Συνάντησέ με στον παράδεισο

Hungry eyes...

Κορίτσια πριν ξεκινήσουμε επιβάλεται να ακούσουμε λίγο το hungry eyes, που εμένα προσωπικά τουλάχιστον μου φέρνει στο μυαλό τρελές αναμνήσεις!!! Ελπίζω και σε σας!

Προτού προλάβω να απαντήσω, η μουσική ξεκινά και το "Hungry eyes" αρχίζει...
Του δίνω το χέρι μου και με μιας με τραβάει επάνω στο σώμα του. Βάζει το χέρι μου μέσα στο δικό του, τεντώνοντάς το ψηλά, ενώ με το άλλο τυλίγει ζεστά τη μέση μου ενώνοντας τα κορμιά μας.
Περιμένει να τον κατευθύνω, ενώ τα πόδια μου έχουν ήδη παραλύσει. «Δεξί πόδι, ένα βήμα πίσω.», του λέω καταπίνοντας δυνατά.
Κατευθύνει το πόδι του και κάνω ένα βήμα μπροστά με το δικό μου, ακολουθώντας τον.
«Αριστερό πόδι, πίσω και στη συνέχεια αριστερά.», έχω αρχίσει να βαριανασαίνω.
Το κάνει και αυτό χωρίς να πάρει στιγμή τα μάτια του από τα δικά μου.
«Άλεξ, πρέπει να κουνάς παράλληλα και το γοφό σου ελαφριά, ακολουθώντας τη μουσική.»
Ω, η καρδιά μου θα σπάσει!
Κολλάει το κορμί μου ακόμη περισσότερο πάνω στο δικό του και κάνει αυτό που του είπα.
Είναι μαρτύριο...
«Μωρό μου, θες να κάνουμε ένα διάλειμμα;»
«Όχι.», μου λέει σοβαρά, αλλά ξέρω πως είναι το ίδιο δύσκολο και για αυτόν.
«Κάνε με το δεξί σου πόδι ένα βήμα μπροστά, όσο το δικό μου θα κάνει ένα βήμα πίσω, ενώ συνέχισε την κίνηση με της μέσης σου...», υπακούω στην εντολή του και συνεχίζω.
Αν συνεχίσει αυτή την κίνηση πάνω στο κορμί μου, θα τρελαθώ.
«Σήκωσε το χέρι μου ψηλά για να κάνω την πρώτη στροφή και στη συνέχεια τράβηξέ με προς το μέρος σου.»
Κάνοντας την στροφή, απομακρύνω τα μάτια μου από τα δικά του και ομολογώ πως και για κάποιες στιγμές, είναι εξαγνιστικό.
Με τραβάει με δύναμη πάνω του και τα πρόσωπά μας, έρχονται ξαφνικά σε απόσταση αναπνοής.
«Έτσι;», με ρωτάει ελαφρώς λαχανιασμένος.
«Ναι...», απαντάω σιγανά, με την ελπίδα πως θα φέρει σε επαφή τα δύο στόματά μας.
«Μετά;», δεν το κάνει αν και τα μάτια του έχουν καρφωθεί στα τρεμάμενα χείλη μου.
«Με το δεξί σου χέρι... πιάνεις το αριστερό δικό μου... και... και... δεν θυμάμαι...»
Όχι, όχι δεν μπορώ να το αντέξω, τον θέλω εδώ και τώρα.
«Πες μου μωρό μου... μετά;»
Η φωνή του είναι τόσο αισθησιακά απαλή...
Γλείφω τα χείλη μου και προσπαθώ να ανακτήσω τις δυνάμεις μου.
«Μετά με γυρίζεις ανάποδα προς τα εσένα και ακουμπάς το σώμα μου στο δικό σου, ενώ δεν σταματάς την ρυθμική κίνηση της μέσης σου.»
Οι οδηγίες του χορού είναι σωστές, αλλά είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να τις διεκπεραιώσω.
Κάνει αυτό που του είπα και τώρα βρίσκομαι ακριβώς μπροστά του με την αναπνοή του στο αυτί μου, ενώ κοντεύω να πάρω φωτιά.
«Κάνουμε δύο βήματα προς τα δεξιά, χωρίς να σταματάμε την κίνηση των γοφών μας και με δύο αριστερά βήματα επιστρέφουμε στις αρχικές μας θέσεις.», λέω με μία ανάσα.
Το κάνει αμέσως, είναι πραγματικά καλός.