Weer een cliché badboy achtig verhaal. Precies zoals je zou verwachten, maar dan net iets anders.
Demy en haar broer worden mishandeld door hun ouders, maar haar broer, Jack, is er altijd voor haar
Maar wat als ze gaan verhuizen? En Jack er niet mee...
Samen met Stella, Nienke en Zoë loop ik door de straten van de grote stad. Nienke heeft haar arm door die van mij gehaakt terwijl Stella en Zoë al overleggend elke etalage bestuderen. Nienke ratelt maar door over welke kleur jurk ze zal kiezen. "Zal ik lichtroze doen, of wit? Of een zwarte, of-" "Lichtroze. Ik denk dat jou dat heel goed staat! We zullen straks in de winkel alles wel uitproberen!" Antwoord ik enthousiast, ook al ben ik heel ergens anders met mijn hoofd. Ik geef Nienke een geruststellende glimlach en ze glimlacht terug. "En jij? Wat voor een jurk kies jij?!" Ratelt ze meteen weer door. Ik grinnik en haal mijn schouders op.
Ik kom ongemakkelijk het kleedkamertje uit en wacht de reacties van de meiden af. Nienke klapt meteen enthousiast in haar handen. "Dit word hem!" Roept ze al voor de derde keer deze middag. Ik loop iets verder naar de spiegel en bekijk onzeker mijn lichaam. "Waar ben je onzeker over?" Vraagt Zoë plotseling, die naast mij komt staan. Ik haal met een scheef hoofd mijn schouders op. "Je hebt een prachtig figuur. En deze jurk staat je hartstikke goed!" Spreekt ze me toe. "Hier." Ze pakt een paar hakken, die ze duidelijk al gepakt had, en geeft ze mij aan. Ik kijk naar de witte hakjes, die goed bij de jurk die ik aan heb passen. Ik trek ze aan en al snel zijn alle drie de meiden enthousiast. Ik grinnik en knik. Dit word hem.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Met de tassen over onze schouders zijn we onderweg naar een restaurantje waar we kunnen lunchen. Als het aan mij had gelegen, waren we gewoon bij een broodjeszaak gestopt en hadden we een broodje op de hand gegeten, maar de meiden staan erop dat we in een restaurant iets gaan eten. Ik had mijn schouders opgehaald en was achter ze aan gelopen.
Ik neem nog een hap van mijn uitermate slappe salade en kijk naar buiten. Terwijl Nienke en Stella zitten te wijzen naar mensen, waarvan de kleding volgens hun echt niet kunnen, probeer ik te achterhalen of ik daar echt Jason zie lopen. Als ik mijn ogen tot spleetjes knijp zie ik inderdaad dat Jason daar loopt. Zenuwachtig kijkt hij om zich heen voordat hij een steegje inloopt.
A/ N het spijt me heel erg dat het zo lang duurde ;C Hopelijk heb je van dit deel genoten, kleine cliffhanger hehehehehehe. See you soon! Byee lieve lezertjesss
