Valeria

14.2

Ik gaf mijn moeder een knuffel. Mijn leven voelde echt als één grote cliché nu, maar dat maakte me niet uit want het was wel míjn grote cliché leven.

Venna en ik namen afscheid van mijn moeder en zwommen terug naar het paleis. Mijn dag was tot nu toe best goed geweest, tot ik mijn stiefmoeder, Luxia, tegenkwam.

Ik botste tegen haar op in gang die naar mijn kamer leidde. 'Moira! Ik heb je overal gezocht, waar hing je uit? Ach maakt ook niet uit, ik moet je wat vragen.' zei ze niet al te vrolijk. 'Wat is er?'
'Ik kan dit niet meer aan, zonder je vader regeren is als een meermin zijn die niet kan zwemmen. Ik kan het niet meer.' zei ze verdrietig. Ik zag hoe er tranen over haar gezicht begonnen te lopen. Ik zwom naar haar toe en gaf haar een knuffel. 'Je hoeft het niet meer te doen, ik zal het doen.' zei ik.

Ik weet niet wat me op dat moment bezielde, dat het een roekeloze actie was weet ik echter wel. Ik was 16, ik wist nog geen jaar van Valeria af en ik zou nu al koningin worden. Ik duwde mijn hoofd in mijn kussen, soms was ik ook zo onbezonnen en roekeloos. Het stond vast nu, na mijn vader's begrafenis zou ik koningin worden. De begrafenis, morgen. Overmorgen werd ik koningin. Mijn eerste gedachte was dat ik Ethan uit moest nodigen voor de kroning, hij kon immers onderwater ademen. Waarom ik daar nu net aan dacht? Geen idee.

's Ochtends vroeg glipte ik het paleis uit en zwom ik richting het strand. Ethan zou vandaag een bezoekje van mij krijgen. Ik liep het strand op en merkte dat dit niet nodig was geweest aangezien de welbekende gestalte van Ethan me op stond te wachten op het strand. 'Hey.' zei ik tegen hem, nogal emotieloos als je het mij vraagt. 'Hey.' antwoordde hij al net zo emotieloos.

'Wat is er?' vroeg ik hem. 'Xiqra, Xiqra wordt aangevallen. Er is een oorlog uitgebroken.' zei hij verdrietig. Ik liep naar hem toe en gaf hem een knuffel. 'Één dag vrede in Valeria en de volgende dag breekt er een oorlog uit in Xiqra, de wereld waar ik mijn eerste vrije dag besteed heb.'

Het voelde vreemd om nu alweer over oorlog te praten, ook al was het nog niet eens zo lang geleden dat ik zelf midden in een oorlog terecht was gekomen. 'Moira, je ziet er niet goed uit, is er iets?' vroeg Ethan bezorgd.

Mijn hersens wilden eigenlijk beginnen met "en bedankt", maar ik liet het maar even gaan. Een traan stroomde over mijn wang toen ik me bedacht waarom ik er niet goed uitzag. 'Moira?' schudde Ethan me uit mijn gedachten. 'Ik eh... M-mijn vader is v-vermoord.' zei ik terwijl ik in huilen uitbarste. Ik voelde hoe Ethan me nog meer begon te knuffelen. 'Het spijt me om dat te horen, ik ben er voor je als je me nodig hebt.'

'Het is niet het enige, ik moet koningin worden de dag na zijn begrafenis.' zei ik na een poosje toen ik alweer wat gekalmeerd was. 'K-koningin?' stamelde Ethan. 'Is dat niet een beetje snel?'
'Ja, het is snel maar het kon niet anders. Ik zou graag willen dat je erbij bent zodat je me kunt steunen. Zou je willen komen?' vroeg ik hem. Ik weet dat hij waarschijnlijk harder nodig was in Xiqra en dat ik eigenlijk heel egoïstisch was om zoiets te vragen, maar toch zei hij ja. Ik keek hem gelukkig aan met mijn betraande gezicht en sleurde hem toen mee de zee in.

Doordat Ethan dit niet verwacht had trok hij een heel raar gezicht. Ik moest lachen en daar was ik hem dankbaar voor.

Eenmaal in het water werd ik weer een meermin, Ethan echter geen meerman maar dat maakte niet uit want hij kon toch ademen. Ik liey zijn hand echter niet los omdat ik veel harder kon zwemmen en hem zo kon meesleuren.

Ik sleurde hem helemaal mee tot aan Valerion en liet hem toen zelf zwemmen. 'Aanschouw... Valerion!' zei ik alsof ik een beroemdheid aan het aankondigen was. 'Wow.' bracht Ethan uit, ik nam het hem niet kwalijk. Ik zwom door de straten met Ethan tot we uiteindelijk bij het paleis aankwamen. De Valerianen hadden Ethan raar aangekeken, maar toen ze mij herkenden vonden ze het niet erg meer. Gelukkig.

Ik zwom naar een van de bewakers en vertelde hen dat Ethan bij mij hoorde, we werden meteen binnen gelaten. Ethan keek zijn ogen nu nog meer uit, ik nam het hem ook ditmaal niet kwalijk. 'Ethan, ik zou je graag voor willen stellen aan mijn vriendinnen en mijn stiefmoeder.' zei ik. Ik zwom naar de gang waar de kamers van mijn vriendinnen waren en klopte op elke deur. Een paar minuten later stonden al mijn vriendinnen voor me. 'Ethan, dit zijn Viana, Vaella, Venna en Nym. Viana, Vaella, Venna en Nym, dit is Ethan.' stelde ik ze aan elkaar voor. Ethan begroette ze en we zwommen verder naar mijn Luxia's kamer, de koninginnensuite. De kamer die spoedig van mij zou zijn, iets wat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde. Ik klopte op de deur maar Luxia was er niet. 'We komen nog wel terug als ze er wel is.' zei ik.

Ik wees Ethan een kamer aan waar hij kon slapen. Hij keek me vreemd aan. 'Als je morgen bij de begrafenis aanwezig wilt zijn en overmorgen bij de kroning is het wel handig als je hier kunt slapen toch?' vroeg ik hem. Hij knikte.

Nadat de dag verstreken was en we hadden gegeten, zonder Luxia, waren we allemaal naar bed gegaan, wachtend de dag van de begrafenis.