Underworld #wattys2016

Final

I Should Go - Levi Kreis medyada ki şarkı...

Ne yapacağımı biliyordum. Evelyn bana gerçek gücünü ve onu nasıl kullanacağımı göstermişti. Bunu başarabilirim. Dünyayı eski haline çevirebilirim. Evelyn bedenimden ayrıldıktan kısa bir süre sonra kendine gelmiştim. Burada değildim ama çocuklarla konuştuğu her şeyi duymuştum. Hala Leo'nun kollarındayken, ona uzun uzun baktım. Gözlerinde ki endişe benim içindi. Yavaşça doğrulurken gözlerimi bir saniye olsun ondan ayırmıyordum.

"Ema?" adımı söyleyişi, iyi olup olmadığımı benden duymak içindi. Ona gülümserken;

"Bitirelim bu işi Leo. Ne yapmam gerektiğini biliyorum." dedim.

Alvina'dan

Ema kendinden emin adımlarla babamın sarayına ilerlerken bizde arkasından onu takip ediyorduk. Evely'in ona ne dediğini, nereye gittiği ve ne yapmak istediğini hala bilmiyorduk ama Ema'ya ve Evelyn'e olan inancımız yeterdi. Leo hemen yanında ona gelecek en ufak bir saldırı için kendini hazır tutarken bizde hemen arkasından onu takip ediyorduk. Şehrin sokakların da özgürce ve hızla saraya ilerleyişimizi sadece çocuklar değil, vampirler de şaşkınlıkla izliyordu. Bu arada gözüm sürekli Victor'u arıyordu. Evely'nin uyandığını öğrendi ve her an gelecek bir saldırı için fazla açıktaydık.

Tam bu sırada sarayın kapısı görüş alanımıza girmişti. Doğrudan ve kendi ayağımızla ölüme gidiyorduk resmen. Bizi ilk fark eden muhafızlar olmuştu. Hızla etrafımızı sarıp, içeri giremeyeceğimizi söylediklerinde, hepimiz Ema'ya baktık. Ondan gelecek en ufak bir işaretle hareket etmeye hazırdık ama o bizim tam aksimize sakince ve gülümseyerek sarayın kapısına bakıyordu. Bu sırada büyük bir gürültüyle açılan kapının ardından babam ve lanet Victor göründü. Babam ağır adımla merdivenlerin başına vardığında hepimize tepeden bakarak;

"Hoşgeldin Evelyn..." dedi. Tahmin ettiğim gibi Victor pisliği anında ötmüştü. Dyagon ve ben kaşlarımızı çatarken Ema hala rahatlığını korkuyordu.

"Demek sonunda uyanmaya karar verdin. Bu daha iyi, seni sen olduğun için yok etmenin zevkini bir kere daha ben tadacağım."

"Bu sefer değil." diyen Ema kendinden emin görünüyordu ama babamın gülümseyen yüzü hala yerindeydi.

"Sen hiçbir zaman Evelyn'i yok etmedin, edemedin. Bunu sende biliyorsun." dediğinde sonunda babamdan istediğin tepkiyi almıştı. Kaşları anında çatılırken, tüm ciddiyetiyle Ema'yı izliyordu.

"Evelyn'ın gücü cennetin bir parçası. O gücü inançtan, sevgiden ve iyilikten alıyordu." sonra bize dönerek Dyagon ve bana baktı.

"O gün o lanet yayılırken size zarar gelmemesinin nedeni Evelyn'ın size olan sevgisiydi Alvina. O en kötü anında bile sevdiklerine zarar vermemek için çabaladı. Başardı da..." sonrada babama dönüp;

"Ama sen farklıydın. Seni o gün koruyan şey, o günkü cadılardı. Onlarla yaptığın anlaşma yüzünden sana zarar gelmedi." dedi. Hızla babama döndüğümüzde kaşık çatları yerini sinir bozucu bir gülümsemeye bırakmıştı. Yıllarca o gün nasıl sağ kaldığımızı düşündüm. Neden bize bir şey olmadı. Çevremizde ki tüm ırk yok olurken neden biz hayattaydık. Demek bu yüzdenmiş. Evelyn acılar içindeyken bile bizi düşünüyormuş.

"O cadının sana her şeyi anlattığından emin misin?" babam hala kendinden emin tavırlarını korurken, Ema da ona meydan okur gibi rahattı.

"Evet anlattı. Sevdiklerimi nasıl koruyup, seni nasıl yok edeceğimi bile." Ema ne yapmaya çalışıyordu? Tam bu sırada Ema'dan yükselen ışık ile hepimiz birkaç adım geri gittik. Leo ona bir şey olacak korkusuyla tam ona yaklaşacakken, Dyagon hızla onu durdurdu. Ema bize dönüp gülümserken;