I should be expecting the worst. Pero bakit ganon? Parehas pa din ang impact nasasaktan pa din ako. Tahimik ang buong lugar. Because its already 12:30am what would I expect? Hindi din ganon kadilim dito.
Alam ko safe naman ako dito dahil nasa loob lang ako ng subdivision. Hikbi lang ng iyak ko ang naririnig ko dito. Hanggang sa may humawak sa balikat ko.
Lumingon ako. Pero hindi siya ang nakita ko. Its him.
“Albie?”
“Why are you crying again?”
“Nothing. Anyway why are you here? Its late” I said habang pinupunasan ang luha ko.
“Nahulog mo kasi ‘to sa kotse ko.” Then inabot nya sakin yung kwintas.
“Thanks” Tapos kinuha ko yun. At umupo siya sa kabilang swing.
“Alam mo mas bagay sayo ang nakangiti” Sabi niya habang nakatingin sa malayo.
“Talaga? Sana nga eh.” Sagot ko.
“Bakit hindi mo ipractice yun?”
“Ang ngumiti?”
“Ang sumayaw” Binatukan ko siya. Siraulo talaga ang tao ‘to. Napatawa nanaman nya ako. Mukha tuloy ako baliw. Alam ko namumugto na yung mata ko pero eto tumatawa ako.
“See mas bagay” He said habang nakangiti nakatingin sakin.
“Whatever” Sagot ko na lang.
“You know I just realized something.”
“What?”
“I think we met for a reason. Either you’re a blessing or a lesson” He said seriously.
“It is better if I’m a blessing I think?” I said sarcasticly then we laugh. And yes I’m laughing again because of him.
“Hindi mo ba ako tatanungin kung pano ko nalaman nandito ka?”
“Oo nga pala pano mo pala nalaman?”
“I saw you walking palabas ng gate nyo. Sa sobrang busy mo sa pag iyak hindi mo ata napansin sinusundan kita.”Nagulat ako sa sinabi. Ganon ba talaga impact ng pag iyak sakin? Wala na ako maramdaman sa paligid ko.
YOU ARE READING
Hasty Decision (Completed)
FanfictionMagagawa mo pa kaya mapatawad ang tao pinakamamahal mo kung malaman mo pinagpalit ka nya sa iba? Magagawa mo ba patawarin ang taong pinakamamahal mo kung malaman mo ang matagal nyo ng pangarap ay nabuo na pala nya ng wala ka? Magagawa mo pa din ba...
Chapter 14
Start from the beginning
