Chapter 46. Worth
Nagising ako na nandito pa rin sa library. Inayos lang siguro ako ni Kuya ng higa at nilagyan ng kumot.
I roamed my eyes and cursed noong mapansin ko ang laptop ko. Shit! Yung report ko.
Bubuhayin ko na sana ang laptop ko noong napansin ko ang notebook ko sa tabi nitong puno na ng sulat. Kinusot ko ang mata ko at kinuha yon.
I had finish your report so you need not to worry, please be alright sooner. -Kuya
Maraming nakalagay doon na notes. Mga explanation at examples. Pinikit ko ang mata ko at sinubsob ang mukha ko sa kamay ko.
Mabilis na bumalik sa alaala ko lahat ng nangyari kagabi. I've been always afraid of words. It's all enough to ruin me.
Nilikom ko ang gamit ko at lumipat sa kwarto ko. Hindi na ako nagmadali dahil huli na rin naman ako. It's already 10:43 am. Afternoon classes nalang ang mapapasukan ko.
Ilang minuto din akong tulala sa kwarto habang nakaupo lang sa kama. My mind seems to wonder around siguro mas gusto ko na din to kaysa magpaulit ulit sa alaala ko lahat.
Ginulo ko ang buhok ko at pinag aralan ang ginawa ni Kuya saglit bago ko chinarge ang laptop at pumasok sa banyo.
Agad akong bumaba pagkatapos. I spotted Nanny on the Living Room. She smiled at me.
"Gising ka na pala, sinabi samin ng Kuya mo na wag ka munang abalahin at hintayin ka nalang daw bumaba. Nag aalala ang Mommy mo sayo." She said. "-gusto mo ba tawagi-"
"Aalis na po ako." Paalam ko at pilit na ngumiti.
"Pero hindi ka pa kumakain." Nag aalalang saad niya saakin. I tried to smile and shook my head.
"Ayos lang po. I'll find some resto nalang po."
"Gin ang Mommy mo-"
Mabilis akong naglakad palabas at agad na sumakay sa kotse ko. I fired the engine immediately. I stopped to eat on the nearest restaurant to the school.
I checked my phone and get blank. Tinitigan ko ang sunod sunod na missed calls at text ni Trey.
"Ma'am? Ayos lang po ba kayo?" Tanong sakin ng waiter habang nilalagay ang order ko sa mesa.
Nilingon ko siya at tumango.
"Umiiyak po kayo." Nag aalala niyang saad.
I closed my eyes and wipe the tears in my cheeks.
"I'm okay."
"Sige po."
Nagdadalawang isip siyang iwan ako pero wala siyang nagawa. I eat silently until I heard a familiar voice.
"Pwedeng maki upo?"
I look up to see Luke. Hindi na ako nakapagsalita dahil umupo na siya sa harap ko.
"Bakit ka mag isa? Where's Trey?"
I try to cover up and smile. After all, naging malapit naman ako sa kanya dati. I should be casual starting now.
"Nalate ako ng gising. Ngayon pa lang ako papasok." I said.
Hindi nagtagal ay dumating din ang order nya. We just keep the silence between us, at least it's comfortable.
"Why do you keep on looking? Nag sisisi ka na bang hindi ako ang pinili mo?" Tanong niya sakin habang natatawa tawa.
Kung sya lang ang pinili ko hindi ganito ka komplikado ang lahat. Hindi ako masasaktan at iiyak. It may never be this cruel. If only I choose to be with him. Bakit nga ba hindi nalang ikaw Luke?
