Συνάντησέ με στον παράδεισο

Τι είναι ο παράδεισος;

Ήρθε ο Μπιλ!
Τον γυρίζω απότομα και τον σπρώχνω από την πλάτη προς την έξοδο της κουζίνας. Προσπαθώ να ανοίξω αλλά η πόρτα είναι κολλημένη, δεν ανοίγει.
Όχι, όχι τώρα!
Ο Άλεξ κάνει μία προσπάθεια, την πιέζει, την σπρώχνει, αλλά η πόρτα δεν αλλάζει γνώμη, παραμένει σφραγισμένη.
Τον τραβάω από την μπλούζα και τον σπρώχνω προς διάφορες κατευθύνσεις, ενώ φαίνεται πως παράλληλα ψάχνει κι αυτός για κάποια κρυψώνα στο σπίτι.
Ο ήχος των βημάτων τον Μπιλ, γίνεται όλο και πιο έντονος και καταλαβαίνω πως πλησιάζει.
Θεέ μου, τι θα του πω!
Μιλάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, χωρίς όμως να ακούγεται τίποτα από τη βουβή ομιλία μας και προσπαθούμε να βρούμε μία λύση.
Ο Άλεξ με μία του κίνηση μπαίνει κάτω από το τραπέζι της κουζίνας και τραβάω προς τα κάτω το τραπεζομάντιλο για να τον κρύψω.
Οι χτύποι μου έχουν διπλασιαστεί, τι θα γίνει εάν τον βρει;
Την ίδια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μου ο Μπιλ και τρέχω για να τον υποδεχτώ... και για να τον απομακρύνω από την κουζίνα.
«Αγάπη μου, τι κάνεις;», τον ρωτάω προσπαθώντας να κρύψω το λαχάνιασμά μου.
«Είμαι καλά, εσύ γιατί είσαι έτσι αλαφιασμένη;»
Με κοιτάζει περίεργα, αλλά δεν νομίζω πως έχει ιδέα για το τι συμβαίνει στο σπίτι μας, αυτή τη στιγμή.
«Είμαι μία χαρά!»
«Δεν φαίνεται αλλά... τέλος πάντων! Έτρεχα για κάτι δουλειές, ήρθα για να φάω κι επιστρέφω αμέσως στις πρόβες, βάλε μου γρήγορα το φαγητό, γιατί έχω αργήσει.»
Φαγητό, ποιο φαγητό;
Σωστά! Η παρακολούθηση του Άλεξ δεν μου άφησε χρόνο για να μαγειρέψω.
Προσπαθώ να φαίνομαι ήρεμη, αλλά το μυαλό μου βρίσκεται... κάτω από το τραπέζι.
«Δεν μαγείρεψα», χαμογελάω σε μία προσπάθεια να τον καλοπιάσω, αλλά ο Μπιλ δεν δείχνει να πτοείται.
Το ύφος του αγριεύει και σφίγγει τις γροθιές του.
Αυτά τα σημάδια τα γνωρίζω καλά, θα ακολουθήσει καβγάς.
Όχι Θεέ μου, όχι τώρα που ο Άλεξ βρίσκεται στο σπίτι.
«Γιατί Μεγκ, τι έκανες όλη την ημέρα;», μου λέει με έναν τρομακτικά χαμηλό τόνο στη φωνή του.
Κατευθύνεται στην κουζίνα και ανοιγοκλείνει δυνατά τα καπάκια από τις κατσαρόλες, ενώ εγώ πηγαίνω μπροστά από το τραπέζι για να είμαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να ανακαλύψει τον Άλεξ.
«Πρόβες αγάπη μου, έπρεπε να κάνω πρόβες για την αποψινή παράσταση.»
«Ναι! Μην τυχόν και χορέψω εγώ, καλύτερα από εσένα! Έγινες μία άχρηστη νοικοκυρά για να καταφέρεις να είσαι μία ικανή χορεύτρια. Δεν κρατάνε έτσι τα σπίτια τους οι γυναίκες Μεγκ!»
Αρχίζει να φωνάζει και δεν ξέρω πως θα μπορέσω να τον σταματήσω.
«Μπιλ, το πρωί μου ζήτησες μία ευκαιρία, σε παρακαλώ μη χαλάς την προσπάθειά μας για ένα φαγητό, θα μαγειρέψω τώρα.»
Δείχνει να εκνευρίζεται περισσότερο.
Όχι τώρα Μπιλ!
«Δεν προλαβαίνω, πρέπει να είμαι στο θέατρο σε μία ώρα! Δεν θα αργήσω επειδή είσαι ΑΧΡΗΣΤΗ.», λέει ενώ απομακρύνεται από την κουζίνα.
Ο Άλεξ σηκώνει το τραπεζομάντιλο δείχνοντας εκνευρισμένος, αλλά το κατεβάζω προτού τον δει ο Μπιλ και καταπίνω το θυμό μου, ξανά.
Ξαφνικά το κινητό μου που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι χτυπάει και κλείνω τα μάτια μου απογοητευμένη.
Βρήκε την ώρα!
Το κοιτάζω διακριτικά και βλέπω το όνομα του αδερφού μου στην οθόνη.
Τόση ώρα που τον καλούσα, ο τηλεφωνητής έλεγε πως ο αριθμός αυτός δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή, τώρα βρήκε να αντιστοιχήσει!
Ο Μπιλ με κοιτάζει περίεργα, δεν συνηθίζω να μην απαντάω στα τηλέφωνα.
«Ποιος είναι;»
«Ο Νόα!»
«Και γιατί δεν απαντάς στον... ψευτοψυχολόγο αδερφό σου;»
«Γιατί... τώρα μιλάμε για το γεύμα σου!»
«Μμμ, τώρα ενδιαφέρθηκες! Σε έπιασε ο πόνος!»
Συνεχίζει να με κοιτάζει απορημένος και αναγκάζομαι να απαντήσω.
«Έλα Νόα... ναι είμαι στο σπίτι... ΌΧΙ!»
Φωνάζω ξαφνικά, όταν μου λέει πως βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου και θέλει να περάσει και ο Μπιλ με κοιτάζει αγριεμένος.
«Εννοώ όχι τώρα Νόα, καλύτερα να τα πούμε μετά...»
Μόνο αυτό έμεινε, να έρθει και αυτός στο σπίτι και να μην ξέρω από ποιον να κρύψω πρώτα, τον Άλεξ.
Αλλάζω θέμα, μιας και δεν θέλω να αναφερθώ στο Νόα. Η αμοιβαία "συμπάθεια" με τον Μπιλ, είναι ολοφάνερη!
«Μπορούμε να παραγγείλουμε κάτι, εάν θέλεις», επιστρέφω στο προηγούμενο θέμα και μιλάω όσο πιο ήρεμα μπορώ, προσπαθώντας να κρατήσω τη συζήτησή μας σε χαμηλούς τους τόνους.
Απομακρύνεται από την κουζίνα και κατευθύνεται στα πάνω δωμάτια, ενώ η δυνατή φωνή του είμαι σίγουρη πως ακούγεται μέχρι και στα γύρω σπίτια.
«Όχι, δεν θέλω! Δεν θα τρώω άχρηστα πράγματα, εξαιτίας της βλακείας σου!»
Ο Άλεξ σηκώνει ξανά το τραπεζομάντιλο προσπαθώντας να βγει από την κρυψώνα του, δείχνοντας φανερά τις επιθετικές διαθέσεις του για τον Μπιλ, αλλά προλαβαίνω και τον βάζω ξανά, κάτω από το τραπέζι.
Μόνο αυτό μου έλειπε τώρα!
«Να φωνάξω τους τύπους από εχτές για τον άντρα σου;», ψιθυρίζει κάτω από το τραπέζι και χτυπάω το τραπεζομάντιλό για να τον κάνω να σταματήσει.
Έπειτα από λίγα λεπτά ο Μπιλ κατεβαίνει ξανά και κατευθύνεται προς την πόρτα, φεύγει.
Επιτέλους!
Ξαφνικά στρέφεται προς το μέρος μου και με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, ενώ συνεχίζω να στέκομαι μπροστά από το τραπέζι καλύπτοντας τον ερωτεύσιμο φιλοξενούμενό μου.
«Ώστε δεν μαγείρεψες επειδή ήθελες να κάνεις πρόβες, έτσι; Σε πληροφορώ λοιπόν, πως αν επαναληφθεί το σημερινό, η χτεσινή μου... ερωτική επίθεση θα είναι χάδι, μπροστά σε αυτό που πρόκειται να συμβεί, το κατάλαβες;»
Κουνάω το κεφάλι μου πάνω-κάτω, για να του δείξω πως αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι πρόκειται να ακολουθήσει. Πιάνει το σαγόνι μου, στρέφοντας με δύναμη το κεφάλι μου στο πλάι και γυρίζω το βουρκωμένο βλέμμα μου προς τον τοίχο.
Απομακρύνεται και τελικά ακούω την πόρτα να κλείνει, κρατώντας τον Μπιλ έξω από το σπίτι.
Αφήνω ελεύθερη την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα και γεμίζω ξανά τα πνευμόνια μου με οξυγόνο.
Ο Άλεξ με μία γρήγορη κίνηση βγαίνει κάτω από το τραπέζι και πιάνει το πρόσωπό μου στα χέρια του.
«Γιατί δεν με άφησες να βγω; Θα το σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια το καθίκι.», μου λέει τρέμοντας σύγκορμος από τα νεύρα του.
Τα δάκρυα μου τρέχουν σαν βροχή από τα μάτια μου και κοιτάζω το πάτωμα.
Ντρέπομαι τόσο πολύ!
Βάζει το κεφάλι μου στο στήθος του και το σκεπάζει με τα χέρια του.
«Σταμάτα, σταμάτα κορίτσι μου, θα το πληρώσει. Δεν πρόκειται να τον αφήσω ατιμώρητο τον αλήτη.»
Μου λέει να σταματήσω, αλλά οι κρουνοί άνοιξαν, δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω.
«Δεν αντέχω να σε βλέπω σε αυτή την κατάσταση, σταμάτα Μέγκαν, καν' το για μένα, σε παρακαλώ.»
«Γιατί;»
«Επειδή βιάστηκες κορίτσι μου! Δεν ξέρω τι ακριβώς βρήκες σε αυτόν τον άνθρωπό, αλλά σίγουρα δεν το έψαξες όσο έπρεπε.»
«Γιατί δεν αντέχεις να με βλέπεις έτσι Άλεξ, τι σε νοιάζει, με ξέρεις τόσο λίγο!»
Υψώνει το κεφάλι του στον ουρανό και φαίνεται σαν να του είναι δύσκολο να μου απαντήσει. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα το κατεβάζει και με φιλάει στα μαλλιά
«Μη με ρωτάς, δεν ξέρω. Το μόνο που με νοιάζει, είναι να είσαι καλά.»
«Θα είμαι!», του λέω, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι' αυτό.
«Πως; Με αυτό το τέρας μέσα στο σπίτι σου; Με έναν άντρα που σε τρομοκρατεί και μόνο με την παρουσία του;»
«Έτσι ήταν πάντα, έτσι θα είναι και τώρα. Ποια η διαφορά;», του λέω σχηματίζοντας ένα θλιμμένο χαμόγελο στα χείλη μου.
«Όλα μπορούν να αλλάξουν Μέγκαν. Είσαι πολύ νέα, πολύ όμορφη, πολύ καλή για να χαραμίσεις τη ζωή σου έτσι, για να χαρίσεις την καρδιά σου σε αυτόν τον αλήτη! Αν θέλεις, εγώ... να ξέρεις εγώ... σ' α...»
Όχι, όχι τώρα...
Τον σταματάω προτού πει κάτι πάνω στον ενθουσιασμό του.
«Μη! Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει! Το ξέρω, το προσπάθησα. Δεν πέτυχε! Πρέπει να φύγεις τώρα Άλεξ πριν πεις αυτά που δεν πρέπει να ακούσω.»
Η φωνή μου γίνεται σταθερή, πρέπει να καταλάβει πως είμαι σίγουρη για αυτά που λέω.
Με αφήνει αργά από τα χέρια του, και κάνω ένα βήμα πίσω.
«Πότε μπορείς να βρεθούμε ξανά ; Πρέπει να συζητήσουμε το θέμα της... πόρτας.»
«Δεν θα ξαναβρεθούμε Άλεξ, δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε! Η πόρτα θα κλειδώσει και δεν πρόκειται να ανοίξει ξανά. Μια για πάντα. Είμαι αναγκασμένη να αντιμετωπίσω έναν δύσκολο σύζυγο και να παλέψω για έναν ακόμη δυσκολότερο γάμο, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το παιχνίδι που μου έπαιξε ο χρόνος. Το ρολόι μου, το κινητό μου, το ημερολόγιό μου, όλα δείχνει πως βρίσκομαι στο 2017, θα σφραγίσω την πόρτα και θα τα ακολουθήσω!»
Δείχνω σίγουρη για τον εαυτό μου, αλλά δεν είμαι!
Αυτός ο άνθρωπος έχει κάτι που με τραβάει, κάτι που με κάνει να νιώθω πως η αγκαλιά του είναι το σπίτι μου. Αν επιτρέψω σε αυτό το συναίσθημα να εξελιχθεί, θα τα διαλύσω όλα. Πρέπει να φύγει από τη ζωή μου!
Με δύο του βήματα, με πλησιάζει ξανά και με φέρνει κοντά του, τραβώντας με απαλά από τον αυχένα.
«Ξέρεις που θα με βρεις, έτσι;»
Μοιάζει σαν να μην άκουσε αυτά που του είπα...
«Δεν θα χρει...»
«Σε ξαναρωτάω! Ξέρεις που θα με βρεις, σωστά;»
«Στους θάμνους, εδώ απ' έξω;»
Χαμογελάω θλιμμένα, αναπολώντας τη χτεσινή, μικρή μας περιπέτεια.
«Στον παράδεισο κορίτσι μου...»
Πάλι τα ίδια ;
«Τι είναι ο παράδεισος;»
Μήπως κάποια περιοχή του... μέλλοντος;
«Δεν είναι τώρα! Αλλά θα γίνει... όταν έρθεις!»
«Δεν θα έρθω Άλεξ, συγνώμη!»
Του λέω αποφασιστικά, ενώ εκείνος απομακρύνεται αργά από κοντά μου. Τραβάει τα χέρια του από τον αυχένα μου, ενώ οι παλάμες του χαϊδεύουν τα μάγουλα μου στο πέρασμα τους και ασυναίσθητα γέρνω το κεφάλι μου για να τις συναντήσω.
Βγαίνει από την πόρτα και την κλειδώνω γρήγορα, πριν προλάβω να την ανοίξω και να τρέξω προς το μέρος του. Της γυρίζω την πλάτη, σαν να πρόκειται με αυτόν τον τρόπο να σβήσω ό,τι συνέβη και σέρνομαι πάνω της φτάνοντας στο πάτωμα. Ακουμπάω το ταραγμένο κεφάλι μου, πάνω σε αυτή την τρελή μηχανή του χρόνου και σκέφτομαι πως δεν πρόκειται να τη χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά .
Αν θέλω να σώσω το γάμο μου, ναι!
Ποτέ ξανά!

Αγαπημένες μου, φτάσαμε αισίως στο πέμπτο κεφάλαιο της ιστορίας μας. Ελπίζω να σας αρέσει γιατί γράφεται με πολύ αγάπη και ελπίζω αυτό να έχει αντίκτυπο σε σας. Το τραγούδι μας σήμερα είναι πολύ ωραίο και αναφέρεται στο παρ' ολίγων σ' αγαπώ του Άλεξ. Θα ήθελα πολύ να μάθω την άποψή σας για την εξέλιξη της ιστορίας μας και αν σας αρέσει να την ανταμείψεται με κάποιο αστεράκι. Ανυπομονώ για την καθιερωμένη μας κουβέντα στα σχόλια... φιλακιααα!!