Συνάντησέ με στον παράδεισο

Του πόθου τ' αγρίμι...

Το ολόγιομο φεγγάρι έχει πάρει τη θέση του στον σκούρο μπλε ουρανό και η ώρα είναι πια περασμένη. Είμαστε για περισσότερες από 4 ώρες γύρω από την τραπεζαρία και έχει ήδη σχηματιστεί ο σκελετός του σχεδίου, ώστε να καταφέρουμε να πάρουμε την πολύτιμη κασέτα από τον Πάμπλο Σαλέρνο. Πολλά προβλήματα που τώρα φαντάζουν άλυτα έχουν ανακαλυφθεί στην πορεία, αλλά είμαι πολύ αισιόδοξη σχετικά με την επίλυσή τους.

«Παιδιά, τέρμα για σήμερα! Είναι ώρα να φάμε κάτι, τα κορίτσια είναι νηστικά από το πρωί!», λέει ο Άλεξ, δείχνοντας κουρασμένος.
«Θα βγούμε έξω να φάμε και να ξεναγήσουμε τη Μεγκ και το Νόα στο Λας Βέγκας του... 2047!», λέει η Έμα, αρχίζοντας τα χοροπηδητά στον καναπέ.
«Ο Άλεξ δείχνει κουρασμένος, ίσως μία άλλη φορά.», σπεύδω να βγάλω το αγόρι μου από τη δύσκολη θέση, μιας και δεν φαίνεται ιδιαίτερα ευδιάθετος αυτή τη στιγμή.
«Εντάξει, κανένα πρόβλημα, θα βγούμε με την Έμα. Τι λες Άλεξ μου την εμπιστεύεσαι; Υπόσχομαι να την προσέχω!»
Ο Νόα δείχνει πιο ενθουσιασμένος από ποτέ! Η Έμα τον πιάνει από τον μπράτσο και πηγαίνουν στα μέσα δωμάτια για να ετοιμαστούν, αφήνοντάς μας μόνους.
«Δεν ήθελες να βγούμε κορίτσι μου;», λέει ο Άλεξ κλείνοντάς με κάτω από το μπράτσο του.
«Κατάλαβα πως είσαι κουρασμένος, γι' αυτό...», σπεύδω να δικαιολογηθώ.
«Προβληματισμένος είμαι μωρό μου, είναι παρακινδυνευμένο αυτό που πρόκειται να κάνουμε. Απλώς ξέρω πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Το μόνο που θέλω είναι να μην διακινδυνεύσεις εσύ...»
Κλείνω στα χέρια μου το πρόσωπό του και τον φέρνω κοντά στο δικό μου. Καταπολεμάω με όλες μου τις δυνάμεις την επιθυμία μου να ενώσω τα χείλη μου με τα δικά του και φέρνω σε επαφή τα μέτωπά μας.
Τον αγαπάω αυτό τον άντρα!
«Δεν πρόκειται να πάθω τίποτα, ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εσύ. Θα σε κάνω τον καλύτερο χορευτή στο Λας Βέγκας και κανείς δεν πρόκειται να υποψιαστεί το οτιδήποτε...»
«Σήκω! Φεύγουμε!»
Σηκώνεται ξαφνικά από τον καναπέ τραβώντας κι εμένα προς το μέρος του, γεμάτος ενθουσιασμό.
«Θα πάμε για φαγητό και στη συνέχεια για χορό. Πρέπει άλλωστε να κρίνεται σε ποιο επίπεδο βρίσκομαι κυρία Έιντζελ!»
«Δεσποινίς σας παρακαλώ...»
«Ναι, έχετε δίκιο. Τώρα δεσποινίς, αλλά σύντομα πάλι... κυρία», μου απαντάει, γεμάτος υποσχέσεις για το μέλλον...
Η αλήθεια είναι πως δεν σκόπευα να παντρευτώ ξανά σύντομα, αλλά ο μόνος που θα μπορούσε να μου αλλάξει τη γνώμη για κάτι τέτοιο, είναι μονάχα ο Άλεξ.

Μία ώρα μετά και βρίσκομαι στο δωμάτιο της Έμα, να ζωγραφίζω τις τελευταίες πινελιές μακιγιάζ στο πρόσωπό μου.
Η Έμα μου έδωσε ένα από τα φορέματά της, μου χτένισε τα μαλλιά, ενώ εγώ περιποιήθηκα τα δικά της και αποχώρησε με τον αδερφό μου για την ξενάγησή του στην πόλη του... μέλλοντος.
Κοιτάζω στον καθρέφτη και νιώθω πιο όμορφη από ποτέ! Ξέρω πως αυτό δεν οφείλεται στα ρούχα και το μακιγιάζ, αλλά στη χαρά που με διακατέχει εξαιτίας του γοητευτικού, έξυπνου συνοδού μου, που με περιμένει έξω από το δωμάτιο.
Το φόρεμα είναι πολύ όμορφο και παιχνιδιάρικο όπως ακριβώς και η Έμα. Το ροζ γυαλιστερό του χρώμα με ενθουσιάζει, ενώ είναι μίνι γεμάτο με μεγάλες διαφανείς πούλιες, που στο φως εκπέμπουν απαλές πολύχρωμες αντανακλάσεις.
Οι ψηλές ασημένιες γόβες με κάνουν να φαίνομαι ψηλότερη και χαίρομαι που θα βρίσκομαι ακόμη πιο κοντά στα χείλη του Άλεξ.
Βγαίνω και το καστανόξανθο αγόρι μου με περιμένει, φτιάχνοντας το πέτο του μπλε σακακιού του.
Το βλέμμα του, ξεκινάει το ταξίδι του από τα πόδια μου και τα χαϊδεύει ξεδιάντροπα όλο τους το μήκος.
Η γλώσσα του βγαίνει για λίγο από το στόμα του βρέχοντας τα χείλη του και ασυναίσθητα κάνω ακριβώς το ίδιο.
Είναι τόσο γοητευτικός και απορώ πως σε ένα τόσο αρρενωπό σώμα σαν αυτό, κρύβεται μία καρδιά σαν τη δική του.
Τελικά η ομορφιά του θα έπρεπε να διώκεται, όχι η ιδιότητά του...