i'm adopt ✔

_14_

p.o.v Niall.

Na 10 minuten komt er een dokter. 'Familie van Sofie Horan' vraagt de dokter. Ik spring op en loop gelijk achter de dokter aan. Volgens mij lopen we naar haar kamer. Maar nog steeds wil ik weten wat er is gebeurt.

Bij de kamer aangekomen krijg ik nog meer tranen in mijn ogen als ik haar zie liggen. 'dokter, wat is er gebeurt en hoe gaat het' vraag ik terwijl de andere jongens ook naar binnen lopen. 'ze is aangereden door de bus, ze ligt in een kunstmatige coma omdat ze echt te veel pijn heeft anders. Verder heeft ze een paar gekneusde ribben en een gebroken been. Ze is er goed vanaf gekomen' verteld de dokter.

'wanneer gaat ze uit de coma' vraagt Liam. 'over 2 weken, ze kan jullie gewoon horen' zegt de dokter. 'waar is ze gevonden' vraag ik. de dokter denkt na en zegt dan 'op de weg bij het park en het weeshuis' antwoord hij. Ze wou terug naar het weeshuis.

Ik ga op een stoel zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Gelijk voel ik de vertrouwde knuffel van Louis die me vastpakt. 'het komt goed, over 2 weken gaan haar ogen weer open en dan zal je een gelukkig leven lijden met haar' fluistert Louis tegen mij. 'nee, ze wil alleen maar terug naar het weeshuis, ze wil mij niet' zeg ik huilend. 'wel waar, ze moet gewoon nog even wennen' antwoord Louis.

Ik haal mijn hoofd uit mijn handen en kijk naar Sofie die levenloos op het bed ligt. Voorzichtig pak ik haar hand en wrijf er met mijn duim overheen. 'alsjeblieft Sofie, word wakker voor mij. Misschien vind je mij niet aardig, of heb je geen goede band met mij maar vergeet niet dat ik echt van je hou. Ik ben er echt kapot van dat je hier ligt en de komende 2 weken zal ik bij jou blijven. Ik zal voor je zingen, verhaaltjes voorlezen en je goed instoppen. Ik weet dat je niet zal reageren maar misschien vind je het wel fijn als ik het doe' zeg ik tegen haar.

'ik denk dat wij maar moeten gaan' zegt Liam. 'ik blijf bij Niall als hij steun nodig heeft' zegt Louis. Louis is altijd wel echt heel zorgzaam. De andere ook wel maar Louis is het vooral over mij. Liam en Harry knikken en verlaten dan de kamer. Gelijk ga ik tegen Louis aan zitten en begin hard te huilen. 'het is allemaal mijn schuld' zeg ik. 'niet waar. Ze is gewoon heel gehecht aan Femke en dat wil ze nog niet loslaten. Maar jij bent echt een topvader. Je hebt echt heel lang allemaal lessen gevolgd om een perfecte vader te worden in welke situatie dan ook. Je bent geweldig' zegt Louis.

'zo geweldig dat mijn kind na nog geen week denk ik in het ziekenhuis ligt' antwoord ik. 'je kon er niks aan doen' probeert Louis me gerust te stellen. 'ik ben een slechte vader en ik voel me echt heel schuldig' zeg ik. Louis geeft het op en wrijft zacht over mijn rug heen.

Na een paar minuten ga ik uit de greep van Louis en kijk ik weer naar Sofie. Ze ligt er zo zielig bij. Overal op haar gezicht heeft ze schrammen en wonden. Voorzichtig til ik haar op en ga zelf in het bed liggen. Dan leg ik haar weer terug op mijn borst. Ik weet niet waarom ik dat deed maar het voelt gewoon beter. Ik wou altijd al dat mijn kind dit bij mij zou doen. Alleen dan niet in een ziekenhuis. Het voelt gewoon goed.

Ik wou altijd al een kind omdat je dan verantwoordelijkheid over iets had. Dat ik het kind dan kon verzorgen en het gelukkig kunnen maken. Nou, ik heb nu het tegenovergestelde gedaan. Ik dacht echt dat ik het aan kon. Denkend aan deze dag val ik in slaap.

Heey deel 14

ik heb echt niks anders te vertellen.