Valeria

2.2

Oké ik ben dus toch een meermin! Een Watermeermin om precies te zijn, cool.

Ik zwem terug naar de kust en laat de meerminnen mijn staart zien, ze kijken me verbaasd maar tegelijk ook verwonderd aan. 'Ik ben ook een meermin en ik ben 16!' roep ik uit puur geluk naar de hemel.

Dit betekende dat ik niet meer alleen op het eiland hoefde te zitten maar dat ik mee kon naar het koninkrijk van de meerminnen. Vaarwel eenzaamheid.

De andere meerminnen kwamen nu ook het water in. Ze zwommen naar me toe en bekeken mijn nieuwe uiterlijk aandachtig. 'Ik denk dat je er klaar voor bent om mee te gaan naar Valeria, ons koninkrijk.' zei Venna vrolijk. 'Volg ons maar.'

De meerminnen doken onder en begonnen weg te zwemmen, ik deed hetzelfde. Alleen ik kwam niet zover met mijn nieuwe staart. De meerminnen merkten het blijkbaar want ze kwamen terug en pakten mijn armen.

Zo sleepten ze me mee naar hun koninkrijk. Onderwater was alles prachtig, ik kon niet geloven dat ik dit nog nooit gezien had. Misschien had ik dat wel, ik weet het niet.

In de verte doemde een stad op. Het was een mooie stad met huizen in alle kleuren van de regenboog. Aan de rand van de stad stond, tegen een rotspartij, een paleis. Het was gigantisch en bovenal erg mooi.

We zwommen een van de straten in, terwijl de meerminnen me mee hadden gesleurd hadden ze me leren zwemmen dus dan kon ik al een beetje. Het leek ons verstandiger om in de straten van deze stad zelf te zwemmen zodat ik niet te veel op zou vallen.

We zwommen richting het paleis en juist toen we daar aankwamen, kwam hun koning naar buiten. Hij begon zijn volk toe te spreken.

'Beste meerminnen en meermannen, ik heb helaas droevig nieuws te verkondigen.' Hij pauzeerde even. 'De Revillan hebben een nieuwe aanval uitgevoerd op ons koninkrijk, ze hebben een complete stad weggevaagd. We moeten opzoek gaan naar onze Varlir, we kunnen niet meer wachten.'

Het volk begon rumoerig te worden. Ik stond er maar een beetje bij, geen idee wat de ernst van de situatie was. Maar dat er een stad weg was begreep ik wel. Vreselijk.

Ik besloot maar even te wachten met vragen wie of wat de Revillan nou eigenlijk zijn. Vaella, Venna en Viana zien er immers erg aangedaan uit.

Als ze eenmaal bij zijn gekomen, zeggen ze nog steeds niets maar ze zwemmen wel weg. Ik volg ze. We komen bij een mooi, groot huis.

De meerminnen zwemmen naar binnen, ik dus ook. Ik kijk om me heen en zie dat het huis vanbinnen ook heel groot is. Het is vrij wit met schelpen en blauwe accenten. Maar wat verwacht je onderwater?

'Waar zijn we?' vraag ik ze. 'Ons huis.' zeggen ze tegelijk. Oké ze wonen dus in hetzelfde huis, gezellig. 'Het is erg groot.' zeg ik terwijl ik het benadruk door even om me heen te kijken. 'Dat komt omdat Venna eigenlijk Lady Venna is, ze is van adel en dus heeft ze een groot huis.' zegt Vaella.

'Die titel hoef je niet te gebruiken hoor, die wordt alleen gebruikt bij plechtigheden. Maar ja, dit is mijn huis. Vaella en Viana woonden op straat en omdat ik ze wel aardig vond heb ik ze in huis genomen.' Venna begint weer wat vrolijker te worden.
'Dat is super!' zeg ik alleen maar.

Zal ik het erop wagen? Zal ik vragen wie of wat de Revillan zijn? Ik besluit het erop te wagen. 'Wie of wat is nou eigenlijk de Revillan?'

Ze kijken me aan alsof ze zojuist een spook gezien hebben, voor Vaella zou dat trouwens niet raar zijn, die kan met haar psychische krachten geesten zien.

'Sinds je het nog niet weet lijkt het me dat we je dat moeten vertellen.' begint Vaella twijfelachtig.

'Revillan zijn wezens die alleen maar grijs zijn, wel verschillende tinten maar alleen grijs. Ze hebben een staart, net zoals wij, alleen het is een ander soort staart, er zitten geen schubben op, het is alleen huid. Bovenop hun staart zit geen half mens maar een monster. Ze hebben vlijmscherpe klauwen en tanden. Hun ogen zijn geel. Ze hebben ook krachten net als wij, maar zij hebben andere krachten. Het merendeel van hen bezit alleen Duistere Magie als kracht. Er zijn echter wel uitzonderingen die naast die kracht ook nog een element besturen.' zegt Viana moeizaam.

'O. Dat klinkt niet best.' Ik kijk bedenkelijk naar de grond. Wat als ik de Varlir was? Dan moest ik het opnemen tegen die monsters met mijn waterkrachten. Dat is waar ook! Ik heb waterkrachten maar ik weet niet hoe ik ze moet gebruiken. 'Eh.... Ik denk dat het wel handig is als ik mijn krachten dan onder controle heb zodat ik mezelf kan verdedigen mocht het nodig zijn.'

Ik kijk ze aan. Ik zie Viana en Vaella naar Venna kijken. Venna kijkt onschuldig naar mij. 'Basiskracht bezit ook een paar elementen van water, ik kan het je leren.' zegt ze nu vrolijker. 'Dat zou geweldig zijn!'

Ik verheug me er nu al op. Nog een ding dat ik zeker weet, krachten zijn niet normaal in de wereld waar ik vandaan kom.

Venna zwemt naar me toe. 'We kunnen oefenen in de tuin.' stelt ze voor. 'Is goed, laten we beginnen!' roep ik enthousiast terwijl ik Venna naar haar tuin volg.

Haar tuin is gigantisch. En met gigantisch bedoel ik gigantisch gigantisch, als dat al bestaat. Ik kon het einde van haar tuin niet eens zien.

'Wow je moet wel heel hooggeplaatst zijn met zo'n huis en tuin.' zeg ik verbaasd. 'Ja, ik ben de persoonlijke adviseur van de koning, en ik ben de gene die hem kalmeert als hij weer eens begint te bazelen over zijn verloren kind.'

Ze staart naar de tuin. 'Verloren kind?'
Ik kijk haar aan, nieuwsgierig over dat verloren kind. 'Ja, hij blijft maar zeggen dat hij een kind heeft maar dat zijn kind verdwenen is. Hij is vastbesloten om het te vinden maar er bestaat geen bewijs dat het kind echt bestaan heeft of nog steeds bestaat.'

Interessant.