Valeria

10.2

Meteen nadat ik in slaap was gevallen kreeg ik een droom.

Ik zag Ethan zitten op het strand. Het vreemde was alleen dat hij niet alleen was. Ik was niet bij hem, een ander meisje wel. Meteen voelde ik een steek van jaloezie, tot ik eens goed naar het meisje keek. Ze had net zulk ravenzwart haar als Ethan, alleen haar ogen waren niet felgroen maar felpaars. Was dit meisje misschien Loïs, de zus van Ethan? Ze hadden het samen erg gezellig, net alsof ze elkaar al jaren kenden, wat dus ook zo kan zijn.

Ik werd wakker door een bons op mijn deur. Slaperig wreef ik in mijn ogen en zwom toen uit bed. Ik ging gelijk naar de deur. 'Goedemorgen.' gaapte ik naar de persoon die achter de deur stond, Viana. 'Goedemorgen, het is tijd voor je training, prinses Moira.'

Ik weet zeker dat ze dat laatste er met opzet bij zei omdat ik er niet uitzag als een prinses, mijn haar zat helemaal door de war. Ik knipte met mijn vingers en mijn haar zat weer goed, handig Vormmeermintrucje.

Ik moest dus trainen, daar had ik dus geen zin in maar als aanvoerder moest ik wel.

Ik zwom met Viana mee naar de trainingszaal. Ik leende een zwaard en we begonnen te trainen. 'Laat je verdediging niet zakken! Ho! Veel te hoog! Nee, veel lager!'

Om even een gemiddelde indruk aan te geven wat ik die morgen op m'n dak heb gekregen.

Na eindelijk klaar te zijn met trainen had ik buiten een hoop kennis ook aardig wat blauwe plekken opgelopen. Viana liet er immers geen gras over groeien. Alweer was ik blij dat ik Vormmeerminkrachten had. Ik voelde mijn blauwe plekken nog wel alleen niemand zag ze meer.

Het ontbijt had ik gemist en dus werd het een brunch. Ik snaaide wat eten mee uit de keuken en at het onderwrg naar mijn vader's studeerkamer op. Eenmaal aangekomen bij de studeerkamer klopte ik op de deur. 'Binnen!' werd er geroepen.

Ik opende de deur en zwom naar binnen. Ik zag mijn vader druk bezig met een kaart en dus besloot ik te kijken wat hij aan het doen was. Ik gluurde mee over zijn schouder en zag dat het aanvalsplan dat ik getekend had op zijn bureau lag. Mijn vader merkte me niet op of hij deed alsof hij dat niet deed.

'Wat bent u aan het doen?' vroeg ik. 'Ah Moira, ik ben het plan nog eens aan het doornemen. Dat ik al wat ouder ben en jij de aanvaal aanvoert betekent niet dat ik het plan niet feilloos wil kennen.' zei hij. Het maakte me eigenlijk niet heel veel uit wat hij deed, zolang ik maar bij hem kon zijn.

'Dus Moira, wat doe je eigenlijk overdag, als ik je niet zie?' vroeg mijn vader ineens. 'Eh...' begon ik. Ik kon mijn vader niet ineens alles gaan op biechten over Ethan of wel? De reacties van Venna, Vaella en Viana toen ze me voor het eerst met benen zagen zeiden genoeg, ik ging het niet zeggen. 'Wat ben je ineens stil.' merkte mijn vader op. Hij had me door. 'Ik eh... ik wist niet wat ik moest zeggen aangezien ik heel gevarieerde dingen doe.' antwoordde ik snel, hopend dat hij mijn twijfeling niet opgemerkt had. 'En wat voor dingen doe je zoal?' vroeg hij verder. Hij was duidelijk geïnteresseerd in me of hij had door dat er iets niet klopte.

'Ik heb training met Viana, ik ga naar de stad en ik maak rondjes om van de natuur te genieten.' antwoordde ik. 'Vind je het goed als ik vanmiddag een middag met jou doorbreng?'

'Eh... Ja tuurlijk!' antwoordde ik enthousiast. Ik kon dus niet naar Ethan. Maar ik kon mijn vader wel meeslepen naar de smid. 'Ik moet vanmiddag mijn harnas en zwaarden ophalen, zou u met me mee willen gaan?'

'Tuurlijk ga ik mee.' zei mijn vader tot mijn opluchting. 'Technisch gezien is het al middag, we kunnen ook nu al gaan?' stelde ik voor. 'Waar wachten we nog op? Laten we gaan!'

Mijn vader en ik verlieten het paleis, we gingen steeds sneller zwemmen wat uiteindelijk uitmondde op een wedstrijd tussen ons. Aangezien we allebei waterkrachten hadden waren we waardige tegenstanders van elkaar. Doordat we vaak bijna tegen mensen aanbotsten, besloten we om een rondje om het grote rif te zwemmen dat vlakbij was.

We gingen echt razendsnel, dan lag ik weer voor en dan mijn vader. Uiteindelijk kwamen we aan bij een koraalrif waar we besloten om even pauze te houden. Ik had tot mijn grote vreugde gewonnen en ik kon het dan ook niet laten om het er bij mijn vader in te wrijven waarna hij vervolgens als excuus gebruikte dat hij ook al ouder werd.

We besloten naar het oppervlak te zwemmen om daar even van de wereld bovenwater te genieten. Slecht idee, voor ik me kon realiseren waar we waren hoorde ik iemand mijn naam roepen, Ethan. 'Moira!' riep hij.

Ik zag hoe mijn vader naar hem keek en toen naar mij. 'Wie is dat?' vroeg hij. 'Dat is eh... een vriend van mijn leven in de andere wereld, de wereld waar ik als mens leefde.' verzon ik snel. Hij knikte ten teken dat hij me geloofde.

Ik wenste dat ik niet elke keer hoefde te liegen tegen mijn vader, maar het kon nou eenmaal niet anders. Technisch gezien lieg ik niet, ik vertel gewoon niet de hele waarheid of niet? Ik besloot het te laten rusten.

Ik zwom naar de kust toe, met mijn vader recht achter me. 'Ethan! Kom ook het water in!' riep ik naar Ethan. Ik zag hem even verbaasd naar me kijken, maar toen trok hij zijn shirt uit en rende het water in. Ik begon te blozen en ik hoopte met heel mijn hart dat niemand het zou zien. Ik hoorde mijn vader grinniken en toen ik naar hem keek had hij een grijns op zijn gezicht. Misschien, heel misschien had toch iemand het gezien.

Ethan zwom naar ons toe, aangezien hij hier niet kon staan besloten we ondieper te gaan. 'Wie is dat?' vroeg hij aan me, doelend op mijn vader. 'Mijn vader.'