i'm adopt ✔

_18_

p.o.v Sofie

na nog een uur liggen en niks doen word Niall eindelijk wakker. 'slaapkop' is het eerste wat ik zeg. hij lacht zacht. 'hoe gaat het met de pijn' vraagt hij. 'ik krijg voor het ontbijt medicijnen' zeg ik. hij knikt en zo praten we nog een hele tijd.

bij het ontbijt was het nog een hele klus om alles te eten maar het is ze gelukt.

het is 2 dagen later.

ik heb nog veel pijn maar mag wel weg. ik sta nu voor de deur van het ziekenhuis. en het is een beetje druk. de rest van de jongens zijn er ook. er staan veel cameramensen en fans. ik houd niet van veel mensen. 'Niall, ik hou niet van heel veel mensen bij elkaar' zeg ik. 'het komt goed, we beschermen je' zegt hij voor we naar buiten gaan.

gelijk leg ik mijn handen op mijn oren. Niall draagt mij omdat ik nog niet kan lopen. 'jongens, kunnen jullie even aan de kant, Sofie vind het niet zo fijn, ze is nog niet helemaal goed' roept Louis. gelijk gaat iedereen aan de kant. ik krijg veel boze blikken. waarom kijken ze mij raar aan? ik heb ze nooit iets aangedaan. ik krijg zelfs een schoen tegen mijn hoofd waardoor ik Niall nog steviger vastpak. 'Niall, ik heb pijn' zeg ik met tranen in mijn ogen. 'het komt goed' zegt hij zacht. ook worden er echt allemaal vragen gesteld. zoals, wie ik ben, waarom ze hier zijn, en nog veel persoonlijke vragen.

waarom kunnen ze die jongens niet met rust laten? na een paar meter lopen komen we in de auto. ik haat fans. ik ga bij Niall op schoot zitten en beweeg zo min mogelijk omdat dat pijn doet. ik heb ook gips om mijn been. daar ben ik niet bepaald blij mee. 'jullie fans zijn vreselijk' zeg ik boos. 'nee ze zijn jaloers' zegt Niall. 'vreselijk dus' zeg ik droog terug. 'als jij het zo wil noemen' antwoord Niall. 'iemand gooide een schoen op mijn hoofd' zeg ik wrijvend over mijn hoofd. 'dat is niet al te aardig' zegt Louis. ik knik.

na lang rijden zijn we eindelijk thuis. Dit huis heb ik best wel erg gemist. Alleen ik mag nog steeds niks doen. Niall tilt me naar binnen waar hij me op de bank legt. 'jippie, een lange tijd niks doen' zeg ik sarcastisch. de jongens gaan bij mij zitten en beginnen we met gamen.

Na lang spelen begint Liam aan het eten. Ik ben ondertussen druk in gesprek met Niall over van alles en nog wat. Na het eten moet ik naar bed. Het is pas 8 uur. Maar ik ga een gevecht niet winnen. Dus ik heb niet veel andere keus. Niall legt me in bed, stopt me goed in en geeft een kus op mijn voorhoofd. 'lekker slapen Princes' zegt hij. 'doei papa' zeg ik voordat hij de deur dicht doet. En daarna val ik in een diepe slaap.

Een paar dagen later zitten we bij het management. Ik weet niet waarom maar de jongens moesten daar naartoe. Ik vind het ook echt vrij irritant dat die andere jongens de heletijd bij ons zijn. Er zit hier in dat kantoor een rare man, nog een man, en de jongens. 'hoi jongens en Sofie' begint de rare man. 'hooi' zeg ik vrolijk. 'oke, Niall, je weet wat we gaan bespreken dus kan Sofie even weg' zegt die man. Waarom moet ik weg? Misschien is het wel geheim. Louis pakt mij op en zet me buiten de zaal neer. Louis mag ik ook wel. Hij is wel grappig en heel aardig.

Hooi deel 18