Chapter 17. Breathe
Isang linggo ang lumipas na halos magtago ako tuwing nakikita ko ang dalawa. Hindi ko pa din maiayos ang utak ko dahil sa biglaan nilang pagsasalita ng ganoon. Do you know how world altering is that? Sa isang araw lang, nawasak nila agad ang mundo ko. Wow! As in wow! Please note the sarcasm, anyway.
Everything seems so impossible. Parang kahapon lang wala pa sila sa buhay ko. I can't believe that it changed for a short period of time. Worst, it got really the worst change.
"Hello."
Napalingon ako dahil may biglang nagsalita sa tabi ko. Kumunot ang noo ko. I didn't know he's here. Ni hindi ko nga siya naramdamang umupo sa tabi ko eh.
"Nakita kasi kitang pumasok kaya sinundan na kita."
Ngumiti siya saakin at pinagmasdan ang paligid katulad ng ginagawa ko. As usual, bukod sa library, itong lugar na ito ang hindi ko pagsasawaan. Ang indoor garden.
"Ang ganda dito. Ngayon lang ako nakapasok dito, alam mo ba?" He asked me while smiling. Hindi ako sumagot. I just keep listening to his words. Hindi ako makahanap ng salitang sasabihin ko at the same time, naguguluhan ako kung bakit siya nandito.
"Bakit ayaw mong magsalita?" He ask.
Tinaasan ko siya ng kilay at umismid.
"Ano namang sasabihin ko?" I sarcastically ask.
He laugh and I give him a stern look. Bakit ba ako nakikipag usap sa lalaking to in the first place?
"Everything..." He said after he laugh. Kumunot ang noo ko dahil parang may kasunod pa siyang sasabihin.
"changed." Then he smiled sadly while looking at the surrounding and avoid meeting with my eyes.
I held my breathe for a while but I immediately notice what I am doing and try to relax myself.
"Celestine, may favor ako sayo."
I scowled. Hanggang dito ba naman? Kailan ba ako titigilan ng pabor na yan? Ano bang kala nila saakin? Mabait? Kayang ibigay ang lahat? Nagpapatawa ba sila? Fuck that.
"Hindi ako Diyos para pagbigyan lahat ng hinihiling nyo." Saad ko habang ang nagsusumigaw sa lamig ang boses ko.
He chuckled.
"Hindi lang pala ako ang humingi ng pabor sayo kung ganon?"
I stiffen. Fuck.
He smiled at me.
"Wag kang mag alala, sobrang simple lang naman ng pabor na hihingin ko."
"Tinatakot mo ako sa simple mo, Brave." I said at muli naman siyang tumawa.
Binalot kami ng mahabang katahimikan. A big and serene silence that can only be destroy by one small sound. How ironic.
"How does it feels?" Tanong niya.
Kumunot ang noo ko at bumuntong hininga. I rolled my eyes, trying to hide something in me.
"Anong klase tanong yan?" I asked using my bitchy tone.
"Klase ng tanong na kinakailangan ng sagot." He faced me and I am shocked to see how serious he is. Natulala ako sa ekspresyong pinakita niya saakin. A certain sharp thing stab my heart and something hard slap my face.
"Baguhin mo nga yang mukha mo!" Natatawa kong saway sa kanya pero hindi pa din nagbabago ang mukha niya. Err. Creepy din pala minsan itong lalaking to.
