Valeria

13.1

Ik rende richting de bosrand en al snel had ik een briefje gevonden. Er lag een steen op zodat het niet zou wegwaaien en Ethan had het heel strategisch op zijn slaapplek gelegd.

Ik legde de steen opzij en pakte het briefje op. Ik begon te lezen.

Lieve Moira,
Het spijt me om je zo te moeten achterlaten zonder het je persoonlijk te vertellen, ik ben geen meerman. Het schijnt dat ik maar de verkeerde wereld gezapt ben. Ik ben anders, ik ben een drakenridder. Mijn zus Loïs heeft me opgespoord en me toen meegenomen naar de wereld waar ik thuishoor. Het schijnt dat ze daar tussen werelden kunnen zappen alleen dat ik de verkeerde afslag nam, hier belandde en een deel van mijn geheugen kwijtraakte.

Ik heb echter wel iets nuttigs geleerd. De ketting die je altijd draagt bevat een grote kracht, hij waarschuwt je niet alleen als er gevaar op komst is, maar je kun er ook mee reizen tussen de werelden. Zo kun je mij ook op komen zoeken. Moira, terwijl ik dit schrijf mis ik je al, je bent de laatste tijd erg veel voor me gaan betekenen en ik hoop dat je mijn aanbod aanneemt en me komt opzoeken.

Ethan

Dit raakte me, hij was weg. Naar een andere wereld nota bene! En heen meerman maar wel een drakenridder? Hoe had dit kunnen gebeuren? Niet dat ik het erg raar vond dat drakenridders bestonden.

Het laatste deel van zijn brief kwam echter goed binnen. Ik betekende veel voor hem en hij miste me! Nou hij betekende veel voor mij en ik miste hem ook, ik moest mijn ketting maar eens uitproberen. Niet nu, het was immers al laat en donker en ik had een vermoeide dag achter de rug.

De volgende morgen werd ik al vroeg wakker. Tot mijn verbazing echter want ik was immers erg moe geweest gisteren. Ik rekte mezelf uit en kwam mijn bed uit. Ik moest Ethan maar eens een bezoekje gaan plegen.

Ik nam de gebruikelijke route en zo kwam het dat ik even later op het zachte zand van het strand liep. Wat had hij ook alweer gezegd? O ja, de ketting.

Ik reikte met mijn vingers naar de hanger en nam het uiteindelijk in mijn hele hand. Hoe ging ik hier een portaal uit tevoorschijn toveren?

Ik dacht na, maar kwam niet tot een oplossing. Wat zou Ethan doen? Ik raakte de steen weer aan en begon erover te wrijven. En ja hoor, niet veel later verscheen er een blauw portaal. Ik stapte richting het portaal, durfde ik dit? Ging ik hier echt doorheen? Voor Ethan. En toen stapte ik het portaal door. Net zoals bij mijn FRT ervaring, stond ik gelijk in de andere wereld.

Ik keek om me heen, deze wereld leek echt totaal niet op wat ik gewend was van Valeria. Er waren bossen, weilanden en bovenal veel natuur. Geen zee. Overal om mij heen liepen mensen heen en weer. Het was een stadje gemaakt van hout zodat het bij de natuur paste. Verderop zag ik echter ook stenen gebouwen, ze hadden een strategische ligging ten opzichte van het dorp.

Ik liep naar de eerstvolgende voorbijganger en vroeg hem naar Ethan. 'Weet u waar Ethan Qeaze woont?'
De vrouw zette grote ogen op. 'Maar natuurlijk weet ik dat! Iedereen weet dat! Hij woont daar.' zei ze terwijl ze naar de stenen gebouwen wees, daar moest ik dus heen.

Ik bedankte de vrouw en begon toen richting de gebouwen te lopen. Het verbaasde me dat de vrouw deed alsof ik gek was dat ik Ethan niet kende. Was hij een beroemdheid of zoiets?

Ik kwam aan bij de ijzeren, imposante poort van de stenen gebouwen. Er stond een wachter voor. 'Eh hallo? Kunt u mij binnenlaten, ik ben opzoek naar Ethan Qeaze.' zei ik. De man gunde mij geen blik waardig en dus besloot ik in te breken. Handig als je een meermin bent. Ik veranderde mezelf in een lieveheersbeestje (kapoentje XD). Het voelde raar om te vliegen aangezien ik dat nog nooit gedaan had met mijn Luchtkrachten. Het kostte me dan ook even voor ik opsteeg.

Aangezien de man me geen blik waardig had gekeurd had hij ook niet gemerkt dat ik voor zijn ogen in een lieveheersbeestje was veranderd en al helemaal niet dat ik over het hek vloog. Het hek was trouwens best hoog, zeker als je zo klein bent als ik toen was, maar ik kwam boven.

Ik besloot om een lieveheersbeestje te blijven voorlopig zodat niemand me op zou merken. Ik besloot echter ook om wat lager bij de grond te vliegen.

Ik vloog naar het midden van het plein en het eerste wat ik zag was een grote zwarte draak. Meteen gilde ik en verloor ik mijn controle waardoor ik op de grond viel. De draak zag er voor mij dan ook een stuk groter uit dan toen ik nog gewoon groot was. Ik zag mensen verbaasd om zich heen kijken, maar mij zagen ze niet.

Ik herstelde mezelf en deed alsof dit net zo normaal was als in een meermin veranderen, krachten hebben en een heleboel Revillan vermoorden. In feite was het dat ook, beiden abnormaal.

Ik besloot weer te gaan vliegen en vloog verder, Ethan kwam echter nog steeds niet in zicht. Ik kwam echter wel langs een groepje meiden die aan het roddelen waren, over Ethan. Ik landde op de schouder van een van hen en begon mee te luisteren. 'Ethan is zó knap.' zei een van hen, ik kon haar geen ongelijk geven. 'Ik vraag me af wie dat meisje is over wie hij al sinds hij terug is van dat zwembad over praat.' zei het meisje dat me de bitch van de groep leek. Ze zei het namelijk op zo'n toon. 'We moeten hem zo nog wel even opzoeken bij de jongenskamers.'

Bingo! Daar moest ik heen. Ik vloog van de schouder van het meisje af, ze zag het echter en begon als een gek naar me te meppen. 'Iemand haal de insectenspray!' riep ze. En inderdaad, er kwam iemand aan met insectenspray. Ik werd ondergespoten en begon te hoesten en te proesten. Het beste wat ik nu kon doen was veranderen in een mens of een ander dier. Ik veranderde mezelf in een merel en vloog weg. Ik zag hoe de meiden me verbaasd aanstaarden maar ik negeerde ze.