Dauntless

Chapter 26

Chapter 26 - Dream

Time really flies when you are happy. Sa sobrang okopado ng galak na nararamdaman mo ang isip mo ay hindi mo na namamalayan ang pagtakbo ng oras, ang pagdaan ng mga araw.

It's been 6 months....

Sa loob ng anim na buwan ay napalapit ako sa mga taong hindi ko inakalang makakasundo ko. Sa loob ng anim na buwan na pamamalagi ko rito ay napamahal na ako sa lugar. Hindi ko inakala na tatagal ako ng ganito sa lugar na hindi ko pinangarap mapuntahan. Hindi ito ang nakasanayan kong lugar. Malayong-malayo sa nakalakihan ko. Walang usok, walang matataas na gusali. Walang gulo, malayo sa kinamulatan kong mundo.

Pero siguro nga lahat ng bagay sa mundo ay nakatakdang magtapos. Walang permanente. Ang mapanghaawakan mo lang na magbabago ay ang pagbabago.

"Hello, my.." bungad ko.

He stared at me. Nakatingin lang din ako sa kanya habang kausap ko si Mommy sa telepono. Nakahalukipkip siyang nakasandal sa puno kung saan nakakabit ang duyan na kinauupuan ko.

"Alondra?! Oh my God! Honey, is that you? Are you—"

"My, I'm fine." Aniko.

"Alondra Daffnie Altamirano! Where are you?! God! Hindi mo alam kung gaano kami nag-alala sayo! Where are you? Your dad is tracking this phone now, you—"

"My! Please! Don't! Hear me out first! Kahit ngayon lang..." I whispered the last line.

I heard her heavy sighed.

"Honey, where are you? We're worried. You lost all of a sudden then now you finally called. The media is digging for information about you—"

"My, please stop first from tracking this phone. Let me come home on my own."

"But honey..."

"Please.." I pleaded.

Ayaw kong pumunta sila rito. Ako lang ang pumunta rito kaya ako lang din mag-isa ang babalik.

"Okay, but please can you tell me where are you? Are you okay? Honey we're really worried. I heard what happened... is your wound okay? Are you completely healed?"

May kung anong mainit na humaplos sa puso ko sa kanyang tanong. After all.... she cared. Buong akala ko ay hindi ako matatanong ni Mommy hanggang sa mamatay ako. She's my mom, no doubt. A mother's concern is still in her. Akala ko ay natabunan na rin iyon ng pagpapabango niya sa media.

"My, I'm fine. Don't worry.."

"Honey, your dad wants to talk to you." paalam niya, maya-maya ay nakarinig ako ng tunog.

"Daffnie, darling?"

"Dad," I said, acknowledging his voice.

"How are you? You're all over the news. Different conclusions, you've been kidnapped, raped and worst news that we've heard is.. you've got killed. Thank God you called."
Tumango ako.
"... I miss your voice darling.."

All over news? Really? How come wala akong alam? Napaisip naman ako. There's no television here nor gadgets. Sa bayan lang ako nakakita ng TV at swerte na kung malinaw pa ang palabas. Ang mga cellphone dito ay hanggang pan-text o tawag lang. Wala akong nakita na may hawak ng smart phones. That's enough reason why I don't have any idea about that news.

"We're going to get you. Just give us the addres—"

"Dad, will you let me to stay for a while here?"

Dinungaw ko si Crues na tahimik na nakatayo sa aking gilid. Seryoso siyang nakamasid sa labas, pero sa tingin ko ay nasa akin ang buong tainga niya.