Een zomer die alles veranderde

117

Ik hoorde Abdel naar beneden stormen. Weyema deze dier. Ik deed gewoon verder met me schoolwerk, ik was bijna klaar. Opeens hoorde ik me ma me roepen. Ik liep naar beneden en zag dat er allemaal plastiek zakken op tafel lagen. "Zeed kom eten" zei ze en haalde pitta's uit de zak. "Ilyas kom je ook?" Vroeg ze. "Uh ja oke" zei hij verlegen. We gingen met ze allen aan tafel zitten en begonnen te eten. Me ma en Abdel kletsten de hele tijd en ik en Ilyas keken elkaar awkward aan.

Na het eten, ruimden we alles op. Ilyas kwam mee helpen. "Oh hoeft niet hoor" zei me ma. "ABDEL EH EZEL MOET JE VRIEND OPRUIMEN OF JIJ?" riep ze. Ik begon te lachen en stak alles in de vuilbak. "Ja mama sorry" hoorden we vanuit de woonkamer. "Echt een klein kind hij he" zei ik. "Zegt dat wel" zei Ilyas en we begonnen te lachen.

Ik ging naar de woonkamer waar Abdel en Ilyas op de playstation zaten te spelen. Hoofdschuddend liep ik naar boven. Ik zette wat muziek op en begon te dansen,opruimen etc...

Ik trok me pyjama aan en ging op me bed liggen. Ik kreeg opeens een berichtje van een onbekend nummer. "He schat" stond er. Wie the fuck is dit. "Wie ben jij?" "Jou lieverd" Tazzz Ibrahim 😒. Ik blokte meteen zijn nummer. Als hij gaat blijven stalken, dan stuur ik Younes op hem af. Klaar.

Vrijdag :

School was gedaan en ik zat in de bus samen met Fatiha en Ikram. We spraken over ditjes en datjes toen ik opeens Ibrahim zag instappen. Ik verstopte me, maar hij had me allang gezien. Hij kwam voor ons zitten en ik deed teken naar de meisjes dat ze stil moest zijn.

Eenmaal ik moest afstappen, nam ik afscheid van de meisjes en stapte af. Wat ik niet door had was dat Ibrahim ook was afgestapt. Hij hield me tegen en ik keek hem effe aan van 'the fuck?' "Ik wil gewoon even met je praten" zei hij. "Nee" "Waarom niet?" "Ik zei al dat ik je niks te zeggen heb" "Maar ik jou wel" Ik probeerde door te lopen, maar hij hield me tegen. "Aub 1 gesprek" zei hij. "Val je me daarna niet meer lastig?" Hij schudde zijn hoofd.

We liepen naar een bankje die zich niet ver van ons bevond. We gingen tegelijk zitten. "Snel" zei ik. "Leyla wollah ik kan je niet uit me hoofd zetten" zei hij. "Oke dus?" "Het spijt me voor wat ik je heb aangedaan" "Spijt komt altijd te laat he" "Wollah ik ga nooit een meisje zoals jou vinden" Ik zweeg. "Ik weet niet wat er in me opkwam om met dat meisje te gaan" "Ik snap niet waarom je nu je excuses komt aanbieden terwijl het al een jaar geleden is dat we iets hadden en trouwens je weet dat ik een vriend heb dus wat probeer je nu?" "Ik kan je niet uit me hoofd krijgen!! Ik hou van je, ik ben echt een diamant kwijtgeraakt" zei hij terwijl hij mn hand vasthield. Ik trok me hand weg en stond op. "Ik denk dat je nu hebt gezegd wat je wou zeggen. Ik heb je niks meer te zeggen alleen dat je me nu moet laten" Hij stond ook op en kwam heel dicht bij me staan, ik kon zijn adem tegen mijn wangen voelen. Ik keek weg en nam een stap naar achter. Hij kwam dichterbij en trok me ook dichterbij. "Ben je vergeten hoe ik vroeger mijn lippen tegen de jouwe drukte? Of hoe we stiekem na school afspraken? Hoe ik je mooie lange haren streelde en hoe..." "Stop!" Zei ik zacht. "Nee ik wil dat je je herinnerd wat voor mooie tijden we hadden!" "Ja je zegt het zelf, HADDEN!" zei ik. "Ibrahim kijk of je gaat weg en valt me niet meer lastig of ik z..." Hij kuste me zomaar terwijl ik aan het  praten was. De eerste seconden was ik helemaal in shok dat ik niks kon doen, maar al gauw duwde ik hem weg. Ik keek hem vies aan, maar wou me woorden niet vuil maken. Boos liep ik weg en liet hem daarachter. Wat voor domme ezel ben ik ook, zomaar geef ik hem nog een kans tazzz. Als Younes dit te weten komt, vermoord hij mij en hem pfff.

Ik liep naar huis. Me ma was al thuis samen met Abdel en Anouar, ze zaten op de bank. "Zijn jullie er al?" vroeg ik terwijl ik mijn jas ging ophangen. "Dat zie je toch eh mongool" zei Abdel. "Jij houd je mond" Ik gaf een kus aan Anouar en me ma en ging naast Abdel zitten. "Wist je dat ik ook jou broer was" zei Abdel heel random. "Nee echt?" "Ja wollah" "Wow" zei ik. Me moeder begon te lachen. "Waarom geef je altijd zulke domme opmerkingen?" vroeg Anouar. "Ewa ze groet iedereen behalve mij?" "Ouh wil je een kusje?" zei ik en besprong hem. "Tazz ok is genoeg" "Jij vroeg er toch om" En al gauw leidde het naar een gevecht tot me vader kwam. "A3oudoubillah, 2 minuten thuis" zei hij zuchtend. "Wollah papa zij begon!" zei Abdel die op me lag. Me vader schudde met zijn hoofd en ging aan tafel zitten. "Sta sta op, ik heb honger!" zei ik.

We hadden gegeten en me ma ruimde de tafel op. Ik bleef eventjes zitten zodat het eten naar beneden gleed. Ik zat echt vol. Effe kreeg ik een flashback van daarnet. Hoe dom kon ik zijn om Ibrahim een kans te geven. Shit man als Younes hier maar niet achter komt.