In love with a player

Hoofdstuk 8

Ik realiseer me dan, dat ik eigenlijk nog naar huis moet en mama maakt zich vast zorgen. Het enige rare is, dat ze me nog niet eens een sms heeft gestuurd en bellen trouwens ook niet. Ik stuur toch nog even een sms om te vragen of alles oké is. 'Hee, alles oké mam? XX' 

'Uhh, i-ik moet nog naar ehh h-huis.' zeg ik al stotterend. Ik heb geen idee waarom dat ook zo moeilijk was om normaal te praten, stotteren doe ik normaal nooit. 'Oké, wel jammer, maar ik begrijp je wel. Je wil naar huis om weg te zijn van mij..' Jeesz, ik wil naar huis om mijn moeder te zien, niet omdat ik van hem weg wil. 'Eh nee, ik wil gewoon naar mijn moeder, ik kan hier toch niet eeuwig blijven?' Ik probeer wat rustig te blijven, maar ik erger me eraan als jongens dit meteen gaan denken. 

Hij knikt en loopt naar de gang om mijn jas te pakken. Ik kan me zelf niet eens herinneren dat mijn jas in de gang lag. Ja, ik ben nogal vergeetachtig. Dat hoort bij mij. Ik vergeet alles, behalve echte belangrijke dingen. 

Even later komt hij terug met mijn jas en ik trek hem aan, omdat het dus nogal koud is buiten. Hij ziet er niet echt blij uit, maar eigenlijk zou ik stiekem nog langer willen blijven. Het is hier best leuk. Voor ik me toch bedenk, loop ik naar buiten om naar huis te gaan. 

Ik loop mijn straat in en zie een politiewagen voor mijn huis staan... Wat is er aan de hand? denk ik in mezelf. Ik besluit niet aan erge dingen te denken en gewoon door te lopen. 

'Hallo, bent u de dochter van..?' Ik laat de politieagent niet uitspreken en knik met mijn hoofd. 'Ja, dat ben ik! Mag ik weten wat er aan de hand is?' schreeuw ik tegen de politieagent. Hij kijkt me met grote ogen aan en legt een hand op mijn schouder. 'Rustig! We leggen het zo uit. Kom even mee in de auto.' 

Ik doe wat de agent zegt, want wat kan ik anders doen? denk ik in mezelf. 'Goed! Je ouders zijn gescheiden, ik neem aan dat je dat al weet.' Wat is dat voor een vraag, het zou raar zijn als ik alleen bij mijn moeder zou wonen en op mijn leeftijd niet zou weten dat mijn ouders niet gescheiden zijn, maar oké. Waar maak ik me zelf druk over? Kan hij nu gewoon zeggen wat er is... 

'Ja, dat weet ik.' antwoord ik fel. Hij opent zijn boek en pakt een balpen, waarschijnlijk om alles te noteren wat ik zeg. 'Blijkbaar heeft hij weer contact met je moeder opgenomen, hij stond plots voor haar deur. Ze wou niks meer met hem te maken hebben? Is dat juist?' 

'Ja, dat klopt. Sinds ze gescheiden zijn, heeft ze alles achter haar gelaten.'                                          'Je vader wou het goedmaken, maar je moeder weigerde. Hij heeft haar geslagen en ze is nu even bewusteloos. We doen alles wat we kunnen, echt waar. Nu moeten we even afwachten en momenteel is de politie je vader aan het zoeken.' 

'Is hij gevlucht?' Ik moet al deze informatie verwerken, dus hij wou het goedmaken, maar mama wou niet. Hij heeft haar geslagen tot ze bewusteloos was en dan is hij nog eens gevlucht?!  Mijn moeder is bij hem weggegaan omdat ze het niet meer kon. (Dit staat ook in het begin van mijn verhaal) 'Ja, we hebben ook alle luchthavens ingelicht en daar zijn ze momenteel bezig met de camerabeelden. Is er iemand waar je nu bij terecht kan? Je zal een paar dagen alleen of bij een vriendin moeten logeren.'

Een traan rolt over mijn wang. Mijn moeder heeft niks misdaan, verdomme. Ik wou vragen of ik haar zou kunnen zien, maar aangezien ze bewusteloos is, zal dat niet veel helpen. En meestal mag het niet, ookal ben je een dochter of echtgenoot. Ik zou haar graag in mijn armen nemen en zeggen dat alles goed komt. Haar hand stevig vasthouden en die nooit meer loslaten. Haar helpen met koken en samen tv kijken. Samen lachen, samen naar de stad gaan, samen het huis schoonmaken.. Nu kan dat even niet. 'Trouwens nog één vraag. Had je de laatste tijd iets vreemd gemerkt aan je moeder? Dat ze anders deed of gewoon afwezig was?' vraagt hij tot slot. 'Eh nee, ze deed gewoon zoals anders en toen ze me gisteren bracht naar een vriend was ze nog helemaal in orde. Ik heb echt geen vreemde dingen opgemerkt, ze deed zoals gewoonlijk.' 

'Zo dit was het verhoor, vat het niet op als een verdenking van iets, maar we moeten gewoon jou verhaal horen en alle informatie die we krijgen goed bijhouden.' Hij kijkt even naar me en stopt zijn boek dan weer weg. 'Je mag gaan hoor.' zegt hij al lachend, waarschijnlijk omdat ik nog steeds zit op de stoel en nog steeds geen vinger heb bewogen. 

Ik wandel naar een grasveld, waar eigenlijk alleen bomen te zien zijn en natuurlijk ook gras. Ik ga zitten op het grasveld en de wind blaast mijn haren in alle mogelijke richtingen. Een druppel regen valt op het puntje van mijn neus en ik veeg het af met mijn mouw. Ik denk na over wat er zal gebeuren met mama. En morgen is het school, waar moet ik slapen vannacht? Op straat? Onder een boom? Help. 

---

Sorry, ik had het echt druk met school  (veel taken omdat het bijna examens zijn). Oké, ik heb het gelukkig wel overleefd :) Eindelijk weer een update!