"Wag mo siyang pansinin, don't buy na di ba may dinner tayo?" paalala ko sa kanya, Tumango siya sakin saka umupo sa tabi ko, I gave him space.

Pagkatapos kumain bumalik na si May ng dorm niya so me and Andrei made our way to the train station.

With a little space between us and our pinky fingers linked we didn't have to talk to feel each other's presence. We walked until we reached the train.

It's already past rush hour kaya wala na din halos tao sa station, nakaupo pa nga kami pagdating ng train mismo. When seated I gently placed my hand on his lap.

"Do you have to go back sa dorm agad?" I asked and raised my head to see his face.

"Hindi naman, why?" he looked puzzled by my question.

I didn't answer his question, "What time ka dapat sa dorm niyo?" lalong nakunot ang noo ni Andrei.

"10pm. May problema ba? May dadaanan ba tayo? Ayaw mo pang umuwi? What is it?" I felt a little guilty because he sounded worried, I assured him with a smile.

"I told you I'll treat you to dinner, right?" mukhang naalala niya ang sinabi ko kanina kaya tumahimik na lang.

Ramdam ko na may tampo pa rin siya sakin kaya I know mas kailangan kong bumawi. Unti unti akong naglean, my head is now resting on his shoulder. And seems like effective naman ang paglalambing ko, Andrei took my hand and played with it.

"Are you still upset?" with a very low voice I asked him.

Tumigil si Andrei sa paglalaro ng kamay ko sabay huminga ng malalim, I had to sit up straight to see his face. I shot him a very paawa face.


For few seconds he was on serious mode then it shifted, umakbay siya sakin almost hugging me.

"You know that I can never stay mad at you." he said that made me smile, so damn wide.

"Nakikita mo pa ba ko Ernestine?" biro niya, I stuck my tongue out in response.

"Pasalamat ka.."

"Ano?" tanong ko challenging him.

"Singkit ka. Ang cute cute na singkit." he continued, I smirked.

Few minutes bago dumating sa station kung saan kami bababa, hawak pa rin niya ang kamay ko at nakalean pa rin ako sa kanya.

"Ibang klase ka bumawi no?" tinignan ko siya, waiting for what he has to say.

"Wala akong palag eh, pero okay pala kapag ikaw may kasalanan. Ang sweet mo, kilig ako." patuloy niya, at hindi ko napigilan ng kumawala ang malakas na tawa mula sa bibig ko. Agad naman akong nahiya ng tinignan ako ng iilang tao sa loob ng train.

"Ang korni mo." mahinang sita ko sa kanya. Lumayo na din ako ng kaunti dahil approaching na ang train sa station namin.

Sumakay pa kami ng jeep papunta sa bahay, tapos tricycle. Sa loob ng tricycle kita kong wala pa rin siyang clue na sa bahay siya kakain.

"Saan tayo kakain? Malapit sa bahay niyo?" tanong niya. Hindi ko siya ginagot, instead nagpara ako sa tricycle sa harap ng gate namin mismo.

"We're eating here. Hindi malapit, sa bahay namin mismo." I told him to answer his question a while ago.

Andrei was left with his mouth hanging, tinulak ko ang gate para mabuksan. Papasok na sana ako but he is still standing still.

"Huy! Tara na, aren't you hungry?" I teased him, hindi pa rin siya gumalaw kaya kinuha ko ang kamay niya at hinatak siya papasok.

Captured by LoveWhere stories live. Discover now