Συνάντησέ με στον παράδεισο

Που να' σαι...;

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ

Να τη!
Σκύβω πίσω από τους θάμνους για να κρυφτώ, ενώ συνεχίζω να την παρακολουθώ.
Βγαίνει από την πόρτα της κουζίνας της φορώντας μονάχα ένα αποκαλυπτικό, πολύχρωμο κορμάκι.
«Μα, που πάει ντυμένη με αυτό τον τρόπο, θα κρυώσει!», είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου.
Μια παρόρμηση να τη σκεπάσω με το σακάκι μου με κάνει να πλησιάσω λίγο προς το μέρος της, αλλά στη σκέψη πως ο άντρας της βρίσκεται κάπου εδώ κοντά, κοντοστέκομαι και στη συνέχεια επιστρέφω στην κρυψώνα μου.
Αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί επάνω της για λίγα δευτερόλεπτα και το μυαλό μου αρχίζει αμέσως να ταξιδεύει...
Τι όμορφη που είναι!
Παραδέχομαι πως το μισόγυμνο, σφριγηλό κορμί της αλλάζει πορεία στη σκέψη μου, αλλά το γλυκό της πρόσωπό της είναι αυτό που τελικά κερδίζει στην "αναμέτρηση".
Κοιτάζει γύρω της για λίγο και δείχνει να ψάχνει κάτι, ενώ στη συνέχεια ανοίγει το τσίγκινο κουτάκι και βάζει μέσα ένα χαρτί.
Ναι! Είναι για μένα, είμαι σίγουρος.
Αλλά... Πως είναι για μένα, δεν ξέρει ότι ο αποστολέας του προηγούμενου μηνύματος είμαι εγώ!
Αν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα κινητά μας θα ήταν όλα πιο απλά!
«Ναι! Αυτά είναι τα προβλήματα, όταν η γυναίκα που σου αρέσει ανήκει σε μία... άλλη εποχή», κοροϊδεύω τον εαυτό μου!
Την παρατηρώ, όσο μου το επιτρέπει ο χαμηλός φωτισμός και για μία ακόμη φορά μου φαίνεται θλιμμένη.
«Τι της έκανε πάλι το κάθαρμα;», αναρωτιέμαι και θέλω να την παρηγορήσω αγκαλιάζοντάς της... φιλώντας την.
Μπαίνει μέσα ξανά κι εγώ πηγαίνω με αργά βήματα προς το σπίτι της. Προσπαθώ να κοιτάξω από το παράθυρο, αλλά η βαριά κουρτίνα είναι κλειστή αυτή τη φορά.
Ανοίγω το κουτί, βγάζω το χαρτί που άφησε η Μέγκαν και το ανοίγω αμέσως για να διαβάσω το περιεχόμενό του.
«Που να' σαι τώρα που κρυώνω και φοβάμαι, μέσα στο σώμα σου εγώ θέλω μόνο να' μαι...»
Το διαβάζω και την ίδια στιγμή σιγουρεύομαι πως είναι για μένα. Παίρνω γρήγορα το δρόμο της επιστροφής και τα λόγια της γεμίζουν το μυαλό μου.
"Μέσα στο σώμα σου εγώ θέλω μόνο να' μαι..."
Θα τρελαθώ! Ο έρωτάς μου γι' αυτή έχει χτυπήσει κόκκινο!
Τι φοβάται όμως;
Το μέλλον, τη διάλυση του γάμου της, τα τριάντα χρόνια που μας χωρίζουν, τον ίδιο τον άντρα της;
Πρέπει, πρέπει να μάθω...
Τι θα κάνω με αυτή τη γυναίκα;
Αν μέχρι τώρα μου ήταν δύσκολο να τη βγάλω από το μυαλό μου, τώρα φαντάζει ακατόρθωτο.
Τρέχω και μοιάζω σαν να με κυνηγάει κάποιος, αλλά ο μόνος που στην πραγματικότητα με κυνηγάει είναι ο εαυτός μου, τα ίδια μου τα συναισθήματα!
Φτάνω στο σπίτι και κάθομαι στον καναπέ χωρίς να ανοίξω το φώτα. Το φεγγάρι σκαρφαλώνει μέσα από το παράθυρο, ακριβώς μπροστά μου και μου δίνει τον απαραίτητο φωτισμό, αυτόν που χρειάζομαι.
Σηκώνομαι ξανά και παίρνω ένα μπουκάλι με ουίσκι από το μπαρ, ενώ γεμίζω μέχρι επάνω το πρώτο ποτήρι που βρίσκω μπροστά μου.