Underworld #wattys2016

Sona Doğru...

"O zaman bu sefer bizim başaramadığımızı onların başarmasına yardım edelim. Onları buradan güvenle ve sevdikleriyle çıkaralım." dediğinde ona daha da yaslanarak;

"Bunu başaracağız, bu sefer birlikte..." dedim.

"Birlikte..." diye kulağıma fısıldadığı son kelimeden sonra kendimi onun kollarında uykuya bıraktım. Huzurlu ve güvenli...

Sabahın ilk ışıkları yerine Jack ve Mary'in çığlığıyla uyanınca kendimi nasıl yataktan attığımı anlamadım. Hızla etrafıma baktığımda ne Jack ne Mary ne de Leo vardı. Aşağı indiğimde kapıdaki Victor'un Jack'i kolundan tutup, kendine çektiğini, Mary'in sessizce korkuyla ağlayarak İrina'ya sarıldığını gördüm. Leo ve Dyagon sinirle Victor'a bakarken, beni görüp;

"İşte küçük hırsızım da geldi." dedi.

"Neler oluyor burada?" dediğimde sırıtmaya başlayan Victor;

"Benim küçük kan torbamı alıkoymuşsun diye duydum. Bana ait olanı almaya geldim." dedi.

Alvina'dan

"Benim küçük kan torbamı alıkoymuşsun diye duydum. Bana ait olanı almaya geldim." diyen Victor ile Ema'nın bakışları anında değişti. Gözlerinde ki öfke o kadar tanıdıktı ki, biran sadece biran onun--

"Saçmalayı kes Victor ve çocuğu bırak." diyen dyagon ile ilgim ona döndüğümde Ema hala olduğu yerde sabit duruyordu.

"Size söyledim o bana ait ve geri alıyorum. Değil mi Jack?" diyerek alaycı bir tavırla ona döndüğünde Jack korkuyla bakmakla yetindi sadece.

"Bunu hem kendi için, hemde Mary için yapıyor. Ahh dur bir dakika bu bana bir şey hatırlattı. Leo! Bir zamanlar sende arkadaşların için benim besi hayvanım olmuştun. Hatırlıyorsun değil mi? Hatta içlerinden en küçüğünün adı da Jack'di. Yanlış hatılamıyorum değil mi?" demesiyle ne olduğunu anlamadan Ema Victor'a saldırdı. Leo tam onu tutacakken, Victor kılıcına sarıldı ama biranda Ema ondan önce davranıp, dyagon'un elinde ki kılıcı alıp Victor'un karnına soktu. Hepimiz şaşkınlıkla olanlara bakarken, kimse hareket edemeyecek kadar şaşırmıştı. Ema'nın kılıcı kalbine değil, karına gelmişti. Onu öldürmezdi ama bu kadar ciddi bir yara vermesi inanılmazdı. Hala kılıcını karnındayken Ema, Victor'a yaklaştı.

"Yıllardır içimde öyle büyük bir öfke biriktirdim ki, bunun için Tanrının Işığına ihtiyacım yok. Şuan, şurada seni öldürürüm Victor. Hiç düşünmeden ve zevkle. Ölümsüzlüğün parmaklarımın arasındaki kılıcın ucunda ölümü bekliyor. Artık o küçük aciz kız değilim. Sakın ama sakın bir daha sevdiklerimle beni tehdit etme. Çocukların, ailemin intikamı için sana hazırladığım son bu kadar kolay ve acısız olmayacak. O yüzden sessizce beni bekle. Senin için gerçekten geleceğim günü bekle ve o zamana kadar..." dedikten sonra kılıcını hızla çekip, onun dizleri üzerine düşmesine izin verdi. Sonra elini yanağına koyup, gücünü kullandı. Elinden çıkan güç Victor'un yanağını yakarken bağırmamak için dişlerini sıkıyordu.

"O zamana kadar yaşamaya devam et." diyerek elini yanağında çekti. Artık emindim gözlerinde ki o bakış, Evelyn'e aitti. Onun öfkesi, onun koruma gücü. Sevdikleri için her şeyi feda edecek kadar harika ve güçlü olması. Sadece sevgi ve inançla ayakta kalması. Ema tıpa tıp Evelyn'e benziyordu. Bu yüzden, Ema için geri gelmişti. Kendi yaşadıklarını onunda yaşamasına izin vermemek için. Dünya için hala bir umut olduğuna inandığı için. Şimdi anlamıştım. Ema, Evelyn'in...

"Ruh ikizi..." ağzımdan çıkan iki kelimeyle herkes bana dönerken, en son Ema dönmüştü. Emindim, bu bakış kesinlikle ona aitti.

"Alvina!" diyen Dyagon ile ona döndüm.