Συνάντησέ με στον παράδεισο

Και πονάει λιγότερο από όσο περίμενα...

Παραξενεύομαι από το μήνυμα που μόλις διάβασα και για μία στιγμή υποψιάζομαι πως ο πιθανός αποστολέας, μπορεί να είναι ο Άλεξ.
Η δεύτερη σκέψη εξουδετερώνει την πρώτη, φέρνοντας στην επιφάνεια τη λογική!
Δεν μπορεί να το έγραψε ο Άλεξ, αυτό το γραμματοκιβώτιο βρίσκεται σε αυτό το σημείο για πολλά χρόνια και η πρώην ιδιοκτήτρια μας ενημέρωσε πως αυτή η πόρτα είναι κλειδωμένη εδώ και πολύ καιρό.
Το πιο πιθανό είναι πως κάποιος περαστικός το έβαλε χωρίς κανένα προφανή λόγο, η για την πρώην ιδιοκτήτρια κι έφυγε.
Όμως αυτό το χαρτάκι δείχνει σαν καινούριο! Εάν είχαν πράγματι περάσει χρόνια από την τοποθέτησή του στο κουτί, θα υπήρχαν σίγουρα κάποια σημάδια που θα το αποδείκνυαν.
Κάποια κίτρινα σημάδια, κάποια ξεθωριασμένα γράμματα, κάποιες αλλοιώσεις του χαρτιού, κάτι τέλος πάντων που θα έδειχνε πως δεν προορίζεται για μένα!
Και ανάθεμα δεν ξέρω τι προτιμώ.
Να προορίζεται για μένα, ή όχι.
Πρέπει, πρέπει να μάθω!
Πως όμως;
Δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του, τα κινητά μας είναι νεκρά όταν αλλάζουν οι χρονολογίες.
Για μία στιγμή σκέφτομαι πως θα μπορούσα να περάσω από το σπίτι του, θυμάμαι ακριβώς την τοποθεσία, αλλά το μετανιώνω αμέσως.
Αποφασίζω πως δεν πρέπει να ασχοληθώ άλλο με αυτό το χαρτί, αλλά τριγυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου.
Ωωωω, τέλος!
Ακόμη και αν ο αποστολέας του είναι αυτός, δεν μπορώ να κάνω τίποτα!
Δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία, είμαι ήδη αρκετά φοβισμένη από τη συμπεριφορά του Μπιλ.
Αν απείλησε πως θα με χτυπήσει επειδή δεν μαγείρεψα, δεν θέλω να σκεφτώ τι πρόκειται να κάνει αν με πιάσει να ανταλλάσσω ραβασάκια με έναν άγνωστο!
Κρύβω το χαρτάκι και αρχίζω να μαγειρεύω για να είμαι έτοιμη όταν ο Μπιλ φτάσει στο σπίτι μας.

Έχω ήδη φορέσει το καινούριο μου φορμάκι για τις λάτιν χορογραφίες και στέκομαι στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, περιμένοντας τον Μπιλ να φορέσει κι αυτός το κοστούμι του για την παράσταση.
Κοιτάζω τους περαστικούς και ψάχνω ανάμεσά τους τον Άλεξ. Ξέρω πως δεν έχει κανένα νόημα, αλλά θα ήθελα πολύ να τον δω έστω και από μακριά.
Τι μου έχει κάνει, γιατί τον αποζητώ συνέχεια;
Εκεί που λέω πως δεν πρέπει ούτε καν να τον σκέφτομαι, εκεί συνειδητοποιώ πως είμαι άδεια χωρίς αυτόν!
Κλείνω τα μάτια μου και τον βλέπω! Τα ανοίγω και τον ψάχνω έξω από το παράθυρο, κοιμάμαι και τον φαντάζομαι...
Τι θα γίνει με αυτό, πότε θα σταματήσει;
Ο Μπιλ μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα και με κοιτάζει εξονυχιστικά, σχηματίζοντας μία περίεργη έκφραση στο πρόσωπό του.
«Πως είσαι έτσι;», λέει και δείχνει εκνευρισμένος!
Εντάξει, το περίεργο θα ήταν να έδειχνε ήρεμος.
«Είναι το καινούριο μου κουστούμι, δεν σου αρέσει;»
«Μου αρέσει που ρωτάς! Όχι, βέβαια, είναι πολύ αποκαλυπτικό.»
«Μα είναι κοστούμι για τις λάτιν χορογραφίες Μπιλ, τι θα φορούσα, ράσο;»
«Κάνεις και χιούμορ τρομάρα σου! Μην αυθαδιάζεις και άλλαξε αμέσως!»
Υψώνει τον τόνο της φωνής του και το αίσθημα του φόβου αρχίζει να ανασταίνεται μέσα μου.
«Δεν έχω άλλο, αυτό θα φορέσω!»
«Τότε δεν θα έρθεις!»
Τι;
«Που ακριβώς δεν θα έρθω Μπιλ, στην παράστασή μου;»
Δαγκώνω αμέσως τα χείλη μου. Τι είπα;
«Είδες που έχω δίκιο; Στην παράστασή ΣΟΥ Μεγκ, όπως το είπες! Μη μου ξαναπείς λοιπόν πως θέλεις να βαδίζουμε μαζί. Είσαι μόνη σου, γιατί εσύ το επέλεξες.»
Με αρπάζει δυνατά από το χέρι και το τραβάω.
Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να πάει ξανά στην παράσταση κλαίγοντας!
Έχει συμβεί τόσες φορές και σε κάθε περίπτωση ψάχνω κάθε είδους δικαιολογία, για να αιτιολογήσω τα κατακόκκινα από το κλάμα μάτια μου στους συναδέλφους μου.
Προχωράω κατευθυνόμενη προς την πόρτα, αγνοώντας τον, αν και φοβάμαι πως αυτή μου την "ηρωική πράξη" πρόκειται να το πληρώσω σύντομα!