The badboy helped me

8. Van alles en nog wat

A/N lieve lezertjes!! Ik ga proberen hier een lekker lang deel van te maken!:) een soort special dus haha, ik hoop dat het hoofdstuk 1000 woorden word (of misschien wel langer) hopelijk heb je er al zin in :D veel leesplezier en ik zie je aan het einde van dit deel!

"het spijt me voor wat er gebeurde bij de voetbaltraining." Verontschuldig ik mezelf als Jason en ik zijn kamer binnenlopen. Meteen draait hij zich om. "Geen sorry zeggen, je kan er helemaal niks aan doen! Die jongen had met zijn vieze tengels van je af moeten blijven." Vertelt Jason op een serieuze toon. Hij legt zijn hand op mijn wang, wat meteen in mijn onderbuik te voelen is. "Je bent zo schattig als je bloost, cutie." Ik grijns zacht. "Waar heb je dat woord vandaan?" Ik zie hem grijnzen op deze vraag. "Mijn zusje gebruikt het voor al het schattige wat ze tegenkomt. Ik snapte haar nooit, maar nu zie ik wat ze bedoelt." Fluistert hij. Ik voel mijn wangen weer rood worden. Ik zie een grijns om zijn lippen vormen terwijl hij een pluk haar achter mijn oor veegt. "Bedankt dat je er voor me bent." Glimlach ik. "Ik zal er altijd voor je zijn." Antwoord hij als hij met zijn hand door zijn haar gaat. "JASOOOON?!!" Ik zie Jason met zijn ogen rollen en hij laat zijn arm vallen. "Dat is mijn moeder." Mompelt hij. Hij wil zich omdraaien naar de deur maar draait zich nog om. Twijfelend trekt hij zijn mond open maar hij doet hem toch weer dicht. Hij geeft een snelle knipoog met een grijns en loopt de hal op, waarna hij zijn deur dichttrekt. Ik slaak een zuchtje en ga op zijn bed zitten.

"Nee! Jij gaat gewoon in je eigen bed slapen! Ik slaap in de stoel!" Roep ik naar Jason die in de badkamer aan zijn slaapkamer rommelt. "Nee! Jij bent mijn gast, en slaapt in het bed!" Roept hij terug. Ik rol met mijn ogen, maar bedenk me dat hij dat niet kan zien. "Nee! Jason!" Roep ik lachend. Ik hoor hem grinniken. "In mijn kledingkast, de tweede schap! Pak maar een trui om in te slapen!" roept hij in plaats van antwoord te geven. "Ik ga even douchen, dus ik kan je niet horen. Oh, en jij slaapt in het bed!"
Roept hij net voor hij de kraan opendraait. "Jason! Kom op!" lach ik. Geen antwoord. "Damnit Jason!" Ik hoor hem alleen nog maar zacht lachen, het teken dat hij mij wel hoort. Ik grinnik en loop naar zijn kledingkast. Ik pak een wit t- shirt en leg het op zijn bed.

Na enkele minuten hoor ik iets vallen op de badkamer. Ik leg met gefronste wenkbrauwen het stripboekje op zijn bed en loop naar de badkamerdeur. "Jason? Alles oké?" Vraag ik. Geen antwoord. Ik wacht een paar tellen en klop nog een keer. "Jason?" Als hij weer geen antwoord heb, doe ik de deur open, ik kijk voorzichtig om het hoekje en zie dan dat hij moeizaam naar adem hapt. "Jason!" roep ik. Ik help hem overeind en zet hem op zijn bed. Ik zie dat hij zoekend om zich heen kijkt terwijl zijn ademhaling piept. "Wat zoek je?!" Vraag ik bang voordat ik me besef dat ik niet hysterisch moet gaan doen. Daardoor word het alleen maar erger. Hij komt van zijn bed af en zoekt door tussen de spullen die op de grond liggen. Hij maakt enge geluiden en beweegt moeilijk. "Zo terug! Hou vol!" Ik storm de trap af en val, een tikkeltje onbeleefd, de woonkamer binnen. "Lang verhaal!" Roep ik meteen als Amelia geschrokken opstaat. "Jason! Ik weet niet.. Het gebeurde plotseling en..!" "Rustig maar" Sust Amelia mij. "Hij krijgt geen adem meer!" Roep ik door. Meteen rent Amelia naar een kast en pakt iets uit een laatje. "Hier! Geef dit aan hem!" Ik twijfel niet en storm de trap weer op. Ik zie dat hij in dezelfde positie ligt als toen ik naar beneden stormde. Ik kniel naast hem neer, schud met het ding en geef het hem aan. Ik weet precies wat het is, Jack had het vroeger ook nodig. Jason pakt de inhalator aan en neemt in, meteen kan hij weer ademhalen. "oh mijn god" Zucht ik. "niet huilen." fluistert hij. Amelia komt ook de kamer ingerend. "Alles oké?" vraagt ze. "Ja" antwoord Jason. "Ik ga wel wat water halen." besluit ze. Als ze weg is begint Jason te praten. "Oké, dat was beschamend. Nu is mijn kans verkeken." Ik grinnik. "Ik vind het wel schattig. En waar heb je het over?" Meteen zie ik hem rood worden. Na een tijdje stilte, waarin ik me realiseer dat hij geen shirt aan heeft, zijn haar nat is wat hem nog schattiger maakt en me probeer realiseren wat hij bedoelt, verbreekt Jason de stilte. "Ik zal je waarschijnlijk moeten vertellen over de rol van mijn de jongens op school." Merkt hij op. Ik kijk hem vragend aan. "Wat bedoel je?" Vraag ik. "Wij zijn een soort van de badboys. Nou, niet een soort van. Wij zijn dé badboys. Iedereen op school kijkt naar ons op en niemand durft een woord kwaad over ons te spreken." Ik kijk hem ongelovig aan. "dat verklaart waarom jullie ook alleen zaten in het lokaal." Jason bevestigt mijn opmerking met een knik. "Niemand durft zomaar naar ons toe te stappen." Geeft hij nog als extra informatie. Ik grinnik. "Cool. Ik ben bevriend met de knapste badboy van de school." Jason lacht. "De knapste?" herhaalt hij vragend als hij weer op zijn bed ploft, met nog altijd geen shirt aan.

Hij gaat op zijn rug liggen en legt als steun zijn armen onder zijn hoofd. "Mijn moeder weet nu dat je er bent." Merkt hij plotseling op. "Ach ja, ik zie wel wat er morgen gebeurd." Antwoord ik met een gemaakt glimlachje. "Komt goed. Ik ga wel mee." Ik antwoord niet. Jason verplaatst zijn voeten zodat ik aan het voeteinde van zijn bed kan gaan zitten. Terwijl ik zit kijk ik een beetje om mij heen maar vanuit mijn ooghoeken zie ik Jason fascinerend naar mij kijken.
"Wat is er?" Vraag ik grinnikend. "Niks." Antwoord hij grijnzend. Hij pakt een Stripboekje en slaat hem open op een willekeurige bladzijde, ik volg zijn voorbeeld. "Vind je ze leuk? De boekjes." Grijnst hij als hij me ziet staren naar de plaatjes. Ik haal licht blozend mijn schouders op. "Opzich." Antwoord ik. Na een tijdje kijk ik naar de wekker op zijn nachtkastje en zie dat het twaalf uur is. Ik wil verder lezen maar de letters worden wazig en mijn oogleden worden zwaar. "Moe?" Vraagt Jason, die duidelijk door heeft dat ik bijna in slaap val. Ik knik terwijl ik gaap. Ik sta op van het voeteinde en loop naar de grote stoel. "Ik ga slapen, denk ik." Deel ik mee. "Ik ook." Antwoord Jason terwijl hij ook opstaat. Hij knipt het lampje naast zijn wakker aan en doet het grote licht uit. Vervolgens loopt hij terug naar zijn bed en pakt het shirt die ik al uit zijn kast had gepakt om het mij vervolgens aan te geven. Ik verwissel mijn shirts snel op de badkamer en wanneer ik terug de kamer inloop zie ik dat Jason een dekentje en kussen op de stoel heeft gelegd. Terwijl Jason naar de badkamer loopt, ga ik al in de stoel liggen. Ik hoor hem terug de kamer inkomen, en net als ik bijna slaap, tilt hij mij op en legt hij mij in zijn bed.
"Ik zei dat je in mijn bed mag slapen." Fluistert hij. Ik voel hoe hij de dekens over mij heen legt en nog een pluk haar achter mijn oor veegt. "Truste." Fluistert hij dan. "Truste." Mompel ik, half slapend, terug, wat hem aan het grinniken maakt.

"Demy?!" "Nee!" "Demy, het is oké" "Laat hem met rust!" Hoor ik mezelf roepen. "Demy word wakker, alsjeblieft." De stem klinkt vertrouwd maar ik kan het niet plaatsen. Het geroep van Jack overheerst mijn gehoor. "Demy! Rennen!" "Nee! Jack!" "Rennen Demy!" "Demy, ik weet dat je me hoort." De rustige stem komt steeds dichterbij. Dan schiet ik overeind. Jason zit bezorgd naast het bed. "Het is oké." Fluistert hij als hij mijn tranen ziet. Ik weet niet wat ik moet en stap uit bed. Niet in paniek raken. Het is goed. Rustig aan. "Demy! Rustig!" Roept Jason. Snel komt hij naar mij toelopen. "Nee!" Roep ik terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht hou en iets ineen krimp. Jason blijft verbluft staan. Ik zak op mijn knieën en begraaf mijn gezicht in mijn handen.

P.o.v Jason
Schokkend word ik wakker door een geroep. Ik wrijf in mijn ogen en loop naar mijn bed om het kleine lampje aan te zetten. Ik zie Demy al huilend en roepend slapen. Bezorgd kniel ik naast haar neer. "Demy?!" Fluister ik. "Demy word wakker alsjeblieft!" Vervolg ik. Ze blijft Jack zijn naam roepen. Na een hevige strijd met haarzelf schiet ze omhoog. In paniek stapt ze huilend uit bed en loopt naar de andere kant van de kamer. Ik loop naar haar toe maar bang houd ze me tegen. Ze zakt huilend op haar knieën. "Demy." Fluister ik geschokt terwijl ik ook op mijn knieën zak. Ik pak haar in mijn armen en leg mijn hand op haar hoofd. "Huil maar even goed uit." Fluister ik in haar haar.

A/N haaii:D Eeeen? Hoe vond je het? Lekker lang deel, ongeveer 1500 woorden :D
Byeee lezertjesss