Συνάντησέ με στον παράδεισο

Desperado...

Κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο και στο πρώτο μας κιόλας βήμα συνειδητοποιώ πως ακόμη και ο αέρας εδώ, είναι διαφορετικός.
Ο ήλιος καίει, ιδρώνοντάς μας αμέσως και το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι μία δροσερή βουτιά στη θάλασσα. Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και μπαίνουμε σε ένα λάδι, ανοιχτό τζιπ που νοίκιασε ο Άλεξ για τις μετακινήσεις μας, ξεκινώντας για το ξενοδοχείο. Η διαδρομή είναι πραγματικά υπέροχη. Περνάμε μέσα από αχανής εκτάσεις με καυτή άμμο, βλέποντας διάφορα ζώα να πηδούν δεξιά και αριστερά μέσα σε αυτές.
Τα καγκουρό είναι εντυπωσιακά και ενθουσιάζομαι μιας που τα βλέπω για πρώτη φορά από κοντά. Ο Άλεξ φοράει τα μπλε "rayban" γυαλιά του για να προστατευτεί από τον δυνατό ήλιο και οδηγεί ρίχνοντας τακτικές ματιές προς το μέρος μου.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, περνάμε από τις "ερήμους" στα δροσερά δάση και καταλήγουμε στη θάλασσα.
Ένα πανέμορφο θέρετρο μας περιμένει και κατεβαίνουμε από το αμάξι πλησιάζοντας τον κύριο στην υπαίθρια ρεσεψιόν.
«Hola mis amigos!», μας λέει ο μουστακαλής μεσήλικας κύριος με περίσσιο ενθουσιασμό και τον καλησπερίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Ο Άλεξ συνεννοείται μαζί του στα ισπανικά, ενώ την ίδια στιγμή με πλησιάζουν δύο σερβιτόροι που φορούν στεφάνια από λουλούδια στο λαιμό τους, προσφέροντάς μου ένα πολύχρωμο ποτό.
Τους ευχαριστώ και παίρνω δύο ποτά για να δώσω το ένα στον σύζυγό μου, ενώ στη συνέχεια έρχονται προς το μέρος μου κάτι τύποι με μεγάλα ψάθινα καπέλα και αστεία μουστάκια.
Αρχίζουν να τραγουδούν αστεία, γρήγορα, Μεξικάνικα τραγούδια παίζοντάς τα στην κιθάρα του και με παρασύρουν μαζί τους σε τρελούς χορούς.
Ο Άλεξ που μιλάει ακόμη με τον αστείο, κοντούλη κύριο στη ρεσεψιόν σταματάει για λίγα δευτερόλεπτα κοιτάζοντάς με χαμογελαστός.
Ο Ένας από τους δύο οργανοπαίχτες σταματάει την κιθάρα και χορεύει μαζί μου για λίγο, ενώ στη συνέχεια απολογείται με αστείο τρόπο στον Άλεξ, λέγοντάς του πως δεν συνέβη τίποτε περισσότερο μεταξύ μας!
Είναι τρελοί αυτοί οι Μεξικανοί!
Προχωράω προς τα κάγκελα που περιστοιχίζουν τον υπαίθριο χώρο του θερέτρου και βλέπω από κάτω μου το... όνειρο.
Μία απέραντη γαλαζοπράσινη παραλία γεμάτη με κόσμο και πολλούς κοκοφοίνικες, διάσπαρτους σε όλη την έκταση από κάτω μου.
«Έλα μωρό μου, θα τα εξερευνήσουμε αργότερα αυτά, πάμε πάνω να αφήσουμε τα πράγματά μας τώρα.», λέει ο Άλεξ πιάνοντάς με από τη μέση.
Ανεβαίνουμε τις σκάλες φτάνοντας στο δωμάτιό μας και μόλις η πόρτα ανοίγει ομολογώ πως παθαίνω ένα μικρό, ευχάριστο πολιτισμικό σοκ.
Είναι ένα μεγάλο δωμάτιο γεμάτο με εξωτικά φυτά και ροδοπέταλα, που στολίζουν το μεγαλύτερο μέρος του δωματίου, ενώ ο φωτισμός του χώρου είναι απαλός, καθώς τέντες φτιαγμένες από μπαμπού εμποδίζουν μεγάλο μέρος του ηλιακού φωτός να τρυπώσει μέσα σε αυτό. Ακριβώς μπροστά μας στο βάθος βρίσκεται ένα τεράστιο, ιδιαίτερα χαμηλό κρεβάτι, καλυμμένο από ένα λεπτό, άσπρο ύφασμα που ξεκινάει από το ταβάνι.
Ω ναι, μου αρέσουν τα κρεβάτια που έχουν ουρανό!
Κεριά διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων διακοσμούν το χώρο σε όλη του την έκταση, ενώ τα έπιπλα από μπαμπού τον κάνουν να μοιάζει ακόμη πιο εξωτικός.
Το Μεξικό είναι στα αλήθεια ο ομορφότερος προορισμός για ένα τόσο ρομαντικό ταξίδι...
Εντάξει για ένα περιπετειώδες, με μυστική αποστολή ταξίδι...
Ο υπάλληλος αφήνει τις βαλίτσες μας στο πάτωμα, παίρνει ένα καλό πουρμπουάρ για τον κόπο του από τον Άλεξ και αποχωρεί από το δωμάτιο.
Ο Άλεξ με πλησιάζει απειλητικά και οπισθοχωρώ, γνωρίζοντας πολύ καλά τι έχει βάλει στο μυαλό του...
«Μην μου κάνεις πείσματα... στο κρεβάτι τώρα...»
«Όχι πρέπει να πάμε στη θάλασσα, θέλω να κάνω μπάνιο!», προσπαθώ να τον πείσω.
«Θα πάμε αργότερα... προχώρα!»
«Εντάξει, εντάξει... άμα μπει κάτι στο μυαλό σου, δεν στο βγάζει κανένας.»
«Έτσι μπράβο το κορίτσι μου...», λέει πιστεύοντας πως θα κάνω αυτό που μου λέει και αρχίζει να γδύνεται...
«Σε γελάσανε...», τσιρίζω, αρπάζω το μαγιό που είχα στην τσάντα μου και τρέχω γρήγορα προς το μπάνιο, αφήνοντάς τον να με κυνηγάει.
Κλειδώνω την πόρτα και στέκομαι πίσω της λαχανιασμένη από το τρέξιμο και τον ενθουσιασμό.
«Άνοιξε την πόρτα...», μου λέει σιγά, αλλά δεν πρόκειται να με τουμπάρει.
«Όχι αν δεν μου υποσχεθείς να πάμε τώρα αμέσως στη θάλασσα...»
«Θα πάμε σε λίγο μωρό μου... Είμαστε νιόπαντροι, άσε με να σε χαρώ πρώτα!»
«Θα με χαρείς... δεύτερα! Τώρα θα πάμε για μπάνιο!», απαντάω με την ασφάλεια πως βρίσκομαι κλειδωμένη.
Σταματάει να μιλάει κι έπειτα από λίγο ακούω ξανά τη φωνή του.
«Εντάξει, κέρδισες! Θα πάμε στη θάλασσα...»
«Σίγουρα?»
«Ναι μωρό μου, βγες τώρα...»
Ξεκλειδώνω δειλά την πόρτα, ανοίγοντάς την και πέφτω πάνω στον γυμνό Άλεξ που με μία του κίνηση με σηκώνει, πηγαίνοντάς με στο κρεβάτι...
«Μα μου το υποσχέθηκες...»
«Το κόλπο με τα μπλεγμένα δάχτυλα δεν το ξέρεις...?»
«'Όχι...»
«Πολύ ωραία... σκοπεύω να στο μάθω αμέσως...!»