Underworld #wattys2016

Gerçek Aşk!

Selam millet...

Medyadaki parça Glee - Mine İyi Okumalar

MÖ: 2061 (Alvina'dan)

"Bu seni ilgilendirmez Micha--"

"Beni ilgilendirmez ama babamı ilgilendirecek gibi... O bir cadı..." dediğinde ne diyeceğimi bilemedim. Öylesine korkmuştum ki o an onu durmak istesem bile yapamazdım. Ben daha korkuyla ona bakarken;

"Şu suratının haline bak Alvina. Tabi ki bunu yapmayacağım. Yani henüz..." dediğinde ne saçmaladığını anlamaya çalıştım. O ise bana cevap vermek yerine onları izlemeye devam etti. Bir süre geçtikten sonra bir şeylerden memnun olmuş gibi sessizce geri döndü. Bu yaptığı neydi hala anlamamıştım. O gitmesine rağmen ben hala arkasından boş boş balarken, Dyagon'un ne zaman geldiğini bile anlamamıştım.

"Hey, sen iyi misin? Evelyn nerede?" o da onu görmeye gelmişti anlaşılan.

"Nehir kenarında Leonardo'yla." dediğimde;

"Bu kadar zaman yeter onlara. Hadi yanlarına gidelim." diyerek tam oraya gidecekken kolundan tutup, durdurdum onu.

"Dyagon, Michael buradaydı. O, Evelyn ve Leonardo'yu gördü. İçimde kötü bir şeyler yapacakmış gibi bir his var." dedikten sonra ona olan bitenleri anlattım. O da benim gibi sinirle yumruklarını sıkarken;

"Şimdilik onlara bir şey söyleme. Evelyn buna üzülür, Leonardo ise Michael'i öldürür. Biz halletmeye çalışalım." dediğinde bunun şimdilik en mantıklısı olduğunu düşündüm. İkimizde bunda hem fikir olduğumuzda hiçbir şey olmamış gibi ikisinin yanına gittik.

O günden sonra Michael, Leonardo'ya bu konudan hiç bahsetmemiş ama bana sürekli imalı bakışlarda bulunmuştu. Bu çok can sıkıcıydı. Bu işe bir netlik kazandırmam gerekti. Fakat bunun onda ters etki yapıp, Leonardo ve Evelyn'e zarar vermesinden korkuyordum. Bir süre daha kendi haline bırakmaya karar verdikten bir süre sonra onu artık etrafımızda görmemeye başladık.

Bu süre Evelyn ile aramızda kopmayacak güçlü bir bağ oluşturmuştuk. Benim en iyi arkadaşım ve sırdaşım olmuştu. Kimseyle paylaşamadığım her şeyi ona anlatabiliyordum. Vampir olmaktan nefret ettiğimi bile.

Dyagon'dan

İlk başta ona aşık olduğumu sanmıştım ama aştan çok daha farklı ve güçlü bir şeydi. Gerçek aşk o Leonardo'nun arasındaki şeydi. Ben ise ona koşulsuzca bağlanmıştım. İçindeki iyilik, samimiyet, masumluk ve sevgi hepimizi etkisi altına almıştı. Karanlık dünyamıza ışık olmuştu. Yaşamı hep donuk ve siyah sanarken, aslında bizimde akan zamanda olduğumuzu, çevremizin renklerle dolu olduğunu fark etmemizi sağlamıştı. Savaşmaktan ve öldürmekten çok farklı bir dünyada yaşadığımızı gösterdi. Onunlayken, rol yapmak zorunda değildik. Ya da güçlü görünmek. Hepimiz sadece olmak istediğimiz gibiydik.

Yine bir gün Alvina'nın beni çıldırttığı günlerden birinde onu kucağıma yatırıp, poposunu meşe odunuyla döverken, Evelyn gelip, neler olduğunu sormuştu.

"Bizim gibi uzak bir krallıkta ki bir kabilenin kızını bana ayarlamaya çalışmış." dediğimde Evelyn buna gülüp;

"Bunda kötü olan ne?" diye sordu. Hatırladıkça sinirlerim tepeme çıkıyordu. Bir tane daha Alvina'ya vurduktan sonra;

"Çünkü ayarlamaya çalıştığı kız, neredeyse 200 kilo ve insan hayvan ayırt etmeden her türlü kanla beslenen tam bir pislik. Üstüne çirkinliği bin yıllık cadılarla eş değer. Sırf saf kan bir soylu diye babam onunla olabileceğimi ima etti. Ben bunu istemediğimi açık açık söylememe rağmen, bu küçük hanım gidip kıza ona deli aşık olduğumu ama ona yaklaşamaya utandığımı söylemiş. Şimdi kız her şeyi göze alıp, buraya geliyor. Eğer babası bunu duyarsa iki krallık birbirine girer ve onunla evlenmek zorunda kalırım." Evelyn önce söylediklerimi anlamak ister gibi bir süre durup, sonra birden kahkahayı basınca Alvina da ona katıldı. Biranlık şaşkınlığımdan yararlanıp, hızla kucağımdan kaçıp, Evelyn'in arkasına saklandı.