derin bir nefes alarak, mesaj uygulamasından çıktım ve hızlıca rehberime girdim.

    Birazdan kalp krizi geçirecekmiş gibi hissediyordum.

   Numarasını özel numaradan aranacak şekilde tuşladım ve yavaşça yana doğru kaydırdım.

   Saat, 00.46

   Aranıyor...

   Çalıyor...

   Bunun olduğuna inanamıyordum.