Letters || H. S.

Part 26.

💎 p.o.v. Gwenn 💎

Ik word wakker van mijn telefoon die maar blijft trillen. Ik kijk op het schermpje en zie 'Harry' staan. Ik druk op het groene tekentje en hou mijn telefoon tegen mijn oor aan, met mijn ogen weer gesloten.

"Hee Harry" je kan nog horen dat ik net wakker ben aan de ruwheid van mijn stem.
"Hee baby, ik wilde nog even sorry zeggen net zoals jij gisteren had gedaan. Ik had je ook nog berichtjes gestuurd maar ik denk dat je in slaap bent gevallen en heb ik je zo te horen aan je stem wakker gebeld, sorry. Maar ik wilde ook nog even sorry zeggen voor de dingen die ik gister heb gezegd, ik was boos en heb dingen gezegd die ik niet meende, dus sorry daarvoor." ik glimlach en besef me weer hoe gelukkig ik met hem ben. Hij durft zijn fouten toe te geven en gewoon zijn liefheid is geweldig.

"Het is niet erg Harry, we waren allebei boos en hebben allebei dingen gezegd wat we niet meende. I still love u"  ik zie het voor me hoe hij glimlachend met zijn telefoon aan zijn oor. Grote kans zittend op zijn bed, kijkend naar de foto's die op zijn muur hangen.

"i love u to princes, zou ik anders even langskomen? Dan kunnen we het face to face uitpraten?" het is wel fijn dat je aan hem kan merken dat hij echt wilt dat het goed komt. Dat hij echt er moeite voor wilt doen.

"Als je wilt graag. Dan kunnen we het echt afsluiten" ik wacht op een reactie. Het is een tijdje stil waarna ik een sleutel hoor ringelen en daarna zijn vertrouwde diepe stem weer hoor.

"Oké princes. Ik ben nu onderweg, zie je zo. Love u" ik glimlach al vanaf het moment dat hij 'princes' zegt. De beste bijnaam die een meisje kan krijgen van haar vriendje.

"I love u to babyboy. Tot zo" ik hoor hoe hij zijn auto instapt en nog even gedag zegt tegen me.

Ik ga langzaam rechtop zitten en kijk naar mijn handen. Ik schaam me best wel voor mijn gedrag naar Harry gisteren, ik kan het niet terug draaien maar schaam me er wel voor.

Ik stap langzaam uit mijn bed, doe mijn haar in een staart en loop naar mijn klerenkast. Zou ik moeite doen? Nee waarom zou ik? Ik zit eigenlijk totaal niet lekker in mijn vel en dat wordt wel beter als we het zo helemaal hebben uitgesproken, maar ik weet dat het Harry niet uitmaakt of ik er opgedoft uitzie of juist comfortabel, hij vind me mooi zoals ik ben dus dat is heel erg fijn.

Ik pak een lichtgrijze trainingsbroek en een zwart los vallend shirt. Ook al is het comfortabel, het staat toch nog best leuk. Ik vul mijn wenkbrauwen iets in en doe een klein beetje mascara op. Zo voel ik me toch iets zekerder.

Het is niet dat ik me lelijk vind zonder make-up, of dat ik daardoor onzeker word. Maar met, ook al is het maar een klein beetje, make-up sta ik nóg steviger in mijn schoenen. En ja zoals elk meisje waarschijnlijk wel vind. Het ziet er gewoon wat mooier uit.

Ik loop de trap af naar beneden en pak twee mokken. Ik weet dat Harry zometeen grote kans ook koffie wilt. En ik heb nu ook een reuze behoefte aan koffie, dus zet ik alvast voor ons beide. Het zou vast niet meer zolang duren voordat hij er is.

Ik doe er bij ons beide wat melk in en bij hem dan ook nog een suikerklontje waarna ik de bel hoor. Ik doe de kopjes snel onder het koffiezetapparaat en druk het knopje in voordat ik naar de deur loop.

Ik doe de deur open en krijg meteen een glimlach op mijn gezicht. Harry staat hier met een klein knuffelbeertje. Liever kan denk ik niet.

Ik kijk even hoe hij eruit ziet en het is nog net niet dat ik een teiltje nodig heb. Hij ziet er zo verdomd sexy uit zo, gewoon een simpele lichtblauwe skinnyjeans met gaten maar z'n shit. Hij heeft een wit shirt met korte mauwen aan, wat hij bijna nooit aanheeft, maar daardoor kan je nu perfect zijn tatoeages zien. Ook schijnen ze een klein beetje door op de plekken waar ze wel bedekt worden door het shirt zoals de vlinder.

Ik had het nooit gedacht van mezelf dat ik verliefd zou worden op iemand met tattoo's maar het staat hem zo mooi. Zo sexy. Hij verteld zijn verhaal met zijn tatoeages en je zou niet weten wat zijn verhaal inhoud als je het niet zou vragen. Daardoor deelt hij zijn verhaal een beetje met de wereld maar alleen de mensen die écht geïnteresseerd zijn in zijn tatoeages en ernaar doorvragen zullen zijn verhaal te horen krijgen.

Ik geef hem een knuffel en neem zijn vertrouwde geur in me op. Af en toe is een knuffel zo veel beter dan duizenden woorden. Het zegt vaak meer dan dat. Het brengt de emotie mee, het is beschermend en bovenal je hoeft niets te zeggen.

Als we terug trekken kijken we elkaar allebei recht in de ogen aan. Ik zie een kleine fonkeling in zijn ogen waardoor ik weet dat hij breeduit glimlacht. Dat heeft hij dan altijd.

Ik laat hem binnen en ga op het aanrecht zitten, mijn ouders zijn naar de stad en mijn broertje ligt boven nog te slapen waardoor we beter beneden kunnen zetten.

Ik geef hem zijn mok die hij met een dankbare glimlacht aanpakt. "Ken je me al zo goed dat je weet wat ik erin heb?" Vraagt hij lachend en ik knik. Het is fijn dat er geen gespannen sfeer hangt.

"Ik wilde je nog even sorry zeggen Harry. Ik gedroeg me als een kleuter en wilde niet mijn fout inzien. Je had gelijk en ik had sommige dingen gewoon niet tegen je moeten zeggen" ik kijk naar hoe hij geconcentreerd naar me luistert. Het is fijn dat je aan hem zo duidelijk kan zien of hij echt goed en geconcentreerd luistert of dat hij een beetje afwezig is.

"Ook van mijn kant sorry. Ik heb ook dingen gezegd die niet hoorde. We zaten allebei ook wel fout. Laten we het nu achter ons laten." Ik knik glimlachend en voel dat Harry een klein kusje tegen mijn lippen aanzet en ik geef hem glimlachend een klein kusje terug. Hij geeft me allemaal kleine kusjes waardoor ik een glimlach op mijn gezicht krijg van oor tot oor.

"We're all good?" Hoor ik hem vragen en ik knik. "All good" bevestig ik hen nog voordat ik hem weer een kus geef.