Have we met before? #netties2017

《6》leven of dood?

Emma

Ik kreeg bijna een hartaanval, zo geschrokken was ik. Haar moeder had niet teveel uitleg gegeven maar ik had door dat het ernstig was dus leende ik Joey's auto en reed vliegensvlug naar het ziekenhuis. 'Zal het gaan? Wil je dat ik meega?' Vroeg Joey. Ik wimpelde zijn aanbod af want ik wou alleen zijn met Claire. Ik ging het ziekenhuis binnen en nam een ticketje aan de balie. Omdat haar moeder niet gezegd had waar ze lag, moest ik dat eerst even gaan checken. De vrouw aan de balie zei dat ze in kamer nummer 215 lag. Wauw, zoveel kamers dat er waren.

Ik nam de lift naar de tweede verdieping en sloeg in de gang linksaf. Ik stond voor kamer 215 maar durfde niet naar binnen. Wat als Claire er niet zou doorkomen? Uiteindelijk schraapte ik mijn moed bijeen en stapte de kamer binnen. Haar moeder omhelsde me en gebaarde dat ik even kon gaan zitten. Ze legde uit dat Claire al een hele tijd wat last had van hoofdpijn, maar dat ze er niet veel aandacht aan besteed had. En dat de dokters dachten dat het om een beroerte zou kunnen gaan.

Ze liet me even alleen met Claire. Ik nam een stoel en ging naast haar zitten. Momenteel lag ze in een coma, en ik wist niet zeker of ze er ooit uit komt. 'Wees dapper Claire, zonder jou zou het leven te saai zijn, ik mis je crushes en je laatste roddels. Please word wakker Claire.' Zei ik terwijl dikke tranen uit mijn ogen rolden en haar laken natmaakten. Ik probeerde haar te omhelzen, maar met die wirwar van draadjes ging dat nogal moeilijk. 'Als je wakker word, moet ik je iets vertellen.' Fluisterde ik in haar oor.

Even later kwam haar moeder terug binnen met de mededeling dat de dokters dachten dat de beroerte, dat stond vast, misschien zou meevallen. Claire zou sowieso nog even in coma blijven en zelfstandig moeten ontwaken. Ik knikte en ging naar mijn auto. Op de terugrit naar huis stopte ik even bij het winkelcentrum om een grote teddybeer een een pakje chocoladeschelpjes te kopen voor haar. Praliné was haar lievelingssmaak dus kocht ik alleen maar schelpjes met die smaak.

Thuis probeerde ik me wat te concentreren om huiswerk te maken, maar het gevoel dat Claire misschien niet zou terugkomen liet me niet los. Ik stopte er dan maar mee en belde Joey en All om langs te komen.

Ik stak de popcornmaïs in de magnetron en drukte op het knopje terwijl ik de bel hoorde gaan. Ik deed open en daar stonden All en Joey met een verdrietig gezicht. 'Zo erg, wat er met Claire is gebeurd.' Zeiden ze. Ik knikte en we gingen zitten. We keken 'the fifth wave' en aten de popcorn op terwijl we eigenlijk alledrie niet opletten. De stemming was allesbehalve vrolijk.

'Weetje, in plaats van hier te zitten treuren, kunnen we ook plannen opstellen.' Zei All. Toen Joey en ik haar met een vragend gezicht aankeken legde ze het uit. 'We gaan ombeurt naast Claire zitten, en vertellen haar grappige herinneringen aan vroeger. Als ze dat hoort, kan ze niet anders dan ontwaken.' Joey en ik vonden het een goed idee en we stemden ermee in.

Rayden

De eerstvolgende maandag op school, was me iets opgevallen. Emma keek de hele tijd treurig en Claire was niet op school. Wat zou er gebeurd zijn? De eerste les was Engels. Mevrouw Bridge legde ons uit dat Claire een beroerte gekregen had en dat ze een paar weken niet naar school zou kunnen komen. Ik zat in met Emma, want als Ley dat zou voorhebben, weet ik niet wat ik zou moeten doen. Ley steunt me altijd, zonder hem voel ik me alleen.

Ik probeerde Emma te benaderen tijdens de pauze om mijn steun te betuigen. Maar ze liep gewoon weg. Ik vond het moeilijk om niet meteen ee  meisje te kunnen bereiken, maar ze zou uiteindelijk wel voor me vallen. Ik wou echter wel graag met haar praten dus bedacht ik een plan.

Tijdens de midsagpauze liep ik snel naar haar kluisje en wachtte tot ze kwam. Gelukkig was ze alleen toen ze haar boeken kwam verwisselen. Ze zag mij staan maar ze negeerde me. Ik begon te praten : 'Emma, ik weet dat je niet wil praten, maar ik wil alleen maar zeggen dat ik het erg vind wat er met Claire gebeurt is en dat ik je wil steunen. Alsjeblieft, wees toch niet zo koppig.'

Ze keek recht in mijn ogen en ik zag een zweem van opluchting, maar ze draaide zich om en begon zachtjes te huilen. Ik wou haar zo graag knuffelen, maar ik wist niet zeker of ik dan een mep zou krijgen. Ik waagde het toch en trok haar in mijn armen. Tot mijn verbazing trok ze zich niet terug, maar klampte zich aan me vast alsof haar leven er vanaf hing. Ik voelde me intens gelukkig, iets wat ik nog nooit gevoeld had...

Ik schrok al helemaal toen ze daarna voorzichtig een kusje plaatste op mijn wang. Mijn huid stond precies in vuur en vlam!

================================
Wat had Emma's gebaar te betekenen? En zal Claire erdoor komen? Ontdek het in de volgende hoofdstukken!
Xoxo
Aouck💕