He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 17.~

'Ik wil...' zuchtte hij. Hij schudde zijn hoofd. 'Laat maar.' Hij sloot zijn ogen, waardoor je zijn mooie wimpers zag. 'Wat? Wat wil...' Ik kon mijn zin niet afmaken, doordat zijn lippen op de mijne waren.

Zijn lippen op de mijne. 

Zijn warme, zachte lippen- hij kuste me!

Ik weigerde mee te doen, weigerde me over te geven aan hem. 

Een geërgerde zucht ontsnapte van mij en dat begreep Raphael verkeerd. Hij pakte me stevig vast bij mijn middel en drukte zich tegen me aan. Net als de vorige keer voelde ik de wereld stilstaan. Ik voelde een elektrische shock, waarvan ik wist dat Raphael hem ook voelde. Uiteindelijk gaf ik toe, het niet meer vol houdend. Ik kuste hem terug, vol overmacht. 

Mijn handen gingen naar zijn haar, en terwijl ik er doorheen woelde, lieten zijn handen tintelingen achter op mijn rug. Ik voelde hoe zijn handen aarzelden bij de rand van mijn shirt. Uiteindelijk streelden zijn handen mijn blote buik. De zoen werd steeds heftiger, steeds lustiger. Lust naar... Lust naar wat, eigenlijk? 

Het voelde zo goed, maar toch ook zo fout. Hij heeft een vriendin, verdomme!

'Danielle, baby, je weet toch dat ik je nooit, maar dan ook nóóit zou bedriegen?'

Uit het niets tilde Raphael me op, voor ik hem kon stoppen. Ik probeerde hem weg te duwen, maar voelde het zachte matras al onder me. Eindelijk kon ik op adem komen, doordat Raphael de kus verbrak. Zijn lichaam hing boven de mijne. Ik wilde hem zeggen dat hij moest stoppen, maar toen ik zijn ogen zag sloeg mijn hart een slag over. Zijn ogen waren.. donkerder groen. 

Ik moest bekennen dat het hemels was om zijn warme lichaam tegen de mijne te voelen. Maar het voelde ook verkeerd, hij bedroog zijn vriendin gewoon. 'Stop,' kwam er zachtjes uit mijn mond toen hij zich weer voorover boog. Raphael negeerde me en liet zijn lippen langs mijn kaaklijn glijden. 'Stop. Raphael... stop.' Ik hield hem bij mijn schouders vast waardoor hij bevroor. Ik zag iets door zijn ogen schieten, wat waarschijnlijk pijn was. Had ik hem gekwetst? 

'Heb ik... wat fout gedaan?' Hij zei het vol pijn. Ik had hem dus duidelijk gekwetst. Hij stond op en stapte naar achteren. k ging rechtop zitten. Wendde mijn gezicht af. Ik kon hem niet aankijken. 'Je hebt een vriendin.' Ik zei het zo zacht dat ik twijfelde of hij het had gehoord, maar hij had het wel gehoord. 'Danielle mag naar de klote!' schold hij luid. 

Ik sloeg een hand voor mijn mond. 'Je kan dat niet zeggen. Ze is je vriendin, Raphael!' Hij keek me boos aan. 'Snap je het dan niet?! Jij, Amara...' Hij zuchtte gefrustreerd. Mijn hoofd bonkte, net als mijn hart. Ik zou niet flauwvallen. 'Ik geef om je. Zoveel dat ik...' 

'Raphael!' 

Ariël kwam de kamer binnenstormen, maar stopte toen ze ons zag. 'Uhm... Stoor ik?' Ze schuifelde ongemakkelijk heen en weer. Snel schud ik mijn hoofd. 'Nee, hoor.' Ik wierp Raphael een zijlingse blik toe en keek weer naar Ariël, die zich wendde tot Raphael. Ze deed haar mond open, maar toen kwam Josh de kamer binnenstormen, met weide ogen. 'Meerminnetje! Je hoeft Raphael hier echt niet voor te storen. We kunnen het zelf regelen.' 

'Wat is er aan de hand?' vroeg Raphael, opeens alert. 'Ze hebben de school weer...' Ariël's woorden hingen in de lucht, ze maakte de zin niet af. Raphaels kaak verstrakte. 'We moeten snel zijn,' zei Josh. Ariël knikte ter bevestiging en voegde toe: 'De rest is al weg. We moeten nu echt opschieten.' Vervolgens liepen Josh en Ariël naar buiten, Raphael volgde. Hij wierp een laatste, vlugge, verdrietige blik naar me toe. 

En toen wist ik dat ik zijn hart had gebroken. 

Alles was voorbij zodra hij een stap buiten die kamer deed.

Voorgoed.

.

.

Ik werd wakker in de nacht. Het stormde, felle bliksemschichten waren te zien in de donkere hemel. Ik hoorde zacht getik tegen het raam aan. Ik ging rechtovereind zitten en keek met grote ogen rond. Ik wreef in mijn ogen voordat ik het dekbed van me afsloeg en opstond. Zachtjes schoof ik de gordijn opzij, om vervolgens geschrokken achteruit te deinzen. De gestalte vloog, grote zwarte vleugels hielden hem overeind. Hij hield zijn wijsvinger tegen zijn lippen aan; hij wilde niet dat ik begon te schreeuwen. 

Met een simpele beweging deed hij het raam open en begon de regen naar binnen te vallen. Ik bekeek het verschijnsel beter. Hij had donkerbruin haar, bruine ogen. Hij had tattoos, zijn armen waren ermee bedekt. Het water druppelde van zijn haar en gezicht af, wat er aantrekkelijk uitzag. Hij straalde een indrukwekkende maar angstaanjagende uitstraling uit. Kortom: hij leek erg duister...

'Ben je klaar met staren?' vroeg hij uiteindelijk. Ik creëerde meer afstand tussen ons en probeerde niet te bibberen door de kou. 'Wie ben jij? Wat moet je?' vroeg ik. Hij begon te lachen en vloog door het raam heen, door zijn gigantische vleugels in te krimpen. Zachtjes landde hij op de vloer, terwijl zijn vleugels langzaam verdwenen. Met grote ogen keek ik hem aan. 'Wie heeft je gezegd dat je binnen mag komen? Ga weg! Ik weet niet eens wie je bent!' 

Hij schudde zijn natte haar af. Raar genoeg waren zijn kleren niet echt nat, ondanks de regen. 'Ik ben Owen. Nu kan je niet zeggen dat je me niet kent, Amara.' Zijn zachte, donkere stem bezorgde me rillingen over mijn rug. Hoe wist hij mijn naam? 'Hoe weet je me naam? Ik zweer het je, ik ga schreeuwen!' dreigde ik. 

In een fractie van een seconde was ik tegen de muur aan geklemd. Zijn schorre stem fluisterde in mijn oor.

'Het kan nog eens verkeerd uitpakken als je gaat schreeuwen, mi tesoro.' 

~~~~~

Hello! *awkward waving* 

Daar ben ik weer hoor. Ik heb mijn best gedaan, maar het zat vandaag niet zo mee. Ik ben niet zo tevreden over dit hoofdstuk... Dat komt doordat ik twee onvoldoendes in een uur kreeg. Joepiee.... *applaus voor mij*

In ieder geval: thank you voor het lezen!

PS: boven in de media zie je Owen, oftewel FRANCISCO LACHOWSKI.  

ADIOSSSSS BITCHAASSS