Een zomer die alles veranderde

127

Mehdi hief haar op en bracht haar naar haar kamer. Na 2 minuten kwam hij terug. "Zo, die is KO voor de rest van de nacht" zei hij lachend. Ik staarde nog altijd naar de grond. "Jij hoeft niet meer te trainen, je kan het al" zei hij. Ik begon te lachen. "Ik wist niet dat jij zo goed kon vechten?" "Ik ook niet" "Hmmm, die heeft er morgen nog last van denk ik" "Dat denk ik ook" "Als ze zich nog kan herinneren wat er is gebeurd natuurlijk" "Nou niet overdrijven" "Niet overdrijven? Het was alsof je los ging op een boksbal" "Ik weet echt niet vanwaar dat kwam" "Frustratie van een lange tijd misschien?" "Ik mis Younes echt heel hard" zei ik opeens. "Younes je vriend?" Ik knikte. Ik miste echt alles aan hem. Zijn lach, zijn grapjes, zijn jaloezie, zijn bezorgdheid, zijn liefde, zelf zijn lippen miste ik. "Hij moet wel heel speciaal voor je zijn he" "Ja pffft" Hij kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. "Je gaat hem binnenkort wel zien" zei hij. "Ik hoop gewoon niet dat hij boos gaat worden" zei ik. "Boos waarvoor?" "Omdat ik plots niks meer laat horen" "Kan jij niks aandoen he" "Nee inderdaad, maar toch" "Kom hier" zei hij en trok me in een knuffel. Geen idee waarom hij me een knuffel gaf, maar het deed me goed. Het voelde aan als in Younes zijn gespierde armen. Ik knuffelde hem terug en zo zijn we voor eventjes gebleven. "Mehdi ik ga gaan slapen" zei ik. "Ja ga maar, slaapwel en tot morgen" zei hij. Ik knipoogde en verliet zijn kamer.

De volgende morgen werd ik wakker met hoofdpijn. Ik had geen zin om naar beneden te gaan of om sociaal te doen. Ik keek naar buiten. Het was slecht weer en het regende. Precies hoe ik me voelde. Ik keek gewoon nadenkend naar buiten, tot er op de deur werd geklopt. "Ja" zei ik. De deur ging open en Anouar stond bij de deuropening. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en ging rechtop zitten. "He, ik ga met papa en de anderen weg, je ontbijt ligt op tafel" zei hij. "Dankje" zei ik. Hij knipoogde en ging weer weg. Awww wat lief dat ze ontbijt voor me hebben gelaten. Tegen mijn zin stond ik op en liep naar de badkamer. Ik nam een douche en ging daarna naar beneden. Ik ontbeet en ging erna naar de fitnesszaal. Ik begon met kleine opwarmingsoefeningen en ging daarna helemaal los op die boksbal. Ik stelde me voor dat het Salma of Siham was.

"Wow wow" hoorde ik iemand achter me zeggen. Via de spiegel zag ik Younes die naar binnen kwam. Buitenadem glimlachte ik. "Iedere dag overtuig je me meer en meer dat je geen training meer nodig hebt" Ik begon te lachen en ging verder. Hij stond me gewoon de hele tijd aan te kijken en dat liet me ongemakkelijk voelen. "Stop met kijken" zei ik terwijl ik een slok van mijn water nam. "Ik kijk naar je techniek" zei hij. Ik negeerde hem en ging verder. "Je hebt echt een goeie techniek" zei hij terwijl hij rond me heen stapte. "Kom eens bij mij" zei hij. Ik keek hem vreemd aan. "Kom gewoon" Ik ging naar hem toe en hij gaf me een harde duw waardoor ik 2 meter naar achteren vloog. "WAT DOE JIJ?!" riep ik. "Nu moet je je reflex gebruiken" zei hij. Ik stond weer op en ging naar hem toe. Hij deed net hetzelfde, alleen deze keer ontweek ik het. Hij lachte. "Goed, doe alsof ik je vijand ben" zei hij.

Boemm ik viel weer hard op de grond. "Als je wat harder had geschopt zou je mij op de grond kunnen krijgen" zei hij terwijl hij mij hielp opstaan. Ik gaf hem meteen een vuist in zijn buik en gaf hem nog een schop waardoor hij naar achter vloog en op de grond viel. "Ha nu heb ik je op de grond gekregen" zei ik trots. "Mohim genoeg voor vandaag" zei ik en draaide me om, om de zaal te verlaten, maar hij stond op en hield me langs achteren vast aan mijn nek, waardoor ik moeilijk kon ademen. "Laat nooit je vijand liggen, zonder dat je met zekerheid weet of ze nog kunnen opstaan" fluisterde hij in mijn oor. Ik gaf hem een rake schop in zijn middelste waardoor hij achterover viel van de pijn. "Nu ben ik wel zeker dat je niet meer gaat opstaan" zei ik knipogend en met een smerige lachje. Hij kreunde van de pijn en hield zijn middelste vast. Ik keek hem even ongevoelig aan en ging daarna naast hem zitten. "Sorry haha, daag me gewoon niet uit" Hij kon zelf niet praten door de pijn. "Ik laat je wel effe bekomen" zei ik.

Ik veegde de zweet van mijn voorhoofd weg met een handdoek terwijl ik naar de woonkamer ging. Ik zag Salma daar doodleuk zitten terwijl ze haar nagels vijlde. Ik stond opeens stil en keek naar de blauwe plekken bij haar wang en oog en wat schrammetjes onder haar lip. Toen ze me opmerkte keek ze me hatend aan. "Heb ik dit allemaal te danken aan jou?" vroeg ze. "Moest je nu eens je bek gehouden hebben gister, dan zou dit niet gebeurd zijn" "En waarom zou ik mijn bek moeten houden voor jou?" "Oh voor mij hoeft het niet hoor, maar voor jou veiligheid wel" zei ik en fake te lachen. "Oh dus je voelt je nu stoer omdat je me hebt geslaan?" "Laten we eerlijk zijn, vind jij het niet stoer dan?" "Ik vind het laf" "Oww en dat je gister Mehdi deed denken aan zijn verleden vond je niet laf?" Ze stond op en kwam naar me toe. "Wat er tussen mij en Mehdi is gebeurd, zijn jou zaken niet!" "Als het niet mijn zaken zijn, kom er dan ook niet over praten naast mij" "Kan ik er wat aandoen dat jij weet ik veel wat deed met hem in zijn kamer?" "Kijk of je praat deftig, of wollah ik vloer je weer en deze keer is Mehdi er niet om me tegen te houden" Ze kwam heel dichtbij staan, ik voelde haar adem tegen mijn gezicht. "Denk maar niet dat ik bang van je ben" zei ze en gaf me een duw. Bijna wou ik op haar springen, maar Mehdi kwam net op tijd. "Wat is er nu weer?" vroeg hij. "Ze wou me aanvallen" zei ze en begon te huilen. "IK WAT?" herhaalde ik. "Ja jij! Jij wou me slaan!" Ik keek haar aan en zonder iets te zeggen liep ik naar boven. Wat voor leugenaar is zij, jullie zijn er toch mee eens dat zij mij eerst heeft 'aangevallen'?