Chapter 20. Ako naman
Pinahid ko ang lumandas na luha sa mata ko. This is the last thing I would want to experience, but damn fate who loves playing with me. I hate it when I feel so stupid of choices. I don't want to regret anything or any decisions that I made. I just can't help but to feel so damned.
Nagpakawala ako ng buntong hininga at inayos ang sarili ko. Two can play the game.
Lumabas ako ng kotse at nagsimulang tahakin ang direksyon papunta sa room ko. Napatawa ako sa sarili ko noong mapatingin sa langit. Nakikiayon pa saakin ang panahon. Madilim at parang uulan.
Asha and Luke won the title as I have heard. Pagkaalis nila kahapon ay umalis na agad ako sa school at umuwi. Waiting and wishing that I will find my superhero at home. Noon ko lang lubusang napagtanto kung gaano hindi ako mabubuhay ng matagal nang wala ang kapatid ko. But I guess my superhero is busy saving others and the only thing that had left me is to save myself.
For the nth time, I save myself.
Diretso lang ang lakad ko habang nakatingin ang lahat sa bawat pagkilos ko. Umaatras o umiiwas sila para bigyan ako ng daanan. My expression stay still. Cold and bold.
"She's not the Queen!"
"Nakakatakot talaga siya."
"Kahit wala siyang ginagawa kinikilabutan ako."
"Ayoko ng masyadong matapang na babae."
"I don't hate her. I just hate the fact that she breathes and live."
Parang isang mahiwagang daliri ang kumulbit sa napakanipis na pasensya ko ngayon. The walls I've built to stop myself and to still honor their existence broke. Say everything. Throw me your hate words. But never dared to say I don't deserve to live. You fucking never know what I've gone through. Fucking not.
Huminto ako sa paglalakad at sa isang iglap ay parang may dumaang angel sa bigla nilang pagtahimik. Hinawi ko ang iilang buhok na lumalandas sa mukha ko.
Tumalikod ako at inikot ang mata ko sa paligid. Maraming umatras at nagmadaling umalis. Ang iba naman ay parang napako sa lupa. My eyes darted on the girls near me. Alam kong sa kanila nanggaling ang ingay na yon. I know because I can sense the fear. I can see the regret on their eyes.
You should never let me hear anything against me unless you really wanna see my demon.
Humakbang ako papalapit sa kanila. They are four. Yung dalawa ay umatras pero ang dalawang nasa gitna ay kahit bakas ang takot sa kanila ay nanatili.
"Who dared to say I should have never exist?" Malamig ang tonong lumabas sa bibig ko.
"H-hindi yo-yon ang sin-sinabi n-nam-in." Saad ng babaeng nasa gitna.
"Really? What did you say then?"
"Ang sa-sabi ko—"
Nagdilim ang paningin ko at hinablot ko ang panga niya. So this girl dared. Mahigpit na pinisil ko ang panga niya. Pinanood kong lumandas ang mga luha galing sa mata niya.
"I want you to repeat what you have said awhile ago." Madiin kong saad at marahas na binitawan ang panga niya. Napapaling ang ulo niya at naalis sa posisyon niya dahil sa ginawa ko pero sa takot ay bumalik siya sa posisyon niya sa harap ko.
Umiling siya at tinakpan ang mukha niya gamit ang mga kamay niya habang humahagulgol. Ang iba naman niyang kaibigan ay hinahaplos siya. I glared at them kaya lumayo sila.
