The badboy helped me

5. "Jason, ik moet je iets vertellen."

Als de laatste bel gaat denk ik meteen terug aan vanmorgen. Ik wil niet meer naar huis, maar ik zal wel moeten. Mijn ouders zullen zo boos zijn omdat ik vanmorgen ben weggerend. "He Deems! Wat is d'r?" Hoor ik Scott roepen. "Niks!" Roep ik alsof ik verbaasd ben. Scott haalt zijn schouders op en loopt naar de fietsenstalling. "Zie je morgen!" Roept hij mij na. "Ja! Tot morgen!" Roep ik
terug. Ik ga op een bankje op het schoolplein zitten. Ik kan ook gewoon op Jack wachten, ook al is hij over drie uur pas uit. Ik zucht en sta op. "Toch maar naar huis dan." Mompel ik. Ik zie Jason met zijn vrienden het schoolterrein affietsten. Hij zwaait nog even, met een glimlach. Ik glimlach en zwaai terug.

Zenuwachtig stap ik de hal binnen. "Ik ben thuis!" Roep ik niet zo hard, in de hoop dat ik niet gehoord word. Maar meteen komt mijn vader woedend aanstormen.
-
Ik zit in het park. Ik ben weggerend zodra ik mij los heb kunnen trekken. Mijn neus bloed alweer, en mijn lip word dik. Ik zit gelukkig in een rustig deel van het park, dus niemand kan mij zien. Ik veeg ruw een traan weg en staar naar het meer dat voor mij ligt. Ik trek mijn benen op als de eerste druppels beginnen te vallen. Ik ga niet terug naar huis, in ieder geval vandaag niet. "Demy?!" Hoor ik iemand roepen. Ik draai me richting het geroep. Shit! Het is Jason met zijn vrienden. Ik sta op en loop weg. "Demy wacht even!" Ik voel een stevige hand om mijn arm sluiten. "Nee!" Roep ik uit reflex terwijl ik mij omdraai. Verschrikt kijk ik Jason aan terwijl hij mijn gezicht met grote ogen bekijkt. "Wat..?" Weet hij uit te brengen. "Alsjeblieft. Laat je vrienden gaan." Vraag ik voorzichtig. "Jongens! Het is oké. Zie jullie morgen!" Roept Jason meteen. Dan draait hij zich terug naar mij en hij trekt mij in een knuffel.

De eerste tranen lopen al over mijn wangen zodra hij mij vastpakt. "Hee, het is goed. Ik ben er." Fluistert hij in mijn haar. "'Nee, nee het is niet goed." Huil ik. "Kom, ik breng je naar huis." Zegt hij zacht. "Nee!" Roep ik snel.
"Ik wil niet naar huis, Jason!" Roep ik erachteraan. Jason kijkt me vragend en bezorgd aan. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij zacht. "Er is zo veel gebeurd." antwoord ik. "Jason, als ik je dit vertel. Beloof me dan dat je het tegen niemand zegt. Niemand!" Smeek ik. Jason slaat zijn arm om mij heen en leid mij naar het bankje waar ik net van weg ben gelopen. "Ik vertel niks. Helemaal niks, ik beloof het je." Fluistert hij. Ik kijk hem even aan en begin dan mijn verhaal. "Jack en ik, wij worden al een aantal jaar door onze ouders mishandeld. Ernstig mishandeld." Vertel ik zo zachtjes dat het me zou verbazen als Jason het gehoord heeft. Na een tijdje stilte pakt hij mijn hand vast en neemt mij mee naar zijn fiets. ''hier, ga zitten.'' Zegt hij zacht. Ik doe wat hij zegt en ik ga achterop zitten.