Walang Kwento

Init Ng Katawan

YAOI

Nang makita ko siya'y lumundag ang aking puso. Alam kong mali itong aking nararamdaman.

Hindi katanggap-tanggap.

Ngunit iyon ang sinisigaw ng aking puso't katawan. Sa kaunting pagkembot ng kaniyang baywang ay agad na nabuhay ang lupaypay kong tarugo.

Hindi mapakaling napaungol ako at nagpaikot-ikot sa aking kinatatayuan. Ang hirap naman ng ganito. Nariyan nga siya't abot kamay ko lamang ngunit hindi ko naman magawang maangkin at matikman. Dahil hindi puwede itong aking nararamdaman.

Gusto ko siyang sigawan na tigilan ang pagkembot dahil ako ang nahihirapan, ngunit hindi ko magawa sapagkat maaaring magising ang mga kasamahan namin sa bahay.

Naupo ako at inipit ang aking kahabaan. Sa bawat pag-indak niya kasabay ng tugtuging pamasko na pinapatugtog ng kapitbahay ay ang pagdurusa na aking nararamdaman. Napakamalas ko sapagkat pareho pa kaming nakahubad ng mga oras na iyon at kitang-kita ko ang kahabaan niyang tila iniimbita akong lumapit upang aking matikman.

Hanggang sa hindi ko na makayanan. Lumapit ako sa kaniya at siya'y aking sinunggaban. Kinagat ko ang kaniyang leeg at ipinasok ang akin sa kaniyang puwitan. Hindi naman siya nagreklamo. Bagkus ay naramdaman ko pa ang pagkabuhay ng bagay sa pagitan ng kaniyang hita na aking kinagigigilan.

Mabilis ang aking pag-urong-sulong. Hindi ko na namalayan na napalakas na ang aking mga ungol.

Malapit ko na sanang mailabas ang naipong likido sa aking kargada sa kaniyang kaloob-looban nang makaramdam ako ng hapdi sa aking likuran. Napahiyaw ako sa sakit at agad na natanggal ang init ng aking katawan.

"Putang ina ka, Blacky!" naiinis na sigaw ng amo kong lalaking may hawak na kawayan.

Dali-dali akong tumakbo palayo ngunit bago paako makaalis ay narinig ko pa siyang sumisigaw sa galit, "Pati ba namanmga aso, nambabakla na rin? 'Tang inang buhay 'to!"