Συνάντησέ με στον παράδεισο

Ο αριθμός της... ευτυχιας!

Είμαι έτοιμη! Το διάτρητο, δαντελωτό, χρυσαφένιο φόρεμά μου, ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση, ενώ το απαλό μακιγιάζ και τα λυτά κυματιστά μαλλιά μου αναδεικνύουν την ομορφιά της απλότητας.
Η βραδιά ξεκινάει και βγαίνουμε με τον Άλεξ στον υπέροχο, γεμάτο με αστέρια ουρανό κρατώντας σφιχτά τα χέρια μας.
Κατεβαίνουμε τη μικρή, στενή κατηφόρα και βρισκόμαστε στον κατάφωτο δρόμο που έβλεπα πριν από λίγο από το μπαλκόνι μας. Στα αριστερά μας βρίσκονται διάφορα μπαράκια, καθώς και πολλά μαγαζάκια, ενώ στα δεξιά μας υπάρχει μία αχανής έκταση από γκαζόν και τροπικά λουλούδια που ακολουθείται στη συνέχεια από τη θάλασσα.
Μπαίνουμε στα τουριστικά μαγαζιά και αγοράζουμε διαφόρων ειδών καλούδια, για εμάς και τους αγαπημένους μας, πίσω στο Λας Βέγκας. Ο κόσμος που ψωνίζει μαζί μας πολύς και δείχνει να περνάει εξίσου υπέροχα με μας.
Έπειτα από αρκετή ώρα που απολαμβάνουμε την ομορφιά της περιοχής διασχίζοντάς την, καθόμαστε σε ένα υπαίθριο μπαράκι φτιαγμένο στην ουσία από μπαμπού.
Αναμμένα κεριά πάνω στα τραπέζια, μετατρέπουν το χώρο σε ρομαντική όαση και νομίζω για λίγο πως βρίσκομαι στον παράδεισο.
«Για αυτόν τον παράδεισο μιλούσες τότε? Εδώ ήθελες να με συναντήσεις?», ρωτάω τον Άλεξ, έπειτα από αρκετή ώρα.
«Είναι πράγματι ένα πανέμορφο μέρος, αλλά όχι μωρό μου, δεν μιλούσα για αυτόν τον παράδεισο.»
«Δηλαδή?»
«Δηλαδή... δεν ήρθε η ώρα ακόμη για να σε συναντήσω στον παράδεισο... Όταν θα έρθει θα είναι μαγικά!»
Τα λόγια του ακούγονται "προφητικά", αλλά δεν δίνω σημασία, άλλωστε... έχει πιει και μερικά ποτηράκια.

Σύντομα αποχωρούμε από το μαγαζί και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο ειδυλλιακό τοπίο. Περνάμε ανάμεσα από τους κήπους και η μυρωδιά από το γιασεμί και τις πασχαλιές γεμίζει τα ρουθούνια μου, κάνοντάς με να εισπνεύσω βαθύτερα. Μακάρι να μπορούσα να την κρατήσω μέσα μου για πάντα...
Η μουσική που προέρχεται από τις κιθάρες περιπλανώμενων Μαριάτσι, με κάνουν να νιώθω σαν να έχω μόλις ξεπηδήσει από μία παλιά Μεξικάνικη ταινία και κλείνω ασυναίσθητα τα μάτια μου για να την απολαύσω.
Φτάνουμε στην παραλία και βλέπουμε πως είναι γεμάτη με ζευγαράκια που έχουν ανάψει μικρές εστίες φωτιάς, ενώ κάθονται δίπλα σε αυτές, κρατώντας στην αγκαλιά τους το ταίρι τους.
Ένα χαμόγελο καρφιτσώνεται στα χείλη μου χωρίς να το καταλάβω και αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρχει πιο ρομαντικό μέρος από αυτό, επάνω σε ολόκληρη τη γη...
Γέρνω στην αγκαλιά του Άλεξ και φιλάει το μέτωπό μου στοργικά, ενώ την ίδια στιγμή αισθάνομαι πως έχω στα χέρια μου ολόκληρο τον κόσμο...