The Next Generation/Scorose- Chasing Mirages

*to, co wyznajemy*

Próbuję się podnieść, ale nie wiem jak się podeprzeć. Poddaję się.

-Hagrid mi powiedział, że się kłócisz z ojcem. Że przychodzisz do starego gajowego  porozmawiać o magicznych stworzeniach. Że...coś nie gra.

Milczy.

-Bądź ze mną szczery.

Mierzy mnie wzrokiem. Opiera ręce na mojej kołdrze i nachyla się w moja stronę.

Jego szept to niemal zwykła rozmowa.

-A kiedy ty byłeś ze mną szczery?

W jego ręku pojawia się pusty flakonik.

Musiałem gdzieś go zostawić.

-Al, pozwól mi...

-Wszyscy wymagają ode mnie szczerości. Podczas, gdy nie jestem jedynym, który serwuje kłamstwa. Co właściwie robiłeś u Hagrida?

Nie odzywam się. Wiem, że przejdzie do sedna. Musi. Musi w końcu zwierzyć się komuś ze swoich sekretów. A może tylko mi.

-Mój ojciec twierdzi, że stałem się niedostępny. Powiedzmy, że przestałem pisać do niego listy...

-Nie napisałeś do niego od początku roku.-domyślam się

Kręci głową.

-Nie szło mi najlepiej w szkole. Oczywiście, wasza pomoc mnie ocaliła, ale...Straciłem motywację nawet do Quiddicha po tym jak doznałeś kontuzji i przegraliśmy mecz. Jedyne co mnie interesuje to...

-Fantastyczne zwierzęta.

Przeklina. Napewno się rumieni.

-Hagrid to straszna gaduła.

-Co dokładnie jest w nich takiego pasjonującego?

Kręci głową.

-Łatwiej je zrozumieć niż ludzi.

Wstaje, nie czekając na odpowiedz. Sięgam po jego nadgarstek, ale nie mam refleksu. Jest już za daleko. Wchodzi w cień. Wchodzi w mrok.

-Rzuć te pastylki. Jak będziesz gotów na rozmowę będę czekał.

Wchodzi pod swoją kołdrę i okręca się do ściany.

Wpatruję się w sufit i nie wiem, czego tam szukam. Jesteśmy w zimnych lochach, a nie w Pokoju Wspólnym Ravenclawu. Nie odnajdę tu gwiazd, ani swoich konstelacji.

Jestem gwiazdą, która spada z nieba.

/Tylko meteorem/

Zostawiam po sobie świecący ślad.

Jestem zawieszony w powietrzu.

/Nie na długo/

Jak mocno świecę?

Wystarczy blasku, by przełamać mrok?